Hami, Osmanlı toplumu gibi sosyal, onur, statü ve mertebelerin mutlak egemen bir hükümdar tarafından belirlendiği bir toplumda, sanatçının belli bir kültür çerçevesinde sanatını ifade edebilmesine yardımcı olan kişidir. Batıda patron, mesen gibi isimlerle de anılmaktadır.

Nedim / Musahip, Yakın arkadaşlık, dostluk, danışmanlık manasındaki nedimlik/ musahiplik aslında Orta Asya’dan itibaren var olan ama İran Sarayı’nın kurumlaştırıp Selçuklu Devleti’nin benimsediği, Osmanlı Devleti'nin sürdürdüğü mevkilerdir. Musahiplerin mesafeli ve bilgilendirme, danışmanlık ağırlıklı yakınlıklarına karşılık nedimlik samimi arkadaşlık, eğlenceli dostluk ifade eder.

Sözlükte “yaşlı kimse, reis, bilge” anlamlarındaki şeyh ile İslam kelimesinden oluşan şeyhü’l-islam tabiri, İslam dünyasında önde gelen ulema ve sufilere verilen bir şeref unvanı olarak X. yüzyılın ikinci yarısında ortaya çıkmış, daha sonra “âlimlerin en kıdemlisi, reisi” manasını kazanarak bir unvan hâlinde kullanılmıştır. Şeyhülislamlığın dinî bir müessese hâline gelişi Osmanlılar devrinde gerçekleşmiştir. Şeyhülislamların en temel görevi kendilerine sorulan dinî, siyasi ve idari konularda fıkha göre fetva vermektir.

Fetva, İslam hukukuyla ilgili bir konunun, bir sorunun dinsel hukuk kurallarına göre çözümünü açıklayan, şeyhülislamca ya da müftüce verilen hüküm, yanıttır.

Şeyhülislamlık, Cumhuriyet’in kuruluş yıllarında Türkiye Büyük Millet Meclisi tarafından önce Şeriyye ve Evkaf Vekâletine dönüştürülmüştür. 1924’te hilafetin kaldırılmasıyla da bu vekâlet yerine Diyanet İşleri Reisliği kurulmuştur.

Osmanlı İmparatorluğu’nda toplam 131 şeyhülislam görev yapmış; bunların 44’ü şiirle uğraşmıştır. Bunlar arasında divan sahibi olan şeyhülislamların sayısı ise 15’tir. Divan sahibi şeyhülislamlardan Kemal Paşazade, Yahya Efendi, Bahayî Efendi (ö. 1654), Esat Efendi (ö. 1752), İshak Efendi (ö. 1734) ve Ataullah Efendi (ö. 1811) divan şiir geleneğine önemli katkılar sağlamış ve şiirde iz bırakmışlardır.

“Beşleme” anlamında olan tahmis aslında bir muhammesdir. Bir gazelin ya da bir kasidenin her beyitinin önüne aynı vezin ve kafiyede üç mısra eklenerek muhammes hâline getirmeye “tahmîs etme” ve ortaya çıkan muhammese de tahmis

Müzeyyel, Zeyl kelimesinden gelmektedir ve arttırılmış anlamında kullanılır. Şiirde ise şairin bazen gazel içinde mahlasını söyledikten sonra birini övmek için şiirine yaptığı eklemedir. Bu şekilde arttırılarak yazılan gazellere müzeyyel gazel denir.

Şeyhülislam Yahya şiirlerinde en çok aşk temasının işlendiği görülür. Şair, aşk anlayışını geleneğin içinden ifade ederken tasavvufun sembolik dilini kullanır. Hayata rintçe bakar. Şeyhülislam Yahya’nın en önemli eseri divanıdır.

Şeyhülislam Yahya bu beyitte mescide varıp dini görevlerini yerine getiren ama yalan söyleyen, ikiyüzlülük yapan insanlara karşı, düşündüğü gibi samimi yaşayan, gösterişçi olmayan rind tipini tercih ettiğini vurgulamaktadır. Divan edebiyatında şairlerin rind bakış açısına sahip oldukları ve dini sadece kurallarıyla yaşayan zahid tipini şiirlerinde hep eleştirdikleri görülmektedir. Şeyhülislam Yahya'nın bu beyiti de buna örnektir.

Divan şairi bu beyitte sevgiliden ya da onun yolunda harcanan emeklerden şikâyet etmez. Beyitte isteği gerçekleşmemiş, yani sevgiliye kavuşmaya dair herhangi bir yaklaşım görmemiş olan âşık, arzuyu bir meclise benzeterek bu yolda uğraşmış olmasını da yabana atmamak gerektiğini belirterek olumsuz bir durumla ilgili olumlu bir bakış açısı ortaya koymaktadır.

Hüsn-i hat, İslam yazıları için kullanılan bir tabirdir. İslam yazı çeşitlerinin estetik ölçü ve endişeler içerisinde yazılmasına denir.

Divan şiirinde aşığın gönlü kuş, sevgilinin saçları ise tuzaktır. Gönül kuşu, saç tuzağına takılınca yaralanır. Âşık bu durumdan şikâyetçi değildir ve bu tuzaktan kurtulmak istememektedir ancak sevgili onu serbest bırakmak niyetindedir. Âşığın sevgiliden beklediği önce bu kuşun (aşığın) yaralarını sarıp iyileştirmek sonra onu salıvermesidir.

Şair beyitte gönlüne seslenerek hem gönlünün hem de kendisinin mutluluğa kabiliyeti olmadığını, bunu kabullenmekten başka da yapacak bir şey olmadığını söylemektedir.

Divan, Kaside-i Bürde Tahmisi, Nigaristan , Fetvalar

Divan şiirinde âşık, âşıklık rolü gereği sevgiliye kavuşamaz, onun payına hep gam çekmek düşer. Beyitin ilk dizesinde şair gayretine rağmen kavuşma mutluluğu yerine gam ve kederin kendisine kaldığını belirtmekte ancak ikinci beyitte de bunun Allah’ın takdiri olduğunu söyleyerek kendi durumuna bir gerekçe göstermektedir.

Divan şiirinde sevgiliye kavuşma (vuslat) olmaması aşığın kabulüdür, âşık sevgiliyi hiçbir zaman elde edemeyeceğini bilir ama âşıklık rolünden vazgeçmek de istemez. Beyitte kendisini aşk avaresi olarak tanımlayan şair, buna gerekçe olarak sevgilinin güzelliğini ve kendi gönlünün aşkla dolu olmasını göstermektedir.

Bahar mevsimi âşıklar için mutluluk sebebidir çünkü divan şiiri geleneğine göre sevgiliyi daha fazla görebilmeyi umdukları bahçeler bahar mevsiminde güzelleşir, insanların sıkça bulundukları mekânlar hâline gelir. Beyitte âşık, bahar mevsiminde çiçeklerin açıldığını ancak gönlünün benzettiği çiçekler gibi açılmadığını söylemektedir. Aşığın gönlünün neşelenmesi, ferahlaması ya sevgiliyi görmesi ya da ondan bir haber alması ile mümkündür.

Şair, güzellik ülkesinin sultanı olan sevgiliye kavuşamamasını, sultanlık imgesi üzerinden (sultan: sevgili, âşık: kul) sevgilinin ayağını öpememesi (onun önünde eğilememesi) olarak ifade etmektedir. Buna gerekçe olarak da kendisinin toprak mizaçlı olmamasını gösterir.

Şeyhülislam Bahayi’ye ait eser divançedir. Şairin divançesi dışında bilinen eseri yoktur; fetvalarının derlenip toplandığı kaynaklarda bilgi olarak verilmiştir ancak basıldığına dair bir bilgi bulunmamaktadır.