Kömür ve çelik endüstrilerinin oluşturdukları ortak pazarın diğer endüstrileri de kapsayacak biçimde genişletilmesi amacıyla atılan ilk adım 1 Ocak 1958 yılında yürürlüğe giren Avrupa Ekonomik Topluluğu’dur.

Çevrenin ekonomik faaliyetteki rolü, 18. yy’da Fizyokratlar tarafından ilk kez sistematik biçimde ele alınmıştır. Doğayı üretim için gerekli bir faktör olarak gören Fizyokratlar bütün ekonomik fazlanın, toprağın (doğal kaynakların) üretkenliği sonucunda ortaya çıktığını ileri sürmüştür.

Çevre makroekonomi ilişkisini ortaya koyan iktisatçılar arasında Malthus, Ricardo, Hotelling sayılabilir. Klasik ekonomi literatüründe de toprağın ekonomik faaliyetlerin temel kaynağı olduğuna dair görüş hakim olmuştur. Malthus tarafından toprak kıtlığının büyümeyi sınırlayıcı rolü fark edilmiştir. Nüfus Kanunu’nu ortaya koyan Thomas Malthus’a göre, gıda üretimine elverişli tarım alanlarının mutlak kıtlığı nedeniyle toplumun bir kısmı sürekli olarak geçimlik düzeyin altında yaşamını sürdürecektir. Ricardo toprakta azalan verimler kanununun geçerli olmasının ekonomik büyüme ve dolayısıyla refah artışı ve nüfus üzerinde baskı yarattığını ileri sürmüştür.

Çevre yönetimi, genel olarak ekolojik dengenin gerçekleştirilmesi amacıyla kaynakların rasyonel kullanımına yönelik yönetim sürecinin aşamaları olan planlama, örgütlenme, personel alma, eş güdüm-iletişim, fayda-maliyet hesaplamaları yürütme ve denetim işlevlerinin bütünü biçiminde tanımlanabilir. Başka bir deyişle çevre yönetimi, yönetim sürecinin aşamalarının çevreyi koruma-kullanma dengesinin sağlanması çerçevesinde uygulanmasının gerçekleştirilmesidir.

Ekolojik ayak izi kavramı tabiatın taşıma kapasitesini ölçmek için geliştirilmiş olan bir yöntemdir ve sonuçları bir ülkenin sürdürülebilir kalkınma derecesinin bir göstergesi olarak kullanılmaktadır. İlk olarak William Rees tarafından 1992 yılında hesaplanan Ekolojik Ayak İzi şu şekilde hesaplanır: Önce kişi başına düşen, biyolojik olarak verimli ve sulak alan, yani “üretken biyolojik alan” (biyokapasite) hesaplanır. Daha sonra insanların tükettiği kişi başına düşen biyolojik açıdan üretken alan hesaplanır ki bu ekolojik ayak izini oluşturur. Bu iki büyüklük arasındaki fark ekolojik ayak izi lehine ne kadar büyükse o kadar olumsuz olarak değerlendirilir. Farklı değişkenlerin kullanılması yoluyla farklı ekolojik ayak izi bileşenleri elde edilmektedir. Karbon tutma ayak izi, otlak ayak izi, balıkçılık sahası ayak izi, tarım arazisi ayak izi, yapılaşmış alan ayak izi gibi farklı ekolojik ayak izi kavramları da bulunmaktadır.

Sürdürülebilir kalkınma konusunda ülkelerin hak ve yükümlülüklerini belirleyen ilkeleri kapsayan bir belge olan Rio Deklarasyonu’nun ana temaları aşağıdaki maddelerden oluşmaktadır:

İlke 1: Sürdürülebilir kalkınma için insanlar odak noktasıdır.

İlke 2: Ülkeler diğer devletlerin çevrelerine zarar vermemelidir.

İlke 3: Kalkınma şimdiki ve gelecekteki kuşakların kalkınma ve çevre ihtiyaçlarını eşit ölçüde karşılamalıdır.

İlke 4: Çevrenin korunması kalkınma sürecinin bir parçasıdır.

İlke 5: Yoksulluğun kaldırılması sürdürülebilir kalkınmanın ayrılmaz bir parçasıdır.

İlke 6: En az gelişmiş ülkelerin özel durumu ve ihtiyaçlarına özel öncelik verilmelidir.

İlke 7: Dünya ekosisteminin sağlık ve bütünlüğünün korunması ve restore edilmesi için devletlerin ortak ama farklı sorumlulukları mevcuttur.

İlke 8: Devletler, sürdürülemez üretim ve tüketim kalıplarını azaltmalı ve ortadan kaldırmalıdır, uygun demografik politikalar takip etmelidir.

İlke 9: Devletler, sürdürülebilir kalkınma için ülke içi kapasitelerini geliştirmek amacıyla işbirliğine gitmelidir.

İlke 10: Çevre sorunları hakkındaki bilgiyi artırmak, halkın farkındalığını ve katılımını sağlamak için faaliyette bulunulmalıdır.

Rekreasyon; bireylerin boş zamanlarını alternatif faaliyetlerle değerlendirmesidir. Bunlar gönüllü olarak yapılan dinlendirici ve eğlendirici etkinliklerdir. Düzenli bir işte çalışmak rekreasyona örnek olmaz.

Program’da belirlenen dört öncelikli alan; iklim değişikliği, doğa ve biyolojik çeflitlilik, çevre ve sağlık ile doğal kaynakların sürdürülebilir kullanımı ve atıkların yönetimidir. Yüksek seviyeli bir istihdam ve sosyal koruma Maastricht Antlaşması’nın 2. Maddesi’nde yer alır.

Çevre kalitesindeki iyileşmenin ekonominin verimliliği üzerinde yarattığı bu olumlu etki çevresel gelişmelerin estetik, rekreasyon, sağlık ve ekolojik faydaları gibi diğer yararlı etkileri arasında sayılabilir. Biyolojik çeşitlilik bu etkilerden biri değildir.

Sürdürülebilir kalkınma amaçlarına ulaşmada izlenecek temel ilkeler ise şunlardır: Küresel sorumluluk, Ortak bir yaklaşım, Ortaklık, Katılımcı yaklaşım, Yenilenen yönlendirme, Sürdürülebilir kentleşme politikası. Sürdürülebilir kalkınmanın gerçekleştirilmesi için uygulanacak politikaların öncesinde çeşitli kuralların tasarlanması gerekmektedir. Bu kurallar ikiye ayrılarak incelenebilir: Zayıf sürdürülebilirlik kuralları ve güçlü sürdürülebilirlik kuralları.

Ortak Geleceğimiz (Brundtland) Raporu 1987 yılında yayımlanmıştır.

Avrupa birliği ülkeleri 2002 yılında, 12 ülkenin katılımı ile para birliğine gitmiş ve euroyu ortak para birimi olarak belirlemiştir.

Gelir artışı ise çevreyi kompozisyon etkisi (yapısal etki) aracılığıyla olumlu yönde etkilemektedir. Kompozisyon etkisi, gelir artışıyla birlikte ekonominin yapısal değişimini ve çevre üzerindeki olumlu etkisini ifade etmektedir. Ülkelerin ekonomik kalkınma düzeyleri yükseldikçe temel ekonomik faaliyetlerin ekonomideki ağırlıkları değişmekte, tarımdan sanayiye, sanayiden de hizmetler ve bilgi sektörüne doğru bir geçiş süreci yaşanmaktadır.

Roma Klübünü oluşturan ortak amaç ise, insanlığın bugün yaşadığı ve gelecekte karşılaşacağı sorunları değerlendirmek ve çözmektir. Bu sorunlara dikkat çekmek ve çözmek için Roma Klübü, Massachusetts Teknoloji Enstitüsünden (MIT) “İnsanlığın İkilemi” isimli projesi için bir araştırma yapılmasını istedi. Bu araştırma sonucunda Roma Klübü, 1972 yılında “Büyümenin Sınırları” isimli bir raporu yayınlayarak “değişmek ve yok olmak” ikilemi üzerinde düşünüldüğünden insanlığın geleceği konusunda karamsar bir çerçeve çiziyordu. Raporda tartışılan ve dikkat çeken temel konular ise hızlı ekonomik büyüme ve sanayileşme, artan nüfus artışı ve artan çevre kirliliğidir. Çünkü dünyanın ekilebilir tarım arazileri, enerji kaynakları, maden rezervlerinin ve kirliliği taşıma kapasitesi sınırlı olduğu için insanlığın dünya üzerindeki sürdürülebilirliği de sınırlı olacaktır. Bu bağlamda klasik iktisatçıların bu denli üzerinde durmadığı doğal kaynakların tükenmesi ve çevre sorunlarına verilen önem, ilk defa Roma Klübünün “Büyümenin Sınırları” Raporu ile “küresel anlamda çevre sorunları” olarak algılanmaya başlanmıştır.