Wittgenstein’ın benzerlik argümanına eleştirisi, bu yaklaşımda, doğru olan ve
doğru olmayan tanımlamayı, birbirinden ayırt etmeye yarayan bir ölçütün olmamasıdır. Oysa doğru ve yanlış, tanımlamanın birbirinden ayrılması ve bu ayrımın
belli ilkelere bağlanması, sağlıklı bir tanımlama yapmak için son derece gereklidir.

“bana kalırsa ben, kendilik dediğim şeyin en yakınına girecek olursam, her zaman sıcaklık ya da soğukluğun, ışık ya da gölgenin, sevgi ya da nefretin, acı ya da hazzın şu ya da bunun tikel algısına çarparım. Hiçbir zaman benliğimi bir algı olmaksızın yakalayamam ve hiçbir zaman algıdan başka bir şey gözleyemem” (Hume, 2009: 174). Hume, içebakışla kişinin kendi öznel bilincine ilişkin bir bilgi edinemeyeceğini savunur.

Yönelimsellik, bilincin, her
zaman bir şeyin bilincinde
olması demektir. Doğru cevap D seçeneğidir.

Halk psikolojisi kuramı başka kişilerin davranışlarını, arzular, niyetler, duyular
bağlamında açıklayabiliyorsak o zaman onların da kendimiz gibi birer zihne sahip
olduğunu kabul etmeliyiz.

Panpsişizm (Tüm Ruhçuluk) bilincin evrende her yerde, her şeyde olduğunu savunan görüştür.

Farkındalık sorunu bilinçle ilgili en temel sorundur. Doğru cevap B seçeneğidir.

Wittgenstein’ın, kutudaki böcek benzerliği düşünce deneyi, bir kişinin “ağrı” terimiyle isimlendirilmiş içsel zihinsel durumuyla bir başka kişinin “ağrı” adı verilen içsel zihinsel durumunun, birbirinden son derece farklı olabileceğini gösterir.

Locke’a göre, insanın kendi zihninin içeriklerini algılamasıdır. Locke’a göre, “bi­linç, her zaman duygu ve algılarımızla birliktedir, herkes, kendisi için, kendim dediği şeydir”

Parfit’e göre, kişisel özdeşlik teke tek bir
ilişkidir.

Kişisel özdeşlik sorusu, bir yandan Hume’un bir takım filozoflar için söz konusu ettiği kişisel özdeşliğin, kişinin kendi bilincinde olmasından kaynaklanıp kaynaklanmadığı sorusunu, diğer yandan da kimin kim olduğu sorusunu, genel olarak nasıl cevapladığımız sorusunu içermektedir. Bu sorular sırasıyla “bütünlük sorusu” ve “kimlik sorusu” olarak sıralanabilir.

Kişisel özdeşlik sorununa iki temel yaklaşım söz konusudur. Bir kişinin, zaman içinde aynı kişi olarak sürekliliğini sağlayan şeyin ne olduğuna bağlı olarak, iki temel kişisel özdeşlik ölçütü vardır. Bunlar bedensel süreklilik ve zihinsel süreklilik ölçütleridir.

Wittgenstein, Felsefi Soruşturmalar’da, herkesin kendine özel bir kutusunun olduğu ve kutunun içindeki şey yalnızca kişinin kendisinin görebildiği, kimsenin bir başkasının kutusunun içindekileri görme şansının olmadığı, bir düşünce deneyi geliştirir. Herkesin kendi kutusunda bir böcek olduğunu söylemektedir.

IV. Seçenekte yer alan bilgi, ‘’Aristoteles’e göre ruh ve beden farklı olmalarına rağmen bireyin ayrılamaz parçasıdırlar.’’ olması gerektiğinden yanlıştır. Buna göre I.II ve III. ifadelerin yer aldığı C doğru cevaptır.

Weiskrantz’ın “kör görü” hastalarıyla yaptığı deneylerdeki bütün nitel zihin
halleri, yani algılanmış niteliklerin tamamı, hastanın bilincinin dışında olursa ne
olur, sorusunu akla getirmiştir. Doğru cevap D seçeneğidir.

Beden kavramı zihin felsefesinin temel kavramları arasında yer almaz.

Döngüsellik eleştirisini bertaraf etmek üzere, Locke’un bellek ölçütünü ilk düzeltme girişimi Sydney Shoemaker’dan (1975) gelmiştir. Shoemaker, kişisel özdeşliği, iki soruyu birbiriyle bağlantılı bir şekilde cevaplamayı amaçlayan işlevselci bir yaklaşımla ele almıştır. Bu sorular “çeşitli zihinsel durumların doğası nedir?” ve “farklı zihinsel durumlar birlikte var olmak, yani aynı ve tek kişiye ait olmak için birbirine nedensel olarak nasıl bağlanmalıdır?” sorularıdır.