İkinci Dünya Savaşı sonrasında diplomasiye biri kalıcı olmak üzere, diğeri 1990’da Sovyetler Birliği’nin dağılmasına kadar süren iki gelişme damgasını vurdu: Çok taraflı kuruluş ve ilişkilerin hızla çoğalması ile Soğuk Savaş’ın dünyayı iki kampa bölmesi.İkinci Dünya Savaşı sonrası diplomasisine damgasını vuran iki gelişmeden daha söz edilebilir. Bunlardan birincisi, siyasi liderlerin daha önce de mevcut olan kişisel diplomasi uygulama eğilimlerinin artarak sürmesi, bu arada özel jetlerin açtığı olanakların ürünü olan “mekik diplomasisi” dahil uluslararası müzakerelerde doğrudan temas yönteminin yaygınlaşmasıdır. İkincisi de devlet ve hükûmet başkanları arasındaki zirve toplantılarının düzenli hâle gelmesidir. Sözkonusu eğilimler de doğal olarak mukim temsilciliklerin ve profesyonel diplomatların hareket ve yetki alanını önemli ölçüde daraltmıştır.

Temel amacı uluslararası ihtilaf ve çatışmaların barışçı yollarla çözülmesi olarak ilan edilen ve kolektif güvenlik ilkesine dayanan Milletler Cemiyeti üç ana organdan oluşmaktaydı: Fransa, İngiltere, İtalya ve Japonya daimi üyeleri olmak üzere on beş üye ülkeden oluşan ve yılda üç defa toplanan konsey; yılda bir toplanan ve bütün üyelerin katıldığı genel kurul ve uluslararası bürokrasi olarak çalışan sekretarya. Kurullarda bütün kararların oybirliğiyle alınması gerekiyordu.

Müzakere ve temsil

Tam metinleri bugüne kadar gelen ilk devletlerarası anlaşmalar İÖ. 1280 civarında II. Ramses ile Hitit kralı Muvattali arasında akdetilmiştir.

Milletler Cemiyeti’ni yaratan Paris Konferansı sonuçlarından olan Sevr Antlaşması’nı onaylanmadan ortadan kaldıran ve 1923’te Lozan Antlaşması’nı yapan Türkiye Cumhuriyeti Milletler Cemiyeti’ne 1932’de üye olmuştur.

Hans Freiherr von Wangenheim Osmanlı döneminde Almanya büyükelçiliği yapmıştır. Eberhard Pohl 2011-2015 yılları arasında ; Jürgen Oesterhelt 1992-1995 yılları arasında ; Martin Erdmann’in görevi ağustos 2015’ten günümüze kadar devam etmektedir. 1939-1944 arasında Almanya'nın Türkiye büyükelçisi olarak görev yapan Franz von Papen’dir.

Kardinal ve Richelieu Dükü Armand Jean du Plessis 1585 yılında Paris’te doğdu. Fransız tarihinin en çarpıcı şahsiyetlerinden olan Richelieu ilk olarak 1608-1616 yıllarında papaz olarak görev yaptığı La Rochelle’de Marie de Medici’nin dikkatini çektikten sonra Paris’te siyasi kariyeri hız kazandı. 1622’de Kardinalliğe yükselen Richelieu 1624’te 13. Louis’nin Başbakanlığına atandı ve 1642’de ölümüne kadar bu görevde kaldı.

''Mekik Diplomasisi' II. Dünya Savaşı sonrası diplomasiye damga vuran gelişmedir.

Sir Harold Nicolson bu farkı vurgularken şöyle yazmıştır: ‘En kötü diplomatlar, misyonerler, fanatikler ve hukukçulardır; en iyi diplomatlar makul olanlar ve insan tabiatından kuşkuculardır’. Dolayısıyla birçok nazariyatçıya göre, diplomatik teoride din,
ahlak gibi unsurlar yerine, hakim olan unsur, sağduyudur. Diplomasi bir ahlaki felsefe sistemi değildir. Gerçeği söylemenin sınırlarını ahlak tayin etmez.

Romalılar devlet yönetimi, mimari, sanat ve alanlarında olduğu gibi diplomaside de Yunanlıların mirasını devralmışlardır. Bununla beraber, hüküm sürdüğü çok uzun zaman dilimine rağmen, Roma imparatorluğu diplomasinin gelişmesine önemli katkıda bulunmamış, bu konuda bıraktığı miras başlıca hukuk alanında olmuştur. Doğru cevap B'dir.

Bolşeviklerin savaş hâlinde oldukları ülkelerle barış yapmak için  “toprak ve tazminatın söz konusu olmadığı adil bir barış” çağrısında bulundular. Amaç yine devrimi yabancı ülkelerde yaymaktı.

İki savaş arası yıllarında, büyük devletlerin çoğunun dışişleri kurumları yeni bir uyum ve reform sürecine girdiler. Bir ölçüde kamuoylarının eleştirileri nedeniyle dışişleri bakanlıklarını yeniden organize etmeye, diplomatik personelin kariyere alınışını demokratlaştırmaya, diplomatik kariyeri, özel yetenek sahiplerini çekebilecek esnek terfi sistemlerini içerecek şekilde yeniden düzenlemeye çalıştılar. Hemen her ülkede söz konusu değişiklikler yeni teknolojik ilerlemeleri ve uluslararası politikalarda ekonomi ve kamuoyunun artan önemini gözönünde tutacak şekilde yapılmaya çalışılıyordu. Böylece, diplomatik misyonlardaki uzman müşavir ve ataşelerin sayısı arttırıldı. Askerî ataşe bulundurması yasaklanmış olan mağlup ülkeler ve tarafsız ülkeler dışındaki devletler misyonlarındaki kara ve deniz ataşelerine hava ataşeleri de eklendi. Ticaret ataşelerinin yanı sıra, borç sorunlarının büyümesi ve propagandanın öneminin artması nedeniyle sırasıyla maliye ve basın ataşelikleri yaratılmaya başlandı

Bir çeşit konsolos sayılabilecek Proxenos'lar yabancı şehirlerde sürekli ikamet eden fakat gayri resmi sıfatlarla kendi şehirleri için aracılık yapan temsilcilerdi.

Birçok yabancı lisan bilen ve kendini Fransa ve İngiltere ile ilişkiler uzmanı olarak tanıtmayı seven Joachim von Ribbentropp’un Hitler’in gözüne girerek Nazi Partisi’nde yükselişiyle yeni bir döneme girildi. Ribbentropp önce kendi dışişlerini kurdu ve ajanlarını yabancı ülkelere görevli olarak göndermeye başladı, sonra da İngilizlerle bir deniz kuvvetleri sınırlama anlaşması yapmak ve Japonlarla Komintern’e karşı bir pakt müzakere etmek gibi başarılar kazandı. Sonunda Neurath istifa edince, Ribbentrop fiubat 1938’de dışişleri bakanı oldu ve bu şekilde dışişlerinin giderek Nazileştirilmesi ve Hitler Reich’ının diğer kurumlarıyla uyumlaştırılması süreci başlamış oldu.

Roma’ya gelen yabancı elçiler belirli usullere göre merasimle karşılanır ve kendilerine bağışıklık ve ayrıcalıklar tanınırdı. Politikalar tek başına imparator tarafından saptandığından, Roma’nın kararlarını etkilemek isteyenler, bazen de sürekli seferde olduğu için bulunması pek güç olan imparator neredeyse oraya elçi yollarlardı. Kuşkusuz Latince ve Yunanca katiplerinin bulunmasına rağmen imparatorların yabancı ülkelere gönderilecek mektupları bizzat kaleme aldıkları bilinmektedir.

Osmanlı Devleti diplomasi alanında en önemli adımları II.Mahmud döneminde yapmıştır. 

Birinci Dünya Savaşı'nın patlak vermesiyle Avrupa büyük güçleri arasında kırk yıldan fazla sürdürülebilmiş olan barışın sonu geldi.