Burada, burjuvazi (tez) ile proleterya (antitez) arasındaki çatışmanın sosyalizme (sentez) yol açacağı, çünkü tarihte her zaman egemen sınıf (tez) ile halk yığınları (antitez) arasındaki çatışmanın yeni bir ekonomik, siyasal ve toplumsal yapının (sentez) ortaya çıkmasını sağladığı ifade edilmektedir.

Neo Marksistlerin sermaye akımı konusundaki görüşleri, klasik Marksist düşünceden oldukça farklıdır. Bu akımın önde gelen isimleri Harry Magdoff, Paul Sweezy, Paul Baran ve Andre Gunder Frank’tır. Ortak görüşleri, sermaye ihracının kapitalizmin ilk dönemlerinde de XX. yüzyılda ulaştığı tekelci aşamada da daima tek yönlü olarak azgelişmişlerden gelişmişlere doğru olduğudur.

Liberalizmin öncü düşünürleri; John Locke, Hugo Grotius, Charles L. Montesquieu, Jean Jacques Rousseau, Immanuel Kant, Adam Smith, Herbert Spencer’dır. Woodrow Wilson ise Birinci Dünya Savaşı 1918’de sona erdirildiğinde ABD Başkanı olarak düzenlenen Kongrede barış ilkeleri önermiştir.

Gramsci’nin hegemonya yaklaşımını uluslararası ilişkilere taşıyan düşünür Robert Cox’dur. Cox’a göre dünya
hegemonyası, hakim üretim biçiminin sürmesini sağlayan ve sınırları aşan sivil toplum güçlerinin ve devletlerin davranışlarını etkileyen genel kurallar anlamına gelen evrensel normları, kurumları ve mekanizmaları temsil eder.

Yarı çevre bölgeler zamanla hem çevre hem de merkezi bölge özellikleri gösterebilir. Doğru yanıt B şıkkıdır.

Wallerstein, dünya ekonomisi ve dünya sistemi kavramlarını, günlük dilde kullanılan uluslararası ekonomi ya da dünya ekonomisi kavramlarından farklı anlamda kullanmaktadır. Klasik iktisadın tanımına göre, uluslararası ekonomi, ulusal ekonomilerin toplamından ibaret olan ve uluslararası ekonomik etkileşimlerinden oluşan bir süreçtir. Dünya ekonomisi ise bunun ulusal ekonomileri aşan bir nitelik kazandığına ve çok uluslu sermaye hareketlerini, özel finans kurumlarını ve bireylerin ekonomik faaliyetlerini de içine alan daha karmaşık bir sürece dönüştüğünü ifade etmek için kullanılır.

Kapitalist dünya ekonomisi tarihinde öne çıkan üç hegemonik güçten biri 18. yüzyıldaki Hollanda, 19. yüzyıldaki İngiltere ve 20. Yüzyılın ortalarından itibaren de ABD’dir.

XIX. yüzyılın sonlarında Avrupa’nın genişleme çabalarında askeri, politik, psikolojik ve dini faktörler, etkili olmuştur. Ancak emperyalizme yol açan tüm unsurların arkasında finans kapital vardır ve bu diğer faktörler için itici rol oynamaktadır.

Neo Marksistlere göre, bir ülkenin neden gelişemediği, iç faktörlere bakılarak açıklanamaz. Örneğin; Üçüncü Dünya ülkelerinin gelişmemişliği, ne geleneksel yapının korunması, ne de feodalizmle açıklanabilir. Frank’a göre az gelişmişlerin geri kalmışlığı, gelişmiş kapitalist ülkelerin kolonileştirme politikalarının bir sonucudur. Kolonileştirme hareketleri azgelişmiş ülkelerin gelişmesinden çok, daha fazla azgelişmelerine neden olmuştur. Azgelişmişlik, kapitalist olmayan bir dünyanın, kapitalistleştirilmeye çalışılmasının bir sonucudur. Tarihsel süreçte, gelişmiş ülkeler tarafından uydu haline getirilen ülkeler de kendi uydularını oluşturarak, artığın aktarılması sürecine aracılık etmeye devam ettiler. Zincirleme kurulan bu ilişkiler ağı sonucu, kapitalist ülkeler giderek zenginleşirken koloni ülkeleri yoksullaştılar.

Liberalizmin, uluslararası politika ve dış politikayı açıklamaya yönelik bir uluslararası ilişkiler teorisi olarak görülmesi, I. Dünya Savaşı sonrasında, uluslararası barış ve güvenliğin egemen kılınması ve çatışmaların önlenmesine ilişkin çabaların bir sonucu olarak gündeme geldi. Uluslararası liberal teori olarak da ifade edilecek olan XX. yüzyıl liberalizminin temel özelliği, klasik liberal teorinin insan unsuru ve bireye yaklaşımını esas alarak, uluslararası ilişkilerde barış ve işbirliğinin analiz edilmesidir.