Levantenler, Osmanlı topraklarında ticaret yapmak isteyen Batılı şirket acentalarının Türk topraklarında yerleşmiş çalışanlarıdır. Onlar Türk topraklarında nesiller boyu otururlar, Türklerle dostane ilişkiler kurarlar fakat batı kültürlerini de yaşatmaya devam ederler.

Roman, hikâye, tiyatro gibi Türk edebî geleneğinde birebir karşılığı bulunmayan türler, Osmanlı topraklarına kendi kültürleriyle ve kurallarıyla girebilmiştir. 

Doğru cevap E'dir.

Misyonerler. Cevap A'dır.

Zelotizm, tehdide uğrayan medeniyetin, kabuğuna çekilerek iyice gelenekçi olmasıdır.

İbrahim Müteferrika, Humbaracı Ahmet Paşa, Mustafa Celalettin Paşa, Osman Nihali Paşa gibi Osmanlının içindeki küçük Avrupayı temsil eden sonradan müslümanlığı seçmiş kişilere mühtedi denilir.

Encümen-i Şuara’nın şiir dili konusundaki arayışları, belli bir tercihe varamadan sonlanır; lakin bu arada geçmişin şiir dili üzerindeki bütün tasarrufları bir kere daha, silbaştan sınanmış ve XIX. asrın ikinci yarısında, şiirin ulaştığı noktada kullanılabilecek unsurlar ayıklanmaya çalışılmıştır. Gelenekte, şiirin klasik dilinden üç temel sapma, bir başka söyleyişle, dilin
üç asli arayışı görülür; “saf/ sırf/ kaba” Türkçe, “sade” Türkçe, “Sebk-i Hindî”... Encümen-i Şuara’da bu sapmaların üçü de hiçbir tercih işareti gösterilmeden denenir; o kadar ki Sebk-i Hindî’yi yeniden ele alan bir şairin bir süre sonra kaba Türkçe ile de şiir söylediği çoktur. Bulmaktan çok, aramanın ve elemenin rağbet gördüğü bir poetika arayışı... Özellikle Galip, şiir dili’nin gündelik dilin üstünde, özel bir dil inşa etmek olduğu; onu öğrenmek ve anlamak için de özel bir gayret harcanması gerektiği fikrindedir. Bu fikir, klasik şiirin gelenekli çağlarında zaten büyük bir ekseriyetin, üstünde çokça düşünmeden kabul edegeldiği bir poetik tercih iken, aynı fikir XIX. asrın ortalarında tekrarlandığında, geleneğe dönüş olarak algılanır. Oysa Galip’in niyeti, geleneğin şaşaalı günlerine dönmek değil; şiirin asırlarca denenmiş ve olgunlaşmış ilkelerini elden kaçırmadan, mevcut poetikayı çağdaşlaştırmaktır.

Encümen-i Şuara’nın kurulduğu tarihler, Avrupa’da romantizmin vatan, millet, hürriyet, cumhuriyet gibi sosyal değerleri yücelttiği; “kamuoyu” kavramının yeni yeni duyulmaya başlandığı ve sosyolojinin doğduğu tarihlerdi.

Sebk-i Hindi, Hint uslubudur. Klasik şiir içinde daha yüksek, daha derin, daha kapalı, daha süslü bir tarz oluşturma eğilimini ifade eder. Encümen-i Şuara'da denenen üç temel sapmadan biridir.

Osmanlı döneminde her yıl hac mevsiminde Mekke ve Medine ahalisine gönderilen paraya surre denilirdi.

Focillon. Cevap D'dir.

Mimaride Nurıosmaniye Camii, resimde Levnî ’nin son dönem nakışlarına eklemlenen Abdullah-ı Buharî tasvirleri yahut musikide Emin Ağa’nın peşrev ve saz semaileri için "Türk Baroğu" tabiri kullanılabilir. 

“Encümen-i şuara” bir cins isimdir. Asırlar boyu, “Padişah sarayında veya vilayetlerdeki şehzadelerin saraylarında, etraflarında birer muhit edinmiş devlet büyüklerinin konaklarında tertib edilen ve şairlerin de hazır bulunduğu içki ve şiir meclislerinin” ismine genel olarak “encümen-i şuara” denmiştir

Encümen-i Şuara için “son pleiad” tabirini kullanan yazar, Ahmet Hamdi Tanpınar'dır.

Zelotizm. Cevap A'dır.