Hukuki anlamda hava araçları devlet ve sivil hava aracı olarak ayrılırlar. Özellikle bu ayrım ile ilgili olarak uluslararası metinler ile Türk hukukunda farklılık gözlenmektedir. Hava hukukunun anayasası olarak kabul edebileceğimiz Şikago Sözleşmesi’nde bu ayrım 3/b maddesinde yer almaktadır. Buna göre, askerî, gümrük ve polis hizmetlerinde kullanılan hava araçları “devlet hava aracı” olarak kabul edilecektir. Bununla birlikte, bunların dışında kamu hizmetinde bulunan hava araçları da “devlet hava aracı” olarak kabul edilecektir. Burada önemli olan devlet fonksiyonunu yerine getirmedir.

Birinci trafik hakkı, sivil bir hava aracının yabancı ülke topraklarına inmeksizin onun üzerinden uçma hakkıdır (transit geçiş hakkı).

Teferruat: Ayrıntı, bir şeyin işletilmesi veya korunması veya ondan yararlanılması için sürekli olarak ona tahsis olunan ve kullanışta o şeye bağlı kılınan ya da takılan veya onunla birleştirilen taşınır mallar.

Türkiye ECAC’ın kurucu üyerinden biridir.

Hava aracının, uçuş ekibiyle donatılarak tahsis olunması, yani tahsis edenin, teknik yönetim kendi üzerinde kalacak şekilde uçağın ticari idaresini, uçuş ekibiyle birlikte kiracıya bırakması da  mümkündür. Havacılıkta sıklıkla kullanılan bu sözleşmeye ise, “wet lease” denir. Wet lease’de hava aracı, uçuş ekibi ile birlikte tahsis olunmaktadır. Uçuş ekibi (flight crew), kokpit ekibi (cockpit crew) ve kabin ekibinden (cabin crew) meydana gelir. Pilotlar ve varsa uçuş mühendisleri, kokpit ekibini; kabin amiri ve kabinde görevli diğer kabin personeli ise, kabin ekibini oluşturur. Hava aracının kabin ekibi olmaksızın sadece kokpit ekibi ile birlikte veya tek başına kabin ekibi ile birlikte wet lease kapsamında tahsisi durumunda ise, “damp lease” sözleşmesinden söz edilir.

1925 yılında Fransa’nın girişimi ile Paris’te yapılan ilk Uluslararası Özel Hava Hukuku Konferansı sırasında Hava Hukuku Uzmanları Uluslararası Teknik Komitesi-CITEJA oluşturulmuştur.

Taşıma taahhüdünün varlığı; Taşımanın havada yapılması; Taşımanın hava aracı ile yapılması ; Taşımanın kural olarak ücret karşılığı yapılması hav taşıma sözleşmesinin unsurlarındandır.

Havadan ağır hava araçları da motor kuvvetiyle uçanlar (uçak, amfibik, motorlu planör, helikopter, gyroplane) ve motorsuz uçanlar (planör, paraşüt, uçurtmalar)diye ayrılmaktadır.

Almanya ve Fransa arasında 26 Temmuz 1913 tarihinde iki ülke arasındaki havacılık faaliyetlerini bir düzene sokmak amacıyla bir anlaşma yapılmıştır. Bu nedenle doğru yanıt C seçeneğidir.

Meşruhat: Açıklamalar, şerhler

“Hava hukuku, havaya, hava gemilerine, bunlarla yapılan ulaştırma ve savaşmalara, hava adamlarına ve alanlarına uygulanabilir, millî ve milletlerarası hukuk kurallarının bütünüdür.” olarak yapmıştır. Cevap:A

Avustralya ve Yeni Zelanda tezi, İngiltere’den daha ileri giderek uluslararası sivil havacılığın tamamen uluslararası hale getirilmesini, tarifeli hizmetlerin bir kartel halinde tek bir uluslararası teşebbüs tarafından işletilmesini ve gerekli uçak ve hava alanlarının bu teşkilatın mülkiyetinde olmasını savunuyordu.

Fransa’ da 15 Haziran 1923 tarihinde hava ulaştırıcısının sorumluluğu ile ilgili bir kanun tasarısı sunulmuştur. Başbakan ve Dış İşleri Bakanı olan Poincare, bu işin ancak uluslararası bir sözleşme ile düzenlenebileceğini öngörerek, hava ulaştırıcısının sorumuna dair bir sözleşme yapmak üzere Paris’te bir konferans yapılmasının vakti geldiğini, 17 Ağustos 1923 tarihinde, Fransız elçileri aracılığıyla Devletlere bildirmiştir. Devletler olumlu cevap vermişlerdir. İki yıl sonra, 30 Haziran 1925 tarihinde Dış İşleri Bakanı Briand, Konferansta görüşülecek tasarıların incelenmesi için, hava araçlarıyla ulaştırma yapanın sorumuna dair bir ön tasarıyı Fransa Elçilerine göndermiş ve bunu nezdinde bulundukları Hükûmete bildirmelerini istemiştir. Bu ön tasarı Paris’te toplanacak konferansın başlıca konusu olacaktır. İlk Uluslararası Hava Hukuku Konferansı 26 Ekim 1925 Pazartesi günü Paris’te toplanmıştır.

Bildirge, beyanname ve bildirim anlamına gelen kavrama "Deklarasyon" denir. 

Yolcu taşıma sözleşmesinde, taşıyıcı, yolcuya uluslararası standartlara uygun olan bir bilet vermekle yükümlüdür. Bilette; taşıyıcının adı veya ticaret unvanı ve adresi, yolcunun adı ve soyadı, biletin numarası ile düzenlendiği gün ve yeri, taşıma ücreti, bilet ücretsiz verilmişse buna dair kayıt, kalkış, varış ve varsa aktarma yerleri ile ilgili bilgiler yer almaktadır. 

Taşıyıcının sorumlu olması için zararın doğmasına neden olan kaza hava aracında, hava aracına biniş ya da hava aracından iniş işlemleri sırasında meydana gelmiş olmalıdır. Yolcu taşıma sözleşmesinin yapılması amacıyla hava aracına alındığı andan sözleşmenin ifasından sonra uçaktan çıktığı ana kadar uçakta sayılır. Örneğin yolcu uçakta bulunduğu sırada aprondaki başka bir uçakta meydana gelen patlamadan dolayı yaralanacak olursa taşıyıcı bundan dolayı sorumludur.
Biniş işlemleri konvansiyonda tanımlanmamıştır, doktrin ve mahkeme kararları ile belirlenmeye çalışılmaktadır. Biniş işlemleri, yolcunun uçağa binmek üzere taşıyıcının kontrolü altına girmesiyle başlayan ve taşıma sözleşmesinin ifasına uygun olarak uçağa kabul edilmesine kadar devam eden işlemlerdir. Örneğin, yolcunun havaalanında biletini
taşıyıcıya ibraz ederek uçuş kartını alması, bagajlarını teslim etmesi, pasaport ve gümrük kontrolüne girmesi, güvenlik yoklamasından geçmesi ve nihayet fiilen uçağa binmesi gibi hareketler biniş süreci içinde yer alan faaliyetlerdir. Biniş faaliyeti oluşturan hareketlerin taşıyıcının talimat ve kontrolü altında yapılması gerekmektedir. Yolcunun ne zaman taşıyıcının kontrolü altına girdiği her olayın özelliğine göre belirlenecektir.

Uygulamada, uçağın kapasitesinin farklı farklı kişilere tahsisine dair sözleşmelere “çarter sözleşmesi”; bu şekilde tahsis olunan uçağın, tarifeli seferler dışında (non-scheduled) gerçekleştirilen operasyonuna ise, “çarter uçuşu” (charter flight) denilmektedir.

dry lease