Bilgi sistemleri, veri kaynaklarını girdi olarak kabul eden ve bu verileri işleyerek enformasyon çıktısına dönüştüren sistemlerdir. Bir bilgi sistemi, insan kaynakları (son kullanıcı ve bilgi teknolojisi uzmanı), donanım (bilgisayar ve ortam), yazılım (programlar ve prosedürler), veri kaynakların (veri ve bilgi tabanı) ve ağ(iletişim ortam ve ağ desteği) bileşenlerinden meydana gelmektedir.

Bir bilgi sistemini kullanan ya da bilgi sistemindeki enformasyonu üreten insanlara son kullanıcı denilmektedir. Son kullanıcılar, işletmenin her düzeyinde görevli yönetici, mühendis, memur ya da müşteriler olabilmektedirler.

Bilgisayarlar gerçekleştirdikleri görevler, büyüklükleri, hızları ve yetenekleri farklı olsa da verinin alınması, komut ve verinin depolanması, verinin işlenmesi ve veri ya da enformasyonun elde edilmesi işlemlerini gerçekleştirebilmektedirler.

Eğitim, eğlence vb. yazılımlar özel amaçlı uygulama yazılımları sınıfında yer almaktadır.

Masaüstü yayıncılık uygulamaları son kullanıcı ve organizasyonların kendi gazete, broşür, el kitabı ve benzeri belgelerini yaratmaları için geliştirilmiş sayfa düzeni tasarlama yazılımlarıdır. Bu tür yazılımlar kullanıcılara hazır tasarım şablonları, grafik ve fotoğraf kütüphaneleri sunarak, amatör kullanıcıların hızlı ve kullanışlı belgeler tasarlamalarını sağlamaktadırlar.

Sanal bellek kullanımı, rastgele erişimli bellek kapasitesi dolduğunda, sabit diskin bir bölümünün bellek gibi kullanılmasına izin veren bir uygulamadır. Bilgisayarda rastgele erişimli bellek kapasitesi aşıldığında sabit disk gibi ikincil bellek görevi görmektedir.

Sistem yazılımları, temel görevi bilgisayar donanımının işletilmesi ve uygulama yazılımlarının işletilmesi için uygun bir ortam sağlamak olan yazılım türüdür.

Web sayfalarının statik yapıdan dinamik bir uygulama ortamına taşınmasını mümkün kılan programlama dilleri Java, javascript ve PHP gibi programlama dilleridir. 

Dördüncü nesil programlama dillerinin özellikleri şu şekildedir:

• 1980’li yıllarda geliştirilmiştir,
• İngilizce diline daha uyumludur,
• Önceden tanımlanmış işlevlere sahiptir,
• Veri yönetim özelliklerine sahiptir,
• Kullanımı kolaydır,
• 1990’lardan günümüze kadar sürmektedir,
• Nesne yönelimli programlama odaklıdır,
• Görsel programlama araçlarına sahiptir.

Bu durum geleneksel veri toplama yönteminin sakıncalarından verinin soyutlanması ile ilişkili bir durumdur.

Veritabanı, mantıksal olarak ilişkilendirilmiş veri topluluğudur. Veritabanı kullanımının sağladığı üstünlükler daha fazla olmasına rağmen üç tanesini belirtmek gerekirse;

• Yetkisiz erişimi sınırlandırması,
• Sonuç çıkarmaya elverişli olması ve
• Çok kullanıcılı ara yüze sahip olması bunlar arasında sayılabilir.

Veritabanı yönetim sistemlerinde bulunan araçlar, veri sözlüğü, kullanıcı yetkilendirme, yedekleme ve kurtarma, eşzamanlı işlem kontrolü ve rapor üreteçleridir. 

Bu hizmetler, veritabanı yönetim sisteminde yer alan ve rapor üreteçleri adı verilen araç ile elde edilmektedir.

Veri ambarlarının diğer bir veri kaynağı da dışsal veri kaynaklarıdır. Dışsal veri kaynakları, içsel verilere göre daha az yapılandırılmamış verilerden oluşmaktadır. Sektörle ilgili veriler, istatistik kurumlarının raporları, sektör satış ve hammadde fiyat bilgileri, kanun düzenlemeleri gibi işletmeyle ilgili olabilecek farklı özelliklerdeki veriler, bir veri ambarı sisteminin dışsal veri kaynağını oluştururlar.

Veri ambarlarını karar vermeye yönelik enformasyon üretmek amacıyla kullanan diğer bir yapı da OLAP sistemleridir. OLAP (Online Analytical Proccessing) olarak kısaltılan Çevrimiçi Analitik İşleme, kullanıcılara problemin gerçek boyutunu yansıtan ve ham veriden dönüştürülmüş enformasyonun çeşitli açıdan görünüşlerine hızlı ve etkileşimli ulaşımı sağlayan bir yazılım teknolojisidir. OLAP hizmetini veren sunucular, karmaşık analitik sorguların kısa sürede çalıştırılabilmesine olanak sağlayan çok boyutlu veri modelini kullanırlar.

Bilgisayar ağı, iki ya da daha fazla bilgisayarın birbirine bağlanmasıyla oluşturulan kaynak paylaşım sistemidir. Ağları tiplerine göre Yerel Alan Ağı (LAN-Local Area Network), Metropol Alan Ağı (MAN-Metropolitan Area Network) ve Geniş Alan Ağı (WAN-Wide Area Network) olmak üzere üçe ayırmak mümkündür. Şekil 2.9’da şematize edilen ağların en dar kapsamlı olanı yerel alan ağıdır. Yerel alan ağları, bir bina ya da bir grup bina ile sınırlı alanlarda iki ya da daha fazla bilgisayarı bağlamak için kablolu ya da kablosuz sinyallerin kullanıldığı bilgisayar ağlarıdır. Bir ev, ofis binası, okul genellikle tek bir yerel alan ağı içerir.

Bu ağ tipi, ağ mimarisi kategorizasyonuna göre uçtan uça ağlar (P2P-peer to peer) ile mümkün olmaktadır.

Ağ topolojisi, bir ağdaki bilgisayarların fiziksel organizasyonunun geometrik planlamasını ifade etmektedir. Topolojiler, işlevlerine ve maliyetlerine göre farklılaşmakla birlikte en çok bilinenleri veri yolu (bus), yıldız (star), melez (hybrid), halka (ring) ve kablosuz (wireless) topolojileridir.

Ağ iletişiminde en yaygın kullanılan protokol “İletişim Kontrol Protokolü ve Internet Protokolü” (TCP/IP- Transmission Control Protocol/Internet Protocol) olarak adlandırılan, orijinali A.B.D Savunma Bakanlığı projesi olarak 1970’lerde adlandırılmış bir iletişim standardıdır. TCP/IP aslında tek bir iletişim kuralı değil 100 den fazla protokolü ve programı içeren bir protokol kümesi olarak düşünülmelidir. TCP/IP protokol kümesinde veriler, farklı katmanlarda işlemler gerçekleştirilerek paketlenir. Paketleme sürecini dört katmanda açıklamak mümkündür. Bu katmanlar uygulama, taşıma, internet ve ağ arayüz katmanlarıdır.

Bu tür kullanımlar için kullanılan ağ türü, kablosuz yerel alan ağları olarak da bilinen orta mesafe kablosuz ağlardır.