Devlet ulusal düzeyde ekonomik ve sosyal politikalarla toplumun tümünü korumayı hedeflerken işyeri ve işletme düzeyinde çıkardığı yasalarla bağımlı çalışanları çalışma yaşamında korumayı amaçlamaktadır. Devletin makro düzeyde ekonomik ve sosyal politikaların belirlenmesi sürecinde endüstri ilişkilerinin diğer aktörlerinin görüş ve önerilerinden faydalanması bu politikaların uygulanmasını kolaylaştırmaktadır.

Kendi işinde para ya da mal karşılığı bir veya daha fazla ücretli veya yevmiyeli daimi işçi çalıştıran kişiye işveren denilmektedir.

Yevmiyeli çalışanlar ise bir başkasının işinde ayni (mal) veya nakdi (para) bir gelir elde etmek amacıyla günlük ücret üzerinden çalışan kişilerdir.

Ücretsiz aile işçileri de hane halkı fertlerinden biri veya birkaçı tarafından yürütülen bir ekonomik faaliyete yardım etmek amacıyla herhangi bir ücret almaksızın iş gücü olarak katkıda bulunan hane halkı fertleridir

Kendi hesabına çalışanlar da kendi işinde, dükkânında, yazıhanesinde, imalathanesinde, tarlasında vb. yerlerde tek başına veya ücretsiz aile işçileri ile birlikte bir gelir elde etmek amacıyla çalışmaktadır.

Ücretli veya maaşlı çalışanlar ise işveren ile aralarında mevcut olan yazılı veya sözlü bir iş sözleşmesine göre, işletmenin satış veya kârından bağımsız olarak belirlenen bir temel ücret karşılığında çalışan kişilerdir.

Webb’lere göre işçilerin sendikalaşma hakkı, toplu pazarlık hakkı ve grev ve lokavta başvurma hakkı yasaların getirdiği kısıtlamalar dışında, örgütlenmenin kendilerine verdiği güç ve bağımsızlık sayesinde işçiler ve işverenler bu haklardan özgürce yararlanabilirler. Doğru cevap D seçeneğidir.

Sanayileşme ile birlikte toplumsal yapı içerisinde güçlü bir sosyal taraf olarak kendini kabul ettiren işçi sendikalarının tarihsel olarak üç temel fonksiyonu bulunmaktadır:

• Ekonomik fonksiyon,
• demokratik temsil fonksiyonu ve
• sosyal fonksiyon.

Çoğulcu Teori’ye göre, endüstri ilişkilerinin en temel özelliği, işyerinde işçi ve işveren ile yönetenler ve yönetilenler arasında meydana gelen potansiyel çatışmadır.

Sendikalar siyasi ve toplumsal roller oynamak ve üyelerine pazarlık örgütü olmaktan başka hizmetler sunmakla birlikte, sendikalara üyeleri nazarında değer kazandıran unsur toplu pazarlık örgütü olmalarıdır. Toplu pazarlık aracılığı ile sendikalar işverenlerin otoritesini ve gücünü sınırlamaktadırlar. Çoğulculara göre toplu pazarlık olmasaydı sendikalar, küçük, zayıf ve etkisiz örgütler olarak kalacaklardı.

Marksizm, kapitalist toplum içinde endüstri ilişkilerinin analizine yönelik uygulamaları da içeren, toplumun ve sosyal değişimin genel bir kuramıdır. Bir sosyal değişme kuramı olarak Marksizm, toplumsal ilişkilerin üretim ilişkileri tarafından şekillendiğini belirterek sanayi ve toplumdaki gücün kaynağı olarak mülkiyet ilişkilerini ön plana çıkarmaktadır. Yanıt E'dir.

Endüstri İlişkileri Sisteminde aktörler;

• Sendika
• Yönetim
• İdeoloji
• Devlet olarak sayılmaktadır.

Her ülkenin endüstri ilişkileri sistemi kendi özel koşullarına bağlı olarak farklı özelliklere, faaliyetlere, aktörlere ve çevrelere sahip olmaktadır. Bir endüstri toplumu, çok çeşitli tutumlar, inançlar ve beklentilerle birbirine bağlanmış, farklı grupların, faaliyetlerin ve kurumsal ilişkilerin oldukça karmaşık ve dinamik bir düzeninden oluşmaktadır. Bu nedenle endüstri ilişkileri sosyal bir olgu olarak içinde meydana geldiği çevreden ayrı düşünülemez ve düşünülmemelidir. Endüstri ilişkilerinin çevresi üç temel unsura ayrılarak incelenebilir:
- Ekonomik Çevre
- Sosyal Çevre
- Politik Çevre.

Çoğulcu Teori’ye göre, endüstri ilişkilerinin en temel özelliği, iş yerinde işçi ve işveren ile yönetenler ve yönetilenler arasında meydana gelen potansiyel çatışmadır.

Türkiye’de gönüllü ve zorunlu üyelik esasına dayanan temelde altı büyük işveren örgütü bulunmaktadır. Bunlar; Türkiye Odalar ve Borsalar Birliği, Türkiye Ziraat Odaları Birliği, Esnaf ve Sanatkârlar Konfederasyonu, Türkiye İşveren Sendikaları Konfederasyonu'dur.

Karma örgütler işverenlerin hem çalışma hayatına yönelik çıkarlarını hem de ticari çıkarlarını korumak ve geliştirmek için faaliyette bulunmaktadır.

Türkiye’de endüstri ilişkilerinde işveren tarafını temsil eden örgütler işveren sendikaları ile onların üst örgütü olan TİSK’tir.

İşçi sınıfı heterojen bir yapıya sahip olsa da bazı genel ve ortak niteliklerini şu şekilde sıralamak mümkündür:

• İşçi, gelirini emeğini satarak sağlar. Emeğinin karşılığı olan ücretinden başka bir geliri olmadığı için yeni çağların işçisi proleterdir.
• İşçi, uzun süre ve genellikle işveren tarafından tek taraflı olarak saptanan çalışma koşulları içinde çalışmak zorunda bırakılan kişidir. Bu nedenle işçiler sendikalar vasıtasıyla işverenlerin yönetim hakkını sınırlamaya ve çalışma koşullarını işverenlerle birlikte belirlemeye çalışmaktadır.
• İşçiler çok uzun ve mücadeleli yollardan geçerek ve engellemeleri aşarak bilinçlenmişler ve çıkarlarını birlikte savunma gereğini kavramışlardır.
• İşçinin statüsünü değiştirerek işveren statüsüne geçme olanağı son derece sınırlıdır. Lonca düzeninde kalfa ve çıraklar zaman içinde usta statüsüne geçerken Sanayi Devrimi’nden sonra bir işçinin işveren olabilmesi neredeyse mümkün değildir veya bu durum çok istisnaidir.
• İş bölümünün ve çok sınırlı bir beceride uzmanlaşmalarının sonucunda işçilerin mesleksel ve mekânsal hareket serbestliği (mobilizasyonu) çok daralmıştır. Post-fordist üretim sistemi ve esnek uzmanlaşmayla birlikte vasıflı işçilerin mesleksel hareket serbestliği artsa da vasıfsız ve yarı vasıflı işçiler için bu hareket sınırlılığı hâlen devam etmektedir.
• İşçiler ile işverenler arasında hukuksal bir eşitlik olmasına ve işçilerin sözleşme serbestliğine sahip olmasına rağmen işçiler işverene ekonomik açıdan bağımlıdır.
• Sermaye büyüyüp yığıştıkça işveren anonimleşir ve işçi ile işveren arasındaki kişisel ilişkiler tamamıyla yok olur.
• İşçiler ekonomik açıdan işverenden daha güçsüz ve işverene bağımlı olduğu için sömürüldüğünü düşünür. Bu nedenle sermaye sınıfına karşı mücadele verir.
• İşçiler, sömürüyü önleyebilmek için ekonomik ve siyasal demokrasiyi geliştirip güçlendirmeye yönelik çaba gösterir.

İşçi katılımına yönelik politikalar, yeni teknolojilerin tanıtımı, yeni çalışma modelleri (esnek çalışma vb) işyeri düzeyinde sendika faaliyetlerindendir. Doğru cevap C'dir.

İşveren ile işçi arasında hukuksal eşitlik vardır.

Sendikaların ortaya çıkmasına neden olan en önemli faktör, ücretlilik düzeni ve bağımlı çalışmadır. İşçi sendikaları, Sanayi Devrimi sonrası, işverene bağımlı olarak çalışan bir işçi sınıfının ortaya çıkmasıyla birlikte endüstri ilişkilerinin önemli bir aktörü hâline gelmiştir. Ücretlilik düzeninin temelinde yer alan Sanayi Devrimi ve kapitalizm ilk kez İngiltere’de varlık kazandığı için sendikaların da ilk ortaya çıktığı ülke İngiltere olmuştur.