Cihannüma adlı eser Kâtip Çelebi’ye aittir.

Voltaire, ilk tarih kitabını yazmıştır, Montesquieu sosyal bilim ile ilgilenirken, Rousseou halk yönetimi üzerine odaklanır. Bilgiyi doğadan öğrenmenin gerekliliğini de Descartes savunmuştur. Locke, liberalist görüşleri ile siyaset biliminin temellerini ortaya koymuştur.

Rönesans Dönemi’nde İtalya’da din dışı müziğin ilk örneği olarak ortaya çıkan opera, 18. yüzyılda da egemenliğini sürdürmüştür.

Fransız İhtilali’nin başlangıç tarihi 1789’dur.

İngiltere’de ilk dokuma fabrikası 1771’de kuruldu.

İspanyollar 16.yüzyılın başlarında Amerika Kıtası’nı fethe başlamıştır.

16. yüzyılda İspanya’nın denizlerdeki hâkimiyetini yıkan İngiltere, Sanayi Devrimi’nin doğuşuna kadar, Denizlerdeki üstünlüğü sayesinde, büyük bir imparatorluk kurmuştu.

Dokuma sanayii açısından ilk önemli buluş, John Kay isminde bir dokumacı tarafından 1730’da “uçan mekik” adı verilen, yeni bir mekik bulunmasıydı.

Hobbes, 1651 yılında Leviathan adlı bir kitap bastırmıştır.

Montesquieu (1689-1755) “Kanunların Ruhu” isimli eserinde Fransa’da dinsel,siyasal ve sosyal kurumları incelemiş ve mutlak monarşi yerine anayasalı bir monarşiyi savunurken, devlet iktidarını oluşturan yasama, yürütme ve yargının birbirinden bağımsız olması gerektiğini söyleyerek Fransa’da mutlak monarşi rejimine karşı ilk darbeyi vurmuştur.

Jean-Jacques Rousseau (1712-1778) ise “Toplum Sözleşmesi” isimli eserinde, insanların devleti kendi aralarında yaptıkları bir sözleşmeyle oluşturduklarını ve kendi özgür iradeleriyle kurduklarını belirtmekteydi.

Diderot (1713-1784) ise, ilk cildi 1751’de yayınlanan “Ansiklopedi”sini 1764’te tamamladı. Avukat, hekim, profesör, rahip, akademisyen, sanayici, üretici pek çok kişinin yazımına katıldığı “Ansiklopedi”de, esaret, adaletsizlik, vergi vb. Dönemin kavramları açıklanırken, halkın eğitilmesi amaçlanmıştı.

Voltaire (1699-1778) ise, kilisenin ve Katolikliğin bağnaz etkisine karşı savaş açmıştı. Bağnazlıktan arınmış bir din ile birlikte, soylularla, kilisenin imtiyazlarının kaldırılması talebi yanında, vicdan ve düşünce özgürlüğünü savunmaktaydı.

Gücün toprağın büyüklüğüyle doğru orantılı olduğu Ortaçağlarda, aristokrasi askerî gücünü arttırmak için olabildiğince çok sayıda vassala sahip olmak istiyordu. Sayıları giderek artan bu bağlılıkların başlardaki gibi lordun malikânesinde barınması ya da maaş ödenerek desteklemesi imkânsız hâle gelince uygulama bunlara geçimlerini sağlayacakları bir toprak parçası verilmesi yönünde değişti. Bu toprak parçasına beneficium (fief) denirdi.