İletişim yeterliği, “kişisel bakımdan etkili, toplumsal bakımdan uygun bir tarzda
iletişim gerçekleştirme yetisi” olarak tanımlanmaktadır.

Etkin iletişim, gönderenin, iletmeyi amaçladığı anlamın alıcıda oluşmasını sağladığı zaman gerçekleşir.

• iletişim ortamını tanımasına,
• koşullarla ilgili bilgi alabilmesine,
• iletişime katılan diğer kişilerin reaksiyonlarını doğru şekilde tahmin edebilmesine,
• uygun iletişim stratejilerini seçip uygulayabilmesine ve gerçekleşen etkileşimin sonuçlarını tam olarak değerlendirebilmesine bağlıdır.

İletişim yeterliği hem başkaları tarafından gözlenmeli hem de bireyin etkileşimde
bulunduğu kişiler tarafından onaylanmalıdır. Bu nedenle iletişim yeterliği,
• bireylerin amaçlarını formüle etme ve onlara ulaşmaları,
• diğerleriyle etkin şekilde iş birliği yapmaları ve
• bu becerilerini değişen koşullarda gösterebilmeleri gibi kriterler dikkate
alınarak değerlendirilmelidir.

“Bağlamsal talep”, iletişim durumunun gerçekleştiği bağlamın gerektirdiği davranışları ifade etmektedir.

Kültürlerarası iletişim yeterliği, bireylerin, kültürlerarası bağlamda bireysel,
sosyal, iletişimsel ve stratejik açılardan tam ve başarılı uyumu olarak tanımlanır.

Uygunluğun dört ögesi ortaya çıkmaktadır: Miktar, nitelik, ilişkinlik ve iletişim
biçemi (Kartarı, 2006: 230-231).
• miktar, bağlamın gerektirdiği kadar iletiyi;
• nitelik, amaçlanan anlamı aktaran iletiyi;
• ilişkinlik, iletilerin konuyla bağlantısını ve
• iletişim biçemi, bağlamın gerektirdiği biçemi ifade etmektedir.

Bu yaklaşımları genel olarak altı başlık altında toplamak mümkündür:
1. uluslararası birey yaklaşımı,
2. öznel kültür yaklaşımı,
3. çokkültürlü insan yaklaşımı,
4. sosyal davranışçılık yaklaşımı,
5. tipoloji yaklaşımı,
6. kültürlerarası iletişimci yaklaşımları (Chen ve Starosta, 1996: 360).

Öğrenme kuramlarından biri olan “Sosyal Davranışçılık Kuramı” ya da diğer
adıyla “Sosyal Bilişsel Kuram”a göre, davranışların mutlaka doğrudan öğrenilip
pekiştirilmesi gerekmez. Davranışları gözlemleyerek ve başkalarının yaptıklarının sonuçlarına bakarak da öğrenmek mümkündür. “İkinci elden öğrenme” de
denilebilecek bu öğrenme “gözlem yoluyla öğrenme” olarak bilinir. Sosyal davranışçılık yaklaşımı, yabancı kültürün de gözlem yoluyla öğrenilebileceğini ve bireyin bu bilgiye dayanarak o kültürün üyeleriyle etkin iletişim kurma yeterliğine
sahip olabileceğini ileri sürmektedir.

Bu yeterlik türleri temel yeterlik, toplumsal yeterlik, bireylerarası yeterlik, dil yeterliği, iletişim yeterliği ve ilişkisel yeterlik olarak sınıflandırılabilir

Temel yeterlik, bireyin iletişim amaçlarına ulaşmak için yeni toplumsal çevreye
etkin bir şekilde uyum sağlamasına yarayan genel nitelikleri ifade eder. Bu anlamıyla temel yeterlik, bireyin, farklı durumlarda gereksinme duyduğu bilişsel kapasitesiyle ilgilidir. Yabancı kültürlerle ilgili bilgilerin öğrenme yoluyla elde edilmesi, değerlendirilmesi, içselleştirilmesi ve zihinde sınıflandırılması bilişsel süreçlerdir.

Toplumsal yeterlik, başkalarının duygularını sezebilme, toplumsal rol üstlenme,
bilişsel karmaşıklık ve etkileşimi yönetebilme gibi yetenek ve nitelikleri kapsar

Bireylerarası yeterlik, yüzyüze iletişimde iletişim amaçlarına ulaşabilme niteliğine sahip olmayı ifade eder

Kültürlerarası iletişim yeterliği, bireyin etkileşimde bulunduğu yabancılarla etkin iletişim kurabilmesini sağlar ve duygusal, bilişsel ve davranışsal bileşenlerden oluşur

Bireyin duygusal bakımdan yabancı ile iletişime hazır olması kültürlerarası iletişim yeterliğinin ön koşuludur. Bir insanın,
• etnomerkezci olmaması ya da etnomerkezcilik düzeyinin düşük olması,
• karşılaşılan kültürle ilgili ön yargılarının bulunmaması ya da ön yargılarının farkında olması,
• açıklık ve sezgi gücüne sahip olması
kültürlerarası iletişim yeterliği edinmeye duygusal açıdan hazır olduğunu gösterir.

İkinci düzey bilişsel donanımdan oluşur. Bunun için,
• kültürlerarasılık bilincini kazanmak,
• kendinin ve kendi kültürünün farkında olmak ve kültürlerarası karşılaşmalarda gerçekçi beklentilere sahip olmak gerekir.

• İletişim sürecinde karşıdakine saygı göstermek,
•  esnek olmak,
• dil ve genel olarak iletişim becerilerini kullanmak 
•  belirsizliğe karşı toleranslı olmak                                              davranışsal donanımın temelini oluşturur

Öz saygısı yüksek bireylerle öz saygısı az olan bireylerin kültürlerarası iletişim
sürecindeki davranışları birbirlerinden farklıdır (Adler ve Towne, 1993). Öz saygısı yüksek bireyler, öz saygısı az olanlara göre;
• başkaları hakkında daha olumlu düşünen,
• başkalarından daha çok kabul gören,
• başkaları tarafından izlendiğinde daha etkin olan,
• amirleriyle birlikte çalışırken kendini daha rahat hisseden ve
• başkalarının olumsuz yorumlarına karşı kendilerini daha iyi koruyan kişilerdir

Kültür şoku, bireylerin, tanımadıkları bir toplumsal çevreye uyum sağlamakta zorlanmaları sonucunda içine girdikleri bunalım ve gösterdikleri tepkiler, anomi durumudur.

Chen ve Starosta, kültürlerarası etkileşimden hoşnutluğu üç ana başlık altında toplamaktadırlar:
• Farklı kültürlerden bireylerle iletişim kurma zevki,
• farklı kültürlerden insanlarla iş ilişkilerini geliştirme zevki,
• verilen görevleri farklı bir kültürel ortamda yerine getirme zevki (Chen ve
Starosta, 1996: 363).

Kültürel uyanıklık, bireyin kendi kültürünün ve iletişime katılan diğer bireyin kültürünün onların düşünce ve davranışlarını nasıl etkileyeceğini anlaması anlamında kullanılır.

Davranışsal esneklik, farklı bağlam ve durumlarda uygun davranış biçemlerini seçebilme becerisini ifade eder ve kültürlerarası iletişim yeterliğinin yaratıcı
yönünü vurgular.

Empati, başka bir birey olarak aynı duyguları hissetmek olarak tanımlanmaktadır ve bireylerarası iletişim yeterliğinin önemli bir ögesidir. Bu yetenek “etkin
duyarlılık” olarak da tanınır. Empatik bireyler, iletişime katılan diğer bireyin davranışlarını ya da duygularını oldukça doğru algılayabilir ve yorumlayabilirler. Bu yeteneği kazanmış bireyler, etkileşimde bulundukları kişilerin duygu ve düşüncelerinin şekillendirdiği mesajları doğru değerlendirir ve onlara uygun yanıtlar verebilirler ve bu kültürlerarası iletişim yeterliği kazanmış bireylerde aranan niteliklerden biridir. Empati, doğuştan kazanılan bir yetenek değildir. Karşıdaki bireyin kültürel niteliklerini bilmeden, iletişim durumunu onun gözünden görmeden duygudaşlık (empati) kurmak mümkün değildir. Bu nedenle duygudaşlığın yolu da bilgiden geçer.