Saint Simon’ın kullandığı anlamda pozitivizm toplumsal yapıyı bilimsel çalışmalar vasıtasıyla ve bilimsel yöntemler kullanarak, yeniden düzenlemeyi amaç edinen ve bu yönüyle bilimi metafizikten arındırmayı amaçlayan bir tutumun adıdır.

Karar vericilerin rasyonel davrandığını varsayan kuramcılar rasyonel bir insanın tüm alternatiflerden haberdar olarak ve sonuçları iyi düşünerek en doğru ve faydalı tercihi yapacağını ileri sürer. Bu kuramcılara göre karar vericiler uluslararası olaylar karşısında soğukkanlı davranarak neden-sonuç ilişkisi kurarak karar verirler. Kişinin kompleksleri, stres, endişe, zaman baskısı ve kişisel özellikleri karar verme sürecinde etki yaratmaz.

Wallerstein’a göre dünya sistemi tarihsel ve dönüşümseldir. 50-60 yıllık aralarla bazı dönemlerde durgunluk bazı dönemlerdeyse üretkenlik hâkim olmaktadır.

Rasyonel modelde temel aktör olan devlet, stratejik sorunları hesap ederek, belirlenmiş hedeflere iyice tasarlanmış bilinçli eylemlerle ulaşmaya çalışmaktadır. Bu sebeple çıkarlarını maksimum kılamaya çalışır ve stratejik sorunlara mantıklı çözümler getirir.

Yeni gerçekçi yani neorealist düşünce klasik realist düşünceden sonra ortaya çıkmıştır ve düşünce açıklanırken klasik realizmden farkını ortaya koyacak karşılaştırmalar yapılmıştır. Aron ve Morgenthau klasik realizm temsilcilerindenken Forde, Waltz’in öne sürdüğü düşünceleri aktaran bir yazardır.

Daha az karlı olan üretim halkalarına periferi yani çevre denilmektedir. Bazı güçlü kapitalistler üretim faaliyetlerini birleştirerek tekeller oluşturur.

Kaplan, güç dengesi sisteminin devam edebilmesi için birbirine yakın güçte en az beş ulusal devletin bulunması gerektiği üzerinde durmaktadır. Bu sayının altına düşülmesi, sistemin yıkılmasıyla sonuçlanabilir. Örneğin, bu sayının üçe inmesi durumunda, herhangi iki devlet anlaşarak, diğer devleti yok etme yoluna gidebilir.

Allison’un üçüncü modeli bürokratik politika modelidir. Buna göre, devletin tepe örgütünün başında bulunan liderler, kuşkusuz monolitik bir grup oluşturmamakta, herbirinin kendi doğruları bulunmaktadır. Ayrıca her biri, rekabetçi bir yapı içerisinde, kendini merkezde görebilmekte ve kendi düşüncelerini tek doğru olarak kabul edebilmektedir. Bu oyunun adına bürokratik politika adı verilmektedir.

Bismark’ın 1866’da Sadova’da Avusturya’ya karşı takip ettiği diplomasi, temel aktörlerden birinin ortadan kaldırılması söz konusuysa savaşı durdurmak kuralına örnektir.

Halford Mackinder bu kavramı kullanan kişidir.

Oyun teorisinin modelleri, genelde iki oyuncu ya da iki grup (ittifak) arasındaki ilişkilere uygulanmaktadır. Finans oyunları gibi, bazı oyunlar tek kişiyle oynanabilirken pek çok oyun, en az iki ya da daha fazla kişiyi gerektirmektedir. Poker oyununda olduğu gibi, rekabeti ve çatışmayı öngören bazı oyunlarda, bir tarafın kazancı diğer tarafın kaybı anlamına gelmektedir. Ortak ekonomik yatırımlar yapan şirketler ya da uluslararası örgütlerin oluşması gibi ittifak politikaları oluşmakta, dolayısıyla bazı oyunlar, tarafların işbirliği yapabilmesine imkân tanımaktadır. Ayrıca bazı oyunlarda, taraflar arasında düzenli iletişim sağlanırken bazılarında, hiçbir iletişim ve haberleşme kurulmamaktadır. Bazı oyunlarda taraflar, birbirlerini tanımakta ve güvenmekteyken bazı oyunlarda taraflar arasında tam bir güvensizlik ortamı bulunmaktadır. Ayrıca bazı oyunlar bir kere oynandığı halde, bazıları birçok defa tekrar edilmektedir.