İnsani yoksulluk kavramı, insani gelişme ve insanca yaşam için parasal olanakların yanısıra temel ihtiyaçların karşılanabilmesi için ekonomik, sosyal ve kültürel bazı olanaklara sahip olmanın da gerekli olduğu fikrine dayanmaktadır. Doğru cevap D'dir. 

İlk olarak 1961 Anayasası ile anayasal güvenceye kavuşan sendikal özgürlükler, Türkiye’nin ekonomik, sosyal ve siyasal hayatında yaşanan sıkıntılı dönemlerde zaman zaman kesintiye uğramış ise de 1982 Anayasası’nda “Sosyal ve Ekonomik Haklar ve Ödevler” başlığı altında 51. maddeden itibaren güvence altına alınmıştır. Anayasa’nın 51. maddesinde çalışanların ve işverenlerin önceden izin almaksızın sendikalar ve üst kuruluşlar kurma, bunlara serbestçe üye olma ve üyelikten ayrılma hakkına sahip olduğu düzenlenmiştir

Sosyal Politika tanımlarında üzerinde birleşilen unsur; toplumun ekonomik yönden güçsüz, bağımlı çalışan ve özel olarak korunmaya muhtaç kesimlerinin korunmasına yönelik tedbir geliştirilmesidir. Bu yolla sosyal barış ve adaleti korumak amaçlanmaktadır. Esas olan ülkelerin ürettikleri ulusal politikalarla bu amaca ulaşmalarıdır. Doğru cevap B'dir.

A ve B şıkları işsizliğin ekonomik etkilerini ifade erderken; D ve E seçenekleri ise işsizliğin toplumsal etkileri ile ilişkilendirilmektedir.

Sosyal adalet, bütün insanların bağımlı olmadan yaşamlarını sürdürebilmesi, kendilerini geliştirebilmesi ve sosyal hizmetlere ulaşmasında eşit fırsatlara sahip olabilmesi olarak tanımlanabilir.

Sosyal barış, toplumu oluşturan unsurları ayrıştırmak yerine, birleştirmek olarak ifade edilebilir.

Sosyal refah, ekonomik sistemin sonuçlarının eşitlenme çabası olarak ifade edilebileceği gibi, toplum kesimlerinin sosyal haklarının eşitliği doğrultusunda tüm sosyal hakların yükseltilmesi olarak da ifade edilebilir.

Uyum sağlamış insanların üstünlük çabası, toplumsal çıkarlar yönündedir. Kişisel çıkarlarından ziyade toplumun ortak yararı için çaba harcayan bu kişilerin sosyal ilgisi gelişmiştir. Uyum sağlayamamış insanlar ise bencil ve kişisel zafer kazanmaya yönelik çaba harcar.

Sosyal kaygı bir ruh sağlığı problemidir.

Sanayi Devrimi’nin sebep olduğu çalışma yaşamının atölyelerden (küçük sanayi ve zanaattan), fabrikalara (büyük sanayi yaşamına) geçiş süreciyle başlayan ve bunun sonucunda yeni çalışma düzeninin aktörleri olan işçilerin büyük fabrikalarda ve kentlerde toplanmasıyla devam eden dönüşüm süreci; çalışma sürelerinin artması, düşük ücretler, kadın ve çocuk işçilerin fabrika yaşamına girmesi gibi çalışma koşullarında önemli değişimlerin başlamasına yol açmıştır.

Göreli yoksulluk kavramında, insanın toplumsal bir varlık olmasından hareket edilmektedir. Buna göre, göreli yoksulluk, kişilerin ya da hane halklarının sahip oldukları gelir düzeyinin, içinde yaşadıkları toplumdaki ortalama gelir düzeyinin belirli bir yüzdesi ile karşılaştırılması esasına dayanan ve karşılaştırılan gelir düzeyinin gerisinde kalma durumu ile açıklanan bir kavramdır.

Verilen yanıtlardan toplantı ve yürüyüş hakkı sözleşmesi, temel ILO sözleşmelerinden değildir.

Sosyal politikanın uluslararası araçları içerisinde en önemlisi olan Uluslararası Çalışma Örgütü (ILO), sosyal adaleti sağlamak ve dünyada kalıcı bir barışı gerçekleştirmek amacıyla, 28 Haziran 1919 yılında imzalanan ve I. Dünya Savaşı’nı sona erdiren Versay Barış Antlaşması’na dayanılarak Milletler Cemiyeti ile birlikte kurulmuştur.

Sosyal dışlanma, basit bir anlatımla, bireylerin ya da çeşitli toplumsal kesimlerin tamamen ya da kısmen içinde bulundukları toplumla bütünleşememeleri olarak tanımlanabilir. Bu noktada sosyal dışlanmanın yoksulluğun çok daha kapsamlı resmi olduğu öne sürülmektedir. Esasında, yoksulluk ve sosyal dışlanma birbirini besleyen ve güçlendiren sorun alanlarıdır. Nitekim sosyal dışlanmanın en önemli boyutlarından biri olan ekonomik boyutu, kişilerin işgücü piyasalarından ya da çeşitli faaliyet alanlarından dışlanması bağlamında yoksulluğun başlıca nedenlerinden birini oluşturmaktadır.

Mutlak yoksulluk, kişilerin ya da hane halklarının asgari geçim düzeyinin altında olma durumudur.

1944 yılında toplanan Uluslararası Çalışma Konferansı’nda kabul edilen ve ILO Anayasası’na eklenen 10 Mayıs 1944 tarihli “Filadelfiya Bildirisi” ile ILO’nun amaçları ve çalışma konuları yeniden ve daha güçlü biçimde belirlenmiştir. Özellikle çalışma hayatına ilişkin sorunlara çözüm bulunması ve ücretlilerin durumunu yakından etkileyen ekonomik sorunlarla uğraşılması benimsenmiştir.
Bu Bildirge, emeğin ticari bir mal olmadığına vurgu yapmaktadır. Dernek kurma ve ifade özgürlüğünün ilerlemenin vazgeçilmez bir şartı olduğuna işaret etmektedir. Yoksulluğun herkesin refahını tehdit eden bir tehlike olduğunu belirtmekte ve ihtiyaca karşı mücadelenin, her ulusun kendi ülkesi içerisinde, kamu yararının sağlanması amacıyla işçi, işveren ve hükûmet temsilcilerinin eşit temsili ve katılımıyla birlikte verilmesi gerektiğini kararlaştırmaktadır. Bu özellikleri ile Filadelfiya Bildirgesi uluslararası sosyal politika açısından özel bir önem taşımaktadır.

Çalışma hakkı çerçevesinde düzenlenen sosyal politika tedbirleri şu şekilde
sıralanabilir:

• Yeterli istihdam imkanlarının yaratılması
• Yaşam boyu öğrenme perspektifi içinde mesleki eğitim yoluyla insangücü
kaynağının niteliklerinin geliştirilmesi
• İş arayanlar ile işgücü arayanların buluşturulması
• Çalışma hayatında iş güvencesi ve koruyucu standartların sağlanması
• Çalışma hayatında belirli bir gelir güvencesinin sağlanması
• İş sağlığı ve güvenliği koşullarının iyileştirilmesi
• Ücretlilere örgütlenme hakkının kazandırılması
• Aktif ve pasif istihdam politikaları aracılığıyla işsizlik karşısında koruma
• Sosyal güvenlik sistemi ile işgücünün sosyal risklere karşı korunması

Milletler Cemiyeti ve ILO’nun kuruluşu, dünya barışının kurulmasına, siyasal barışın yetmeyeceğini, bunun mutlaka sosyal barış ile desteklenmesi gerektiğini göstermek bakımından önemlidir. Nitekim ILO’nun temel amacı olan evrensel barışın, ancak sosyal adalet temeli üzerine oturduğu takdirde mümkün olacağının Antlaşma’nın ön sözünde yer alması bunu doğrulamaktadır. Doğru cevap B'dir.

Yukarıdaki öncüllerin tamamı ücretlerin devlet açısından önemi kapsamında değerlendirilir.

18. yüzyılın ikinci yarısında bilimsel ve teknolojik gelişmelerin ortaya çıkardığı üretim anlayışı, toplumsal yapının ve tüm kurumlarının da değişimini beraberinde getirmiştir. Üretim faaliyetlerini basit araç ve gereçlerle sağlayan insanoğlunun, devamlı hareketliliğe dayalı bir üretim anlayışına sahip olması ancak Sanayi Devrimi ile gerçekleşebilmiştir.

Dar anlamda sosyal politika Sanayi Devrimi ile ortaya çıkan çalışma ilişkilerini merkez alır. Çalışma hayatındaki sorunları iki sınıf (emek-sermaye) bağlamında değerlendirir. Sadece çalışma ilişkilerinden doğan sorunları, temeline işçi statüsü altında çalışanları oturtarak konu alır. Siyasal düzenle ilişkisi genel oy hakkı ile sınırlıdır. İktisadi sistemi kapitalist sistem olarak kabul eder ve bunun sürdürülmesi için düzenlemelerin sürdürülmesini hedefler.

A şıkkı işsizliğin toplumsal bir etkisidir. Diğer şıklar ekonomik ve bireysel etkilerle ilgilidir. 

Sosyal dışlanma yoksulluğa nazaran daha geniş bir kavramdır ve sadece ekonomik değil kurumsal mekanizma ve davranışları da içerir.