Bu kuramın diğer adı, Sosyal Bilişsel kuramdır.

Toplumlar, seçeneği olan düşünce, davranış ve durumlardan birini diğerlerine tercih ederek kendi değerlerini belirlerler. Değer, diğerlerine göre tercih edilen fikir, duygu, davranış ve duruma denir.

Sözlü ve sözsüz iletişim davranışları bütün insanların ortak davranışlarındandır. Bazı kültürler bu davranışlardan bir kısmını diğerlerinden daha çok ya da daha az kullanabilir. Ancak her iletişim davranışı farklı bireyler tarafından farklı tarzda, stilde kullanılır. Buna iletişim biçemi denir. Erol Mutlu iletişim biçemini, “bir bireyin kişilerarası ilişkilerde sıklıkla kullandığı iletişimsel tarz” olarak tanımlamakta ve iletişim biçeminin “bir bireyin ilişkilerini düzenlenmesindeki başarısıyla ya da başarısızlığıyla yakından ilgili” olduğunu belirtmektedir.

Sözsüz iletişim davranışlarının kültürden kültüre değişmesi yanında bireysel farklılıkların sözsüz iletişimde sözlü iletişimden daha baskın rol oynaması, sözsüz iletişim davranışlarının evrensel, genel geçerli bir sınıflandırmaya tabi tutulmasına izin vermemektedir. Ancak konuya farklı açılardan bakılarak yapılan sınıflandırmalar arasından en çok kabul göreni Michael Argyle tarafından geliştirilenidir. Bu sınıflandırmada sözsüz iletişim davranışları;
- devinsel iletişim ya da beden dili (kinesics)
- mekânsal iletişim (proxemics)
- yönelim açısı (bireyin başkasına bakışı)
- dış görünüş
- duruş, oturuş biçemi
- baş hareketleri
- yüz ifadesi
- jestler
- bakışlar
- paradil gibi başlıklar altında toplanmıştır.
İnançlar sözsüz iletişim sınıflamasında yer almaz.

İletişim davranışlarının üçüncü işlevi yararcı işlevdir. Birçok iletişim girişiminde

amaç, belirli bir içeriği, olayı ifade etmekten çok, “niyet”i aktarmak, istenilir

tepki ve davranış değişikliği gerçekleştirmeye çalışmaktan ibarettir.

Etkileşime katılanlar, iletişim davranışları aracılığıyla bilinçli ya da bilinçsiz

olarak, düşüncelerini, değerlerini ve normlarını da aktarmayı amaçlar. Bunun sonucunda,

karşı tarafın düşünce biçiminde, fikirlerinde ve değerlerinde değişmeler

olabilir. Propaganda ve reklam çalışmalarında, iletişim davranışlarının bu işlevinden

yararlanılmaya çalışılır.

Polikronik kültürlerin üyeleri zamanı dilimlere ayırmaz bütün olarak algılarlar. Monokronik kültürlerin üyeleri için zaman en ince ayrıntılarına kadar parçalanabilir ve ayrı ayrı değerlendirilebilir.

1960’lı yıllardan itibaren çok sayıda ve farklı disiplinlerden bilim insanı dil, kültür ve zihin arasındaki ilişkiyi anlamak için çalışmalar yürüttü. Geert Hofstede de kültürel değerler yaklaşımı ile bu alanda yaptığı araştırma sonucunda üçüncü bölümde öğrendiğiniz Kültürel Boyutlar Kuramını geliştirdi. Hofstede, kültürü, zihnî yazılım ya da bilişsel yazılım olarak tanımlamış ve düşünce ile kültür arasındaki yakın bağlantıyı vurgulamıştır. Bununla birlikte, dil, kültür ve düşünce arasındaki doğrudan bağlantı fikrine katılmayanlar da bulunmaktadır. Birçok araştırmacı, bütün dilleri kapsayan evrensel bir gramerin olduğunu ileri sürmektedirler (Chomsky, 1965). Bazıları ise söz gelişi renk adlarıyla ilgili evrensel bir kalıptan söz etmektedir. Dil ile düşünce ve kültür arasındaki ilişki hakkındaki tartışmalar devam etmekte ve çeşitli bilimsel disiplinlerden araştırmacılar bu konuyla ilgili bulgu ve görüşlerini açıklamaktadır. Ancak bizim için önemli olan, dilin farklı kültürel bağlamlarda nasıl çalıştığı ve kültürebağımlı iletişim biçemlerinin nasıl ortaya çıktığıdır.

Paradil “konuşmanın sessel (ama sözsüz) boyutu; bir şeyin söylenme tarzı, sözsüz ama sessel davranış; sesin söylenen söz dışındaki özellikleri” olarak tanımlanır.

Pazarlama, üretici ile tüketici arasında kurulan köprü şeklinde düşünülebilir.

Her kültürün zaman algılama biçemi o kültürün üyelerinin bütün yaşamını ve iletişim davranışlarını şekillendirir. Zaman dünya üzerindeki kültürler tarafından temelde üç şekilde algılanır. Bunlar,
- döngüsel,
- noktasal,
- çizgisel zaman algılarıdır.
Sezgisel algıma şekli yoktur. 

Dik dik bakmak, bakış yoluyla karşıdakini tehdit etmek anlamı taşır. Karşıdakinin gözlerinin içine bakmak bazı kültürlerde tehdit olarak algılanmaktadır. Oysa Batı ve Kuzey Avrupa ile Kuzey Amerika kültürlerinde iletişim sürecine katılan bireyler, konuşmacıyı dinlediklerini göstermek için onun gözlerine bakarlar. Güç aralığının çok olduğu Doğu kültürlerinde, bir bireyin gözüne doğrudan bakabilmek için ya aile üyelerinden biri olmak ya da bakılan bireyden daha yüksek toplumsal statüye sahip olmak gerekir.

Bağlamsal sözlü iletişim biçemi, bireyin sözlü iletişim sürecinde karşıdakinin toplumsal statüsünü, rolünü ve bağlamdaki yerini dikkate almasını zorunlu kılar. Bu nedenle bağlamsal biçem kullananlar, karşılarındaki bireylere, onların toplumdaki yerini ya da kendi gözlerindeki yerini belirten unvanlarla hitap ederler.

“Halk hukuku” adı verilen ve gündelik yaşamdaki sorunların çözümünde yararlanılan, üzerinde uzlaşmaya varılmış, grubun çoğunluğu tarafından kabul edilmiş beklentiler, kurallar, kalıp davranışlar, iş yapma biçemleri, sınırlandırmalar, yasaklar ve tabular ile bunlara aykırılık durumunda uygulanacak yaptırımlar bütünüdür. Grup üyelerinin davranışlarını şekillendiren halk hukuku bileşenlerinin hiçbiri yazılı değildir. Bireyler çocukluklarından itibaren aile ve yakın çevrelerinden neyin hak olduğunu, hakkını elde etme yollarını öğrenirler.

İletişim sürecinde duyu organlarını kullanarak yapılan şey algılamadır. Algılamadığımız hiçbir şeyden anlam çıkaramayız.

Bütün toplumlarda her birey, akraba, meslektaş ve arkadaş grubu gibi, çeşitli grupların üyesidir. Bu gruplar bireyi duygusal olarak destekler ve bireyin kendini güvenli hissetmesine yardım eder. İnsan grupları aynı zamanda üyelerinden grup standartlarını ve otoritesini kabul etmeyi, oluşan normlara uygun hareket etmeyi ve grubun amaçlarına ulaşmak için diğerleriyle iş birliği yapmayı talebeder. Ancak, her toplumsal grupta, grup davranışlarını koşulsuz uygulama ile birey olarak özerkliği koruma arasındaki gerginlik her zaman vardır.