19. yüzyıl boyunca ticaret ve finans diplomasinin hem amacı hem aracı hâline gelmişti. Özellikle İngiltere için dış politika ile ticaret eş anlamlıydı. Doğru cevap D'dir.

Gerçekte güçler dengesi kendi içinde istikrarsızlık tohumları taşıyan bir dü- zeni ifade ediyordu. Savaş her zaman kapıdaydı. Sistemin çöküşüne ise çeşitli unsurların biraraya gelmesi neden oldu. Bunlardan biri, 1871’de Alman Birliğinin gerçekleşmesiydi.

ABD Londra, Paris, Berlin ve Roma’daki elçiliklerini ancak 1874’te büyükelçilik
düzeyine çıkarmıştır. 

1790'da III. Selim Londra, Paris, Viyana ve Berlin'de mukim büyükelçilikler açmıştı. Tahran büyükelçiliği ise 1849 yılında açılmış ve Müslüman ülkeler arasında karşılıklı mukim diplomatik temsilcilik değişiminin ilk örneği olmuştur. Doğru cevap C'dir.

Maksim Litvinov 1941-1943 yılları arasında ABD Büyükelçisi, sonra da Sovyetler Birliği Dışişleri Halk Komiser Yardımcısı olmuştur. Stalin 1941-1946 yılları arası Sovyetler Birliği Halk Komiserleri Kurulu Başkanılığı yapmıştır. Aleksey Rikov ve Dmitri Şepilov dışişleri halk komiserliği yapmalarına rağmen ilk dışişleri halk komiserliğine atanan Troçki’dir.

Birinci dünya savaşı sırasında müzakere görüşmelerinin yapıldığı Paris Konferansı toplantıları 1919-1920 yıllarında yapılmıştır.

Kordiplomatik kavramı ülkelerle kurduğu yoğun iletişim sebebiyle ve din ağırlıklı motivasyondan hareketle  Papalıkta ortaya çıkmıştır.

Venedik, İstanbul’un fethinin hemen ardından daimi elçi bulunduran ilk devlet olmuştur. Bunu 1475’te Polonya, 1497’de Rusya, 1525’te Fransa, 1528’de Avusturya, 1583’te 16. yüzyılın sonlarından itibaren Osmanlılara askerî ana maddeler sağlamaya başlayan İngiltere ve 1612’de Hollanda elçilikleri izlemiştir. 

Bu çerçevede, Ortaelçilere Def­terdarlık, Nişancılık, Mekke payesi; büyükelçilere de Rumeli veya Anadolu Beylerbeyliği, İran’a gönderilen elçilerden ulema sınıfından olanlara ise Anadolu Kadıaskerliği (kazaskerliği) rütbesi verilmekteydi.

Yedi Yıl Savaşları 1763'de sona ermiştir.

Osmanlı Devleti’nin yabancı ülkelere gönderdiği elçilerin görevleri hakkında düzenlemiş oldukları raporlara Sefaretname adı verilirdi.

Birleşmiş Milletler üyelerinin yüz doksanlara ulaşması (halen 192), uluslararası kuruluşların sayısının artması ve diplomatik gündemin giderek çeşitlenmesi ABD, AB üye ülkeleri ve Sovyet Rusya ve sonra Rusya ile Çin başta olmak üzere hemen hemen bütün ülkelerin dışişleri servislerinin de büyük ölçüde genişlemesine ve yüklerinin artmasına neden olmuştur. Birçok hükûmetin diplomatik personeli azaltmak ve bazı dış misyonları kapatmak gibi tasarruf önlemlerine başvurmasına rağmen, diplomasi 20. yüzyıl ortalarının en süratle büyüyen sektörü olmuştur. Thomas Jefferson ABD dış politikasını beş katip, iki haberci ve yarı zamanlı bir mütercim ile yönetirken 1979’da Amerikan dışişleri personelinin sayısı 10.500’e çıkmıştı. Aynı şekilde, Fransız hariciyesi memurlarının sayısı 1945’te 447 iken kırk yıldan az bir zaman içinde 1981’de 2.699’a varmıştı. Türk Dışişleri 1923’te bir avuç meslek memurundan 1980’lerde 800’lere, 2005’te 900’ü aşan sayıda kariyer diplomatına ulaşmıştı.

Her hâlükârda karşılıklılığa dayanan Avrupa sistemine geçinceye kadarki beş yüz yıla yakın bir sürede Osmanlı Devleti’nin yabancı ülkelerle siyasi, hukuki ve ekonomik ilişkilerde İslami bir kavram olan ‘aman (veya eman)’ sistemi temel ilkeyi oluşturmuştur. Arapçada güven ve güvenlik demek olan bu kelime İslam ülkesine girmek isteyen bir kişi veya orduya müsaade, güvence vermek anlamını taşımaktadır.

Venedik, İstanbul’un fethinin hemen ardından daimi elçi bulunduran ilk devlet olmuştur. Bunu 1475’te Polonya, 1497’de Rusya, 1525’te Fransa, 1528’de Avusturya, 1583’te 16. yüzyılın sonlarından itibaren Osmanlılara askerî ana maddeler sağ- lamaya başlayan İngiltere ve 1612’de Hollanda elçilikleri izlemiştir.

Otuz bir ülkenin imzaladığı Milletler Cemiyeti Sözleşmesi 10 Ocak 1920’de yürürlüğe girmiş, üye sayısı daha sonra 63’e kadar yükselmiştir. İlk yürürlüğe girdiğinde 31 ülke sözleşmeyi imzalamıştır.

Elçilerin aynı zamanda görevleri gereği gittikleri ülkenin hükümdarı ve başbakanına Osmanlı padişahı ve sadrazamı tarafından yazılmış mektuplar götürdükleri ve “Name-i Hümayun” denilen bu mektupların gerek seyahat sırasında, örneğin sınırlarda gerekse kabul merasimlerinde, özel protokol uygulamalarına konu oldukları bilinmektedir.