Epistemolojik açıdan bilginin, ontolojik açıdan ise sosyal gerçekliğin inşasına odaklanmış bir kuram olarak konstrüktivizmin uluslararası ilişkilere dair en temel iddiası ise uluslararası yaşamın doğasının maddi olmaktan ziyade, sosyal olduğudur.

Koşullu Realizm (Contingent Realism) yaklaşımıyla anarşi ortamında da devletlerin güvenliklerini çatışmaya girmeden sağlayabileceklerini ileri süren kuramcı Charles L.Glaser’dır.

Karşılıklı bağımlılık yaklaşımının öncülerinden olan neoliberal kurumsalcılar arasında anılan Robert Keohane ve Joseph Nye ise inceledikleri örgütsel yapılarda artan ilişkiler, koalisyonlar, elit sosyalizasyonu ve etkileşimi sonucunda, bölgesel grupların oluştuğunu ve bunların da uluslararası sistemde tanınarak etkilerini yaydıklarını  belirtmişlerdir.

Materyalist kuramlar, çıkarların büyük oranda maddi koşullarca şekillendirildiğini düşünürken; idealist kuramlar, çıkar oluşumunda fikirlerin rolüne öncelik vermektedir.

Onuf yapı kavramı yerine aslında aynı noktaya işaret ettiğini söyleyebileceğimiz Sosyal Düzenlemeler kavramının kullanılmasını önermektedir.

Kenneth Waltz, John Mearsheimer ve Joseph Grieco gibi realizm kuramının önde gelen isimleri uluslararası sistemde işbirliğinin önündeki temel engelin belirsizlik ve bu belirsizliğe bağlı olarak ortaya çıkan korku ve güvensizlik siyaseti olduğunu öne sürerler.

Savunmacı realizmde devletlerin izlemesi gereken en doğru politika revizyonizmi sınırlandırıcı ve statükoyu destekleyen politikalar izlemektir.

Felsefi manada kuralları oluşturucu ve düzenleyici şeklinde tasnif etmek mümkündür.

Uluslararası ilişkilerde anarşi bir kural; düzen, adalet ve moral ilkelere yer verilen durumlar ise birer istisna olarak görülmektedir. İkinci ortak özellik, devlet-merkezli olunmasıdır. İster yapısalcı ister klasik olsun bütün realist yaklaşımlarda devletler uluslararası ilişkilerin temel aktörü olarak kabul edilmektedir. Üçüncü ortak özellik ise bütün realist yaklaşımlarda güce ve güvenliğe verilen önemdir.

Savunmacı realizme göre yukarıda verilen I, II ve V seçenekleri doğru bilgi vermiştir. Ancak III. seçenekte yanlış bilgi verilmiş ve ifadenin doğrusu, savunmacı realizmde bazı yapısal dönüştürücüler, devletlerin savunmacı veya saldırgan karakterde dış politikalar izlemesini etkilemektedir. Savunma-saldırı dengesi, coğrafi yakınlık, ham maddelere erişim imkânı gibi yapısal dönüştürücüler, devletlerin içinde bulundukları güvenlik ikileminin şiddetini arttırabilmektedir, olacaktır. IV. seçenekte de savunmacı realizme göre devletler, güç arayışlarını güvenliklerini daha fazla arttırmak için büyütmektedirler yerine sınırlandırmaktadırlar olacaktır.

Konstrüktüvist düşüncenin en ayırt edici yönü sosyalliğe yapmış olduğu güçlü vurgudur. Konstrüktivizm doğa ile sosyal dünyayı birbirinden ayıran bir bakış açısına sahiptir.

Savunmacı realizmin diğer realist yaklaşımlardan ayırt edici en önemli özelliği, uluslararası sistemin devletlerin genişlemesine sadece belirli koşullarda izin verdiği varsayımıdır.

Robert Gilpin, hangi tür realizmi savunurlarsa savunsunlar, hemen hemen bütün realist yazarlar tarafından savunulan üç temel argüman olduğunu belirtmektedir. Bunlardan birincisi, uluslararası sistemin yapısının anarşik olduğudur. İkinci ortak özellik, devlet-merkezli olunmasıdır. Üçüncü ortak özellik ise bütün realist yaklaşımlarda güce ve güvenliğe verilen önemdir.

Devletlerin birbirine karşı değil birlikte hareket ettikleri zaman gerçek anlamda güvenli olacağını ve bunu gerçekleştirmenin yolunun da gerçek veya potansiyel anlamda tehdit oluşturan devletlerle işbirliği yapmaktan geçtiğini savunan kavram ortak güvenlik (common security)’dir.

Hükûmetlerarası yaklaşıma göre entegrasyon sıfır toplamlı bir oyundur (zerosum-game). Avrupa entegrasyonu, ulus devletlerin çıkar ve hareketlerine bağlıdır. Birlik içinde, hükûmetlerarası kurum olan Bakanlar Konseyi, ulusüstü kurumlar olan Komisyon, Parlamento ve mahkemelerden daha güçlü olmalıdır.

Saldırgan realizme göre devletlerin nispi kapasitelerini arttırma yolları arasında dengeleme yer almaz.

Glaser’ın savunmacı realizmde önemli yer tutan ve aynı zamanda realizmdeki güvenlik ikilemini sona erdirmeye yönelik yaklaşımı ise savunma-saldırı dengesi olmuştur.

John J. Mearsheimer, Fareed Zakaria ve Eric J. Labs gibi isimler tarafından saldırgan realizm öne sürülmüştür.

Saldırgan realizmin temel varsayımlarını beş başlıkta ele almak mümkündür. İlk varsayımı, uluslararası sistemin anarşik olduğudur. İkinci olarak, saldırgan realizme göre devletler birbirlerine zarar vermek ve birbirlerini yok etmek için gerekli olan saldırı nitelikli askerî kapasiteye kendiliğinden sahiptir. Üçüncü varsayımına göre hiçbir devlet bir diğerinin niyetinden emin değildir. Dördüncü olarak saldırgan realizme göre, devletlerin temel güdüsü hayatta kalmaktır. Beşinci varsayımı, devletlerin uluslararası sistemde yaşamlarını sürdürebilmek için rasyonel olduğu ve stratejik düşündüğüdür.

Neoliberaliz’e göre: devletlerin, çıkarlarına hizmet edeceğini bildikleri hâlde bir araya gelip işbirliği yapmalarını engelleyen çok önemli bir faktör vardır ve rejimler bu faktörün geriletilmesine veya giderilmesine yardımcı olarak işbirliğini kolaylaştırırlar. Söz konusu faktör, devletlerin niyet ve motivasyonlarından tam olarak emin olamama hâline bağlı olarak ortaya çıkan aldatılma korkusudur.