Hayvan besleme biliminin temel amacının, beslenmemizde çok önemli bir yere sahip et, süt ve yumurta gibi hayvansal gıdaların elde edilmesi olduğu söylenebilir. 

Hayvan besleme bilimi tarihsel süreç içerisinde doğallık, kimyasal, mineral, vitamin, yemleme standartları, amino asit, yem katkıları-implantlar ve biyoteknoloji dönemlerini geçirmiş ve halen geçirmektedir. 

Bu dönem hayvan beslemenin bilim öncesi dönemi olup, beslemenin tamamen bazı filozof görüşlerine, çeşitli tabulara, batıl inançlara ve dini emirlere göre şekillendiği ve günümüzden yaklaşık 3000 yıl öncesini kapsayan bir dönemdir. 

Özellikle 1930 ve 1940 yılları arasında vitaminlerin çok büyük bir kısmı keşfedilmiştir. 

Bu dönemin önemli gelişmelerinden birisi antibiyotiklerin ve hormonların hayvan beslemede kullanılmaya başlanmasıdır. 

Çiftlik hayvanlarının tüm vücut analizleri, yaklaşık olarak 130 yıl önce, İngiliz bilim adamları Laves ve Gilbert tarafından ortaya konmuştur. 

Kan, iki kısımdan oluşur. Bunlardan birincisi, katı durumda olan ve kan kürecikleri adı verilen hücreler topluluğu; ikincisi ise, sıvı durumda olan plazmadır. Kanın % 30- 45’ini kan kürecikleri oluşturur. Bu yüzde değere hematokrit denir. 

Hayvan beslemede 6 farklı besin maddesinden söz edilebilir. Bunlar lipidler, karbonhidratlar, proteinler, su, mineral maddeler ve vitaminlerdir. 

Lipidler genel olarak yağ asitleri, gliserol taşıyan lipidler, gliserol taşımayan lipidler ve diğer sınıf bileşiklere bağlı lipidler olmak üzere 4 ana gruba ayrılırlar. 

Hayvansal organizma ancak bir adet çift bağ yapabilir. Bu nedenle, molekülünde birden fazla çift bağ bulunan linoleik, linolenik ve araşidonik asitler hayvansal organizmada sentezlenemezler. Bunların yiyeceklerle dışarıdan alınmaları gerekir. Bu nedenle söz konusu asitler esansiyel yağ asitleri olarak tanımlanırlar. 

Omega-3 yağ asitleri doğada en çok balık yağında, kolza (kanola) ve keten tohumunda bulunurlar. 

Karbonhidratlar, üç farklı özelliklerine göre üç farklı şekilde sınıflandırılırlar; 

Yapılarındaki Karbon Atomu Sayısına Göre 

Bu sınıflandırmada şekerler içerdikleri karbon atomu sayılarına göre diozlar, triozlar, tetrozlar, pentozlar, heksozlar ve heptozlar, yani sırasıyla 2, 3, 4, 5, 6 ve 7 karbon atomu içeren şekerler olarak gruplandırılırlar. 

Yapılarındaki Aldehid ve Keton Gruplarına Göre 

Bu sınıflandırmada aldoz ve ketozlar olmak üzere ikiye ayrılırlar. 

Yapılarındaki Basit Şeker Sayısına Göre 

Karbonhidratlar bu sınıflandırmaya göre monosakkaritler, disakkaritlerr, oligosakkaritler ve polisakkaritler olarak 4 gruba ayrılırlar. 

Lignin gerçekte bir fenil-propan türevi olup, bitkilerin koçan ve kabuk gibi odunsu kısımları ile kök, sap ve yaprakların fibroz dokularında bulunur. Lignin, sellüloz ve hemisellülozun sindirilme derecelerini düşürür. 

Peptidler iki ya da daha çok amino asitin su çıkararak peptid bağı ile birleşmeleri sonucu oluşan bileşiklerdir. Birleşmede, bir amino asitin karboksil grubu diğer amino asitin amino grubu ile reaksiyona girer. 

Bir protein molekülünün birincil yapısı değişmediği halde, bazı dış etkiler ile özellikle ikincil, üçüncül ve dördüncül yapıları bozulabilir. Bu olaya denatürasyon adı verilir. 

Su molekülünün iki önemli özelliği vardır. Bunlardan birincisi suyun ideal bir biyolojik çözücü olması diğeri ise su moleküllerinin hidrojen bağları oluşturabilmesidir. 

Hayvanlar su gereksinimlerini içme suyundan, yemlerde bulunan sudan, organik maddelerin oksidasyonu sonucu ortaya çıkan metabolik sudan, polimerizasyon reaksiyonlarında serbest kalan sudan ve negatif enerji dengesi süresince parçalanan vücut dokularından elde edilen sudan karşılarlar. 

Su kalitesini düşüren en önemli unsur çeşitli tuzlardır. Bu tuzların su ile fazla tüketilmesi halinde ise hayvanlarda zehirlenmeler görülebilir. Tuzların yanı sıra, yüksek düzeyleri toksik etkiye sahip nitrat ve flor da su kalitesini düşürür. Ayrıca çeşitli patojen mikroorganizmalar, algler veya protozoalar, hidrokarbonlar ile diğer yağ benzeri maddeler, çeşitli tipteki pestisitler ve birçok endüstriyel kimyasallar suyu kirleterek kalitesini düşürmekte ve suyu toksik hale getirebilmektedirler. 

Kalsiyum hayvan vücudunda en fazla bulunan elementtir. 

Osteomalasia ergin hayvanlarda raşitizmin kopyasıdır ve kartilaj büyümesi durduğu için, kemik matriksinde kalsiyum ve fosfor yoğunluklarının azalması ile karakterize edilir. 

Magnezyum yetersizliğinde; büyüme geriler, aşırı duyarlılık ve tetani gelişir, iştah azalır, kaslarda koordinasyonsuzluk ve kasılmalar ortaya çıkar. Bu duruma çayır tetanisi denir. 

Potasyum dokularda ve kan hücrelerinde bulunan başlıca bazdır ve asit-baz dengesinin düzenlenmesinde önemli rol oynar, kanda hemoglobinle birlikte oksijen ve karbondioksitin taşınmasını sağlar, sinir uyarılarının kas liflerine iletilmelerini ve kasların kontraksiyonlarını, özellikle kalp kaslarının ritmik çalışmasını sağlar, çoğu enzim sistemini kofaktör olarak etkiler ve hücre içi sıvıların ozmotik basınçlarının yaklaşık % 50’sini sağlar. 

Manganez yetersizliğinin belirtileri büyümenin gerilemesi, iskelet anormallikleri, döl verimi bozuklukları, yeni doğanlarda yürüyüşte duraksama, sendeleme ve düşme, lipid ve karbonhidrat metabolizmalarında bozukluklar üzerinde çalışılan türlerin tümünde gözlenmiştir. 

Selenyum ve vitamin E yetersizliklerinde, tüm türlerde kas distofisi ile karşılaşılır. Bu hastalık, esasında hem iskelet ve hem de kalp kas liflerinde ortaya çıkan ve kas lifi çizgilerinin kaybolacak biçimde bozulması olayıdır. 

Vitamin A, D, E ve K bu grubu oluşturan vitaminlerdir. 

B grubu vitaminlerinin en önemlileri vitamin B1, vitamin B2, nikotinik asit, vitamin B6, vitamin B12, pantotenik asit, biotin, folik asit, kolin, para amino benzoik asit ve inozitoldur. 

İnozitol ile yağ metabolizması arasında sıkı bir ilişki vardır. İnozitolün, biotin ve para aminobenzoik asit gibi, büyüme üzerine etkisi vardır. İnozitol, mide ve barsak peristaltik hareketlerini belirgin biçimde artırır. Bunlardan başka, kılların normal büyümelerini ve kasların gelişmelerini de etkiler. Ayrıca, normal laktasyon ve üreme ile de ilgilidir. 

Vitamin C yetersizliğinde skorbüt hastalığı gelişir. Bu hastalık, ilk önce halsizlik, uyuşukluk ve çabuk yorulma, daha sonra diş etlerinde şişme, kanama ve ülserleşme, dişlerde gevşeme ve daha sonra düşme, eklemlerde büyüme ve anormal oluşum, tüm vücutta kanamalara neden olan kapillerlerde zayıflama, geniş yaralar, anemi ve kas liflerinde dejenerasyon ile karakterize edilir. Ağır iç kanamalar ve kalp yetersizliğinden ani ölümler her zaman tehlike oluşturur.