Hedeflere uygun çevre politikalarının çatışmasız bir amaç-araç etkileşimi içerisinde gerçekleştirilmesi için Dünya Bankası tarafından “politika matrisi” adı verilen bir analiz aracı geliştirilmiştir. Buna göre, çevresel sorunları dört ana yoldan gidilerek çözümlenebileceği öngörülmektedir: i) Piyasa Mekanizmasının Sağlıklı Bir Şekilde İşlemesini Sağlamak: ii) Yeni Piyasaların Oluşturulması: iii) Çevresel Düzenlemeler: iv) Kamusal Bilinç Oluşturulması. Ekonomik düzenlemeler ana bir yol değildir.

Az sayıda, ekonominin bütünüyle ilgili ve büyük ölçüde toplulaştırılmış değişkenlerin analizini konu alan ekonomi dalı makroekonomidir.

Redefining Progress adlı bir düşünce kuruluşu tarafından 1989 yılında geliştirilmiş olan Gerçek İlerleme Göstergesi (GİG), GSYH’ye alternatif bir kavram olan “yeşil GSYH” kavramını gündeme getirmiştir ve üç farklı unsurun ölçümü üzerine dayanmaktadır: Refaha eş değer olan gelir, sürdürülebilir gelir ve net sosyal fayda. GİG, kişisel tüketim verilerinden hareket ederek ele aldığı GSYH rakamlarından çevresel bozulma (kirlilik, gürültü, karbondioksit zararı, trafik sıkışıklığı vb.), suç ve gelir eşitsizliği gibi toplumsal refahı azaltan maliyetlerin çıkarılmasıyla bulunmakta ve bunun için toplam 26 veri setinden yararlanılmaktadır. GİG sadece ABD ve Avustralya için hesaplanmıştır.

Kyoto protokolü, 1997 yılında imzalanmış ve 37 gelişmiş ülke sera gazı salınımlarının 1990 seviyesinden %5,2 aşağıya çekmekle sorumlu tutulmuştur.

İnsani Çevre Konferansı 1972 yılında Stockholm’de yapılmıştır.

Gündem 21 Eylem Planı 1992 yılında yapılan ve resmi adı Birleşmiş Milletler Çevre ve Kalkınma Konferansı olan toplantıda ortaya çıkmıştır.

Avrupa Kömür ve Çelik Topluluğu (AKÇT)1952 yılında oluşturulmuştur.

Çevre yönetiminin temel amaçları arasında çevre koruması sağlayan sivil toplum kuruluşlarına üyelik gibi bir amaç bulunmamaktadır.

Avrupa Birliği toplam beş genişleme süreciyle üye ülke sayısını da altıdan yirmi yediye yükseltmiştir. İlk genişleme, 1 Ocak 1973 tarihinde Birleşik Krallık, İrlanda ve Danimarka ile gerçekleşmiştir. İkinci genişleme sürecinde Yunanistan, üçüncügenişleme sürecinde ise İspanya ve Portekiz yer almıştır. Yunanistan 1 Ocak 1981 tarihinde, İspanya ve Portekiz 1 Ocak 1986 tarihinde tam üye olmuştur. İkinci ve üçüncü genişleme süreçleri Akdeniz genişlemeleri olarak adlandırılmaktadır. Dördüncü genişleme 1 Ocak 1995 tarihinde İsveç, Finlandiya ve Avusturya ile gerçekleşmiştir. AB’nin tarihî genişleme süreci olarak nitelendirilen beşinci genişleme süreci ise 1997 yılında başlamış, 2007 yılında sona ermiştir. Beşinci genişleme sürecinde Çek Cumhuriyeti, Polonya, Macaristan, Slovak Cumhuriyeti, Slovenya, Estonya, Letonya, Litvanya, Güney Kıbrıs ve Malta 2004 yılında, Bulgaristan, Romanya ise 2007 yılında AB’ye tam üye olmuştur. Türkiye ile Hırvatistan AB’nin beşinci genişleme sürecinde tam üyeliğe aday ülkeler olarak yer almaktadır.

Neoklasik iktisatçılar, 1950’ler ve 1960’lar boyunca, çevre ve ekonomi ilişkisini dikkate almayan iktisadi büyüme modelleri ortaya koymuştur. Neoklasik yaklaşımı savunanlar genel olarak ekonomik büyümenin sınıra ulaşacağı konusunda kötümser olmamak gerektiğini vurgulamıştır. Ekonomik büyüme ve teknolojik gelişmelerin; nüfus, kaynak, kirlilik ve diğer çevre sorunlarının nedeni olarak değil, tersine bu sorunlara çözüm olacağı görüşünü taşımaktadır.

AB sürecinde çevre politikasının çok eski bir geçmişe sahip olmasının nedenleri:

O yıllarda henüz önemli çevresel felaketlerin yaşanmamış olması

Savaş sonrası tahrip olmuş ekonomiyi canlandırmaya öncelik vermesi

Tarımda kendi kendine yeterliliği sağlamaya öncelik vermesi

Çevrenin serbest mal olarak kabul edilmesi