Verilen diğer seçeneklerdeki hususlar güvenlik görevlilerinin kuvvet kullanmadan önce dikkat etmesi gereken noktalar arasında iken, rahat olmak bu noktalar arasında değildir. 

Bireylerin doğuştan sahip oldukları temek farklılıklar ırk, cinsiyet, renk, etnik köken olarak sıralanabilir.

Bir güvenlik görevlisinin en temel görevi hizmet ettiği alan ve meka^nlarda var olan huzur ve güven ortamının sürdürülmesine katkıda bulunmaktır. Güvenlik görevlisi güvenliği sağlama adına bile olsa ortamı germez. Tam aksine ortamı yumuşatan, rahatlatan ve var olan huzurun devamına katkı yapan kişidir.

Güvenlik görevlileri ortada bir suç bulunmadığı durumlarda sahip oldukları bilgileri saklamakla yükümlüdürler

Güvenlik personeli görev ilişkisi içinde olduğu vatandaşlara karşı standart bir üslup kullanmalıdır. Görevlinin bir vatandaşa bazı durumlarda sözlü bir uyarı yapması gerekiyorsa bu uyarıyı sadece onun cinsiyetine, hemşerilik ilişkisine veya sosyal sınıfına göre yapmamalıdır. Bireylerin sonradan edindikleri farklılıklardan birisi olan ‘siyasal tarafsızlık’, APEK’in ilgili maddesinde de ifade edildiği gibi bir güvenlik görevlisinin bireysel anlamda siyasi bir görüşünün olmayacağı şeklinde algılanmamalıdır. Polis (güvenlik görevlisi) tüm diğer vatandaşların sahip olduğu medeni ve siyasi haklara sahiptir. Yaşadığı olayın veya içinde bulunduğu durumun etkisiyle vatandaşın kontrolünü kaybederek duygusal bir iletişime girmesi durumunda güvenlik personelinin tepkisi ondan daha sert olmamalıdır. Bu tür bir iletişim karşılıklı olarak tansiyonun yükselmesi sonucunu doğuracaktır. Böylesine durumlarda güvenlik personelinin vatandaşla arasındaki iletişimin üslubunu belirleyen şey, vatandaşın tutumu olmamalıdır. Bir kişinin güvenlik görevlisi olduğunun kolayca bilinebilmesi için gerekli olan ilk unsur üniformadır. Üzerinde üniforma olan bir güvenlik görevlisi başkalarınca hemen fark edilerek tanınır ve görevlinin sürekli olarak kendisini ve yapacağı görevi açıklamasına gerek bırakmaz. Güvenlik görevlileri için söz konusu olan disiplinde esas amaç kurum içi üstleri memnun ve mutlu etmek değil, görevlerin kamu yararına hizmet edecek şekilde yerine getirilmesi ve müşteri memnuniyetinin sağlanmasıdır. 

El veya herhangi bir sert cisim ile yapılan bir saldırıya karşı ateşli silah kullanımı orantısız ve aşırı kuvvet olarak görülebilir.

Güvenlik personelinin uygulamalarında tarafsızlığını etkileyen en önemli unsurlardan birisi onların inisiyatif kullanma imkânına sahip olmalarıdır. Bir güvenlik personelinin görev yaparken pratik anlamda sahip olduğu tercih yapma durumu ‘inisiyatif kullanımı’ olarak tanımlanır.

Sebep ne olursa olsun insan ilişkilerinde barışçıl yolları hiç denemeden kaba kuvvete başvurulması zorbalık ve saldırı olarak nitelendirilir. Bir dayatma, tehdit ve kaba kuvvet uygulamasına karşı, onu gidermek amacı ile kullanılan kuvvet uygulaması ise savunma amaçlı kuvvet uygulamasıdır.

Özel güvenlik personelinin, yasal yetkilerinde ve görevlerindeki farklılıklar ve sınırlamalardan dolayı, yaşaması muhtemel etik sorunların alanı doğal olarak genel güvenlik personeline kıyasla daha sınırlıdır. Özel güvenlik personelinin görevleri daha çok ‘idari’ olarak tanımlanabilecek güvenlik tedbir ve önlemleri ile sınırlıdır. Bir özel güvenlik görevlisinden mesleğinde sergilemesi beklenen etik ve profesyonel davranış düzeyini özel yaşamında da sürdürmesi beklenir. İçgüvenlik hizmeti üreten kurumlar artık Orta Çağ’da ve kısmen de Modern Çağ’da olduğu gibi devleti kendi halkından korumaya odaklı değildir. Toplumu huzur ve güvenliğinin devamı için yerine getirilen güvenlik uygulamaları ‘kuvvet’ (force) icrası değil ‘hizmet’ (service) ifası olarak görülür. Özel güvenlik sektöründe çalışan görevlilerin zaman zaman kendi çıkarları ile görev yaptıkları kurumun çıkarlarının çeliştiği durumlar ile karşılaşabilirler. Bu tür durumlarda bir özel güvenlik görevlisinin asli ve öncelikli görevi kamunun ve hizmet etmiş olduğu kurumun çıkarlarını korumak ve onlara zarar vermemektir.

Kişiyi saldırganca davranmaya iten faktörler arasında korku heyecan endişe panik ve kendine güvensizlik yer almaktadır.

Güvenlik hizmetlerinin temel amacı birey ve toplumun huzur ve güveninin sağlanması, daha güncel bir tanımlama ile ‘yaşam kalitesinin’ artırılmasıdır. İç güvenlik hizmetlerinin nihai hedefi salt olarak güvenliğin sağlanması değildir. Güvenlik birey ve toplum için gereklidir ve iç güvenlik hizmetlerinde nihai hedef bireysel ve toplumsal yararın ve yaşam kalitesi düzeyinin korunması ve hatta yükseltilmesidir. Kısacası, güvenlik bir amaç değil insanın mutluluğu için sadece bir araçtır.

Kuvvet kullanımı konusunda içgüvenlik personelini dengeleyecek unsurlardan biri de en genel anlamda ‘savunma sanatları’ olarak tanımlanan fiziki güç kullanma becerileri konusunda yeterli düzeyde eğitilmeleridir.

Orta Çağ Avrupa’sında ‘kral’ ve ‘kilise merkezli’ kutsal ve eleştirilemez güvenlik anlayışından Modern Çağın‘devlet merkezli’ modern polisine dönüşen güvenlik hizmetleri postmodern çağ olarak nitelendirilen günümüzde daha farklı değişimlerin eşiğindedir.

Bugünkü adalet sisteminin önemli bir unsuru olan mahkemeler toplumsal hayatta ilk kez, milattan önce 1500 yıllarında Mısır’da görülmüştü. Mahkemelerin başında Firavun tarafından atanan ha^kimler bulunmaktaydı. Milattan 1000 yıl kadar önce Mısır’da polislik benzeri görevler yapan bazı devlet görevlileri vardı.

Güvenlik görevlilerinin sahip oldukları silah ve gücü yasal sınırları aşarak kullanmaları polis şiddeti olarak adlandırılır.

Güvenlik mensuplarının olaylara müdahale sırasında müdahale amaçları arasında cezalandırma yer almamaktadır.

Toplumun meşru kabul ettiği sınırlar dışında kalan davranışlar ise ‘sapma’ (deviancy) olarak tanımlanır.

Bir güvenlik personeli tarafından kullanılan kuvvet hiçbir zaman ‘kavga’, ‘boğuşma’, ‘insan yaralama’ veya ‘öldürme’ gibi kişiselleştirilerek tanımlanmamalıdır. Bu da ancak kuvvet kullanan personelin öncelikli olarak yasaları sonra da mesleki incelikleri titizlikle gözetmesi sayesinde başarılabilir. Bu şartlar yerine getirilerek yapılan kuvvet uygulamaları teknik olarak ‘etkisiz hâle getirme’ (incapacitate) olarak tanımlanır.

Saldırganlık ve kuvvet kullanma eğilimi her zaman kişinin kendisini güçlü görmesinden kaynaklanmayabilir. Kişinin içinde bulunduğu korku, heyecan, endişe, panik ve kendine güvensizlik de kişiyi saldırgan yapabilir. Özellikle, güvenlik görevlisinin kuvvet kullanımı konusunda yeterli beceriye sahip olmadığının farkında olması ve kendine güveninin azlığı da bazı durumlarda onu gereğinden erken, aşırı ve kontrolsüz güç kullanmaya yöneltebilir. Kuvvet kullanımı, ancak yasal olarak gerekli şartlar oluştuğunda başvurulacak ve kesinlikle duygular ile yönlendirilmemesi gereken teknik bir uygulamadır. Böyle bir uygulamada personelin kararında en önemli etken çevrenin beklentileri olmamalıdır. Güvenlik görevlisinin kuvvet kullanma yöntemine başvurmasındaki en etkin faktör önce yürürlükteki ilgili mevzuat hükümleri daha sonra da meslek etik ilkeleri olmalıdır. Yakın savunma sanatlarının ustaları ve sosyal bilimciler, kuvvet kullanımında aşırılığın ve rüşvet gibi görevi kötüye kullanmanın sadece yasal yollar ile çözülebilecek bir sorun olmadığını ileri sürmektedirler. Sosyal bilimciler, sorunun sadece yasal önlemlerle ve dış kontrol mekanizmalarıyla çözülemeyeceğini ve bunlara ilave olarak güvenlik personeline gerçek hayatta karşılaşabilecekleri muhtemel olaylarda, kendilerine rehberlik edecek iyi bir meslek etiği eğitimi verilmesi gerektiğini belirtmektedirler. Yakın savunma sanatları alanında verilecek eğitim, endişelerin aksine, güvenlik görevlilerini saldırgan değil daha disiplinli ve kontrollü yapacaktır. Acton’un “Güç yozlaştırır, mutlak güç mutlaka yozlaştırır” sözü ile ifade ettiği gibi, gücün ona sahip olan kişi üzerinde yozlaştırıcı bir etkisi vardır. Görüldüğü üzere B şıkkı dışındaki seçenekler yanlış verilmiştir.

Direnişi yok etmek için kullanılan kuvvet, saldırıyı gerçekleştirmek için kullanılan kuvvete göre orantısız olmamalıdır. Başka bir ifade ile kişi, zor kullanılarak etkisiz hâle getirildikten sonra artık zor kullanma işlemi derhâl sona erdirilmelidir. Güvenlik görevlisinin kullandığı kuvvetin makul olabilmesinin kriterlerinden bir diğeri de kuvvet kullanımının sadece ‘caydırıcı’ amaçlı olmasıdır. Güvenlik görevlilerinin cezalandırma amaçlı zor kullanma hak ve yetkileri yoktur. Güvenlik görevlilerinin kullanacağı kuvvet uygulamalarının muhatabı, askerlerde olduğu gibi düşman değil, ülkenin vatandaşlarıdır. Her ülkede o ülkenin vatandaşlarına ve devletin varlığına yönelik yasadışı eylemler yapan bazı kişi ve gruplar olabilir. Çağdaş ve demokratik toplumlar ve devletler bu tür kişileri ‘düşman’ olarak algılayarak imha etmek yoluna gitmez. Bu tür kişiler yakalanıp haklarında yürürlükteki yasalara göre işlem yapılacak ‘suçlu vatandaşlar’ olarak algılanır. Kendince, vatan ve milletine hizmet etmek düşüncesiyle dahi olsa bir güvenlik görevlisinin yürürlükteki yasaları çiğnemesi ülkesine hizmet değil tam aksine ihanettir. Bir devlete en büyük tahribatı, o devletin kendi güvenlik görevlilerinin kendi ülkelerinin kanunlarını çiğnemeleri verir. Görevleri ülkenin kanunlarını uygulamak olan personelin, kendilerince ülkeye hizmet etmek düşüncesiyle bile olsa, o ülkenin kanunlarını çiğnemeleri âdeta tuzun kokmasıdır.