Lahey Kongresi’nde, Avrupa federasyonu oluşturma fikrinden yola çıkılarak kurumlar, parasal birlik ve insan hakları sözleşmesi konuları gündeme gelmiştir.

Yüksek temsilci

Karl Deutsch tarafından 1957 yılında ortaya atılan Güvenlik Toplumu yaklaşımına değinmek yerinde olacaktır. Deutsch devletler arasında salt ekonomik boyutlu bütünleşme sürecinin, uluslararası politikada temel amaç olan savaşın önlenmesi için yeterli olmayacağını iddia etmektedir.

Federalist kimliğe sahip Avrupa'da "barış için birleşme" çabalarının başında gelen oluşum, 1924 yılında kurulan Pan-Avrupa Hareketi (Pan-European Movement) dir.

Komisyon, esas olarak yürütme, idare, bütçe, dış ilişkiler ve gözetim ile ilgili olanlar olmak üzere beş türlü yetkiye sahiptir.

Her ne kadar Pan-Avrupa Hareketi ile Avrupa Federal Birliği Rejiminin Organizasyonu Hakkında Memorandum girişimi kısa ömürlü olmuşsa da Avrupa’da bu dönemde somut sonuçlara ulaşan bütünleşme girişimlerine de tanık oluyoruz. Bunlardan ilki 1932 yılında Belçika, Hollanda ve Lüksemburg arasında imzalanan Ouchy Sözleşmesi ile oluşturulan Benelüks ülkeleri grubudur. Daha sonra bu ülkeler arasında ekonomik bütünleşmeye giden düzenlemeler ortaya konulmuş; nihayet 1958 yılında Benelüks Ekonomik Birliği kurulmuştur. Bir diğer benzer gelişme de Kuzey Avrupa’da yaşanmıştır. İskandinavya coğrafyasında NATO’nun kurucu ülkeleri arasında yer alan Norveç, İzlanda ve Danimarka; yanlarına tarafsız devlet olan İsveç’i de alarak Kuzey Konseyi’ni (Nordic Council) 1952 yılında kurmuşlardır. Bir diğer tarafsız devlet olan Finlandiya ise Fin-Sovyet ilişkilerinin normalleşmesinin ardından, 1955 yılında Konsey’e katılmıştır.

Nitelikli çoğunluk için Konsey ile ilgili olan nitelikli çoğunluk kuralları uygulanır. Basit çoğunluk için Zirve, üye tam sayısının çoğunluğuyla hareket eder. Bu, 28 üyeden en az 15'inin olumlu oy vermesi gerektiği anlamına gelir. Doğru cevap C'dir.

Olağan yasama usulü toplamda 5 aşamadan oluşmaktadır. Bunlar; öneri aşaması, ilk okuma aşaması, ikinci okuma aşaması, uzlaşma aşaması ve üçüncü okuma aşamasıdır. Kabul aşaması bu aşamalardan birisi değildir. Doğru cevap A'dır. 

Ulus devletler arasındaki bütün­leşme hareketlerini aslında uluslararası politikada yeni bir aktörün ortaya çıkmasına yol açan bir süreç olarak değerlendirebiliriz. Bu süreç siyasi, ekonomik, sosyal ve kültürel boyutları içermek­tedir. Hatta üyeleri arasında ticarete engel olan çeşitli kısıtlamaların kaldırılmasını ve piyasaların bütünleştirilmesini hedefleyen ekonomik bütün­leşme bile kendi içinde; tercihli ticaret anlaşmaları, serbest ticaret bölgesi, gümrük birliği, ortak pazar, ekonomik ve parasal birlik, tam ekonomik bütün­leşme aşamalarını içeren, basitten daha karmaşık bir bütünleşmeye doğru yol alan bir süreci işaret etmektedir.

Avrupa Parlamentosu, Birlik vatandaşlarını ve onların siyasi görüşlerini ya da demokratik çıkarlarını temsil eder.

Bu süreçte İn­giltere kurucu altı devlete katılmadı. İngiltere’nin bütünleşmeyi istemeyen tavrında İngiliz Milletler Topluluğu (Commonwealth) ülkeleriyle olan ticari ilişkileri de etkiliydi.

Olağan yasama usulü, uygulamada, biraz daha farklı yürümektedir. Komisyon, Avru­pa Parlamentosu ve Konsey, bu usul çerçe­vesinde “triyalog” olarak adlandırılan üçlü toplantılar ile işbirliği yapmaktadır. Bu triya­loglar, genellikle “gayri resmi çerçeve” içinde yürütülür ve olağan yasama usulünün “her aşamasında” gerçekleşebilir. Triyalog sistemi, birinci ve ikinci okuma aşamasında anlaşma olasılığını arttırmaktadır.

AB vatandaşlarını ve onların siyasi görüşlerini ya da demokratik çıkarlarını temsil eden kurumu Avrtupa Parlamentosu'dur.

AB hukukunun genel ilkeleri arasında devletin üstünlüğü gibi bir ilke bulunmamaktadır. Doğru yanıt E'dir.

AB kurumlarının tasarrufları, türleri yönünden bağlayıcı nitelik taşıyan “tüzük,” “direktif,” “karar” şeklinde olabileceği gibi, bağlayıcı nitelik taşımayan “tavsiye” ve “görüş” şeklinde de olabilir.

İngiltere AB’nin güçlü bir siyasi bütünleşme olmadan geniş bir serbest ticaret bölgesi olarak gelişmesi görüşünü benimsemektedir. Bu çerçevede İngiltere; AB’nin daha Anglosakson, daha neo-liberal bir yapıya dönüşmesini destekleyerek AB bütünleşme modelini daha gevşek, ama daha geniş alanda varlık gösterecek bir ekonomik birlik haline dönüştürme gayretindedir. Hatta İngiltere daha da ileri giderek, 23 Haziran 2016’da gerçekleştirdiği referandumla AB’den ayrılma yolunda adım atmıştır. Referandumda oy kullananların %51.9’u İngiltere’nin AB’den ayrılması yönünde tercihte bulunmuşlardır. Başbakan Theresa May de 2 Ekim 2016’da yaptığı konuşmada İngiltere’nin hukuki süreci başlatarak Mart 2019’a kadar AB’den ayrılmış olacağını açıklamıştır. İngiltere’nin AB’den ayrılması konusu Brexit (British exit) olarak adlandırılmaktadır. Brexit tartışmaları, ekonomik bütünleşme sürecinde başarılı sayılabilecek bir süre. yaşamış olan AB’nin siyasi bütünleşme konusunda aynı derecede başarı kaydedemediğinin bir göstergesi olmuştur.

Maastricht Antlaşması, bir yönüyle kurucu antlaşma, diğer yönüyle tadil ya da değişiklik antlaşmasıdır; zira bir yandan AB Antlaşması aracılığıyla AB’yi kurarken diğer yandan AKÇT, AET ve AAET Antlaşmalarını değiştirmiştir.

Kurucu antlaşmalar, sabit metinler olmayıp kendi öngördükleri değiştirme usullerine göre üye devletler arasında yapılan antlaşmalar, yani tadil veya değişiklik antlaşmaları aracılığıyla yenilenmektedir. Başlıca tadil/değişiklik antlaşmaları şunlardır:

• 17 Şubat 1986 imza, 1987 yürürlük tarihli Avrupa Tek Senedi,
• 7 Şubat 1992 imza, 1993 yürürlük tarihli Maastricht Antlaşması,
• 2 Ekim 1997 imza, 1999 yürürlük tarihli Amsterdam Antlaşması,
• 10 Mart 2001 imza, 2003 yürürlük tarihli Nice Antlaşması,
• 13 Aralık 2007 imza, 2009 yürürlük tarihli Lizbon Antlaşması.

Lizbon Antlaşması değişiklikleri sonrası AB, Avrupa Topluluğu’nun yerini almıştır ve üç sütunlu yapı kaldırılmıştır. Böylelikle eski III. sütun, ulus-üstü yapıya tamamen aktarılmıştır. Buna karşın eski II. sütun (ODGP), her ne kadar sütun yapısı ortadan kaldırıldıysa da “özel kural ve usullere tabi” tutulmuştur. Dolayısıyla bu alan hükümetlerarası yapı olarak muamele görmeye devam etmektedir.

Genişleme, savunma ve güvenlik politikaları konularında Bir­lik içindeki ulus-devletlerin itiraz hakları vardır. Ayrıca, 28 üyeli Birlik içinde bir üyenin itiraz hakkını kullanması, bu konularda karar alınma­sını da engellemektedir.