Tarım politikasının araçlarını 3 grup altında toplamak mümkündür (Özgüven, 1977). Bunlar;
• Fiyat politikası
• Yapısal politika
• Sosyal politika

Bir tarım işletmesinde işletme masrafları, genel olarak ele alınacak olursa, dört grupta toplanabilir:
• İşçilik masrafları (AİÜK dâhil)
• Cari masraflar,
• Demirbaş kıymet eksilişleri (PDKE)
• Amortismanlar.

Emek, sermaye, doğal kaynaklar ve girişimcilik üretim için gerekli olan dört ana faktördür.

Birincil mallar, doğrudan doğruya tüketime ve kullanılmaya uygun olan mallardır. Meyve, kalem ve gömlek gibi mallardır. Daha yüksek derecede mallar ise, tüketim ve kullanılmaya elverişli malların üretimine hizmet eden mallardır. Örneğin, kazak, birinci derecede ve iplik ikinci derecede ve pamuk yumağı ise üçüncü derecede mallardır.

Meyveler içinde önemli ürünlerin üretim miktarlarına bakıldığında, 2009/2016 döneminde elmada %5,2, kayısıda %10,5, erikte %21,1, şeftalide %23,2, zeytinde ise %34,0 oranında artış gerçekleşmiştir. Turunçgil meyvelerden portakalda %9,5 mandalinada %58,0 oranında artış olmuştur.

Tarım Ekonomisinin Türkiye’deki ilk temelleri 1933 yılında eğitimine Ankara’da başlayan Yüksek Ziraat Enstitüsü’nde Alman Profesör Falke tarafında atılmıştır. Bu enstitüde bir Zirai Ekonomi Kürsüsü kurulmuştur.

Ekonomide rantın farklı türleri bulunmaktadır. Birincisi, kıtlık rantı olup, arzı esnek olmayan herhangi bir üretim faktöründen dolayı elde edilen getiri olarak tanımlanır. Mevcut kaynakların dağılımı, kalitesi ve işleme kolaylığından kaynaklanan faktörler nedeniyle daha yüksek kalitedeki yatak için ödenen ilave değere diferansiyel kaynak rantı adı verilir. Bu rant ikinci tip rantı oluşturur. Üçüncü tip rant ise doğal kaynağın işletilmesinden elde edilen monopol karıdır.

Pazarlama, üretilen ürünlerin, üreticiden tüketiciye ulaşana kadarki süreçte birçok işletmecilik faaliyetini içeren örgütsel çabalar dizisidir. Pazarlama, üretimden önce başlayan, tüketici istek ve gereksinimlerine göre üretimi esas alan ve birçok hizmetin yerine getirildiği bir süreçtir.

SM +M = PF
70 + X 0,5=X
X = 140 TL/kg

Tarım Sektörünün Finansman Kaynakları:
• Kredi verenler: Bankalar, Tarım Kooperatifleri, Leasing Şirketleri, Sigorta Şirketleri, Sözleşmeli Üretimde Bulunan Tarıma Dayalı Sanayi Firmaları, Özel Kişiler, Aracı ve Tefeciler
• Kredi ve Hibe verenler: Çeşitli Bakanlıklar, Hazine Müsteşarlığı, Sosyal Yardımlaşma ve Dayanışma Müdürlüğü, Uluslararası Fonlara Sahip Kurum ve Kuruluşlar (Dünya Bankası, Avrupa Birliği).

Pazarlama.

Sunuş, büyüme, olgunluk ve düşüş aşamalarından oluşan ürün yaşam eğrisi satış grafiğinden ibarettir. Her bir aşamada firmaların varlıklarını korumak için geliştirecekleri stratejiler farklı olup, gelişmelere göre hızlı, zamanında ve doğru planlamalar yapılması gereklidir.

Tarım işletmecisinin sahip olduğu arazilerin kira ve ortakcılık karşılığı ile işletme ailesi fertlerinin tarımsal faaliyet dışı işlerden elde ettikleri gelire Tarım dışı gelir (TDG) denilmektedir.

Tarım sektörünün ekonomideki önemi kadar, ürünlerin pazarlanması konularında da ciddi çalışılması gerekmektedir. Tarım ürünlerinin çabuk bozulabilirliği nedeniyle hızlı ve sağlıklı bir şekilde tüketiciye ulaştırılması pazarlama çabaları sayesinde olmaktadır. Bu noktada, pazarlama sürecindeki faaliyetler, pazarlama kanalı tipleri ve bunların yapısal gelişmişlik durumları ve mevzuat durumunun irdelenmesi önem kazanmaktadır.

Ürün stratejisinde, pazara sunulacak ürün sayısı, içeriği, ambalajı, yeni ürün geliştirme çalışmaları ve rakip ürünlere göre farklılık düzeyleri gibi unsurlar üzerinde kararlar alınmaktadır. Piyasadaki değişimler dikkate alındığında, tüketici beklentilerine yönelik ürünü piyasaya sunmak ve ürünlerin piyasada kalma süresini ifade eden ürün yaşam eğrisinin durumu önem kazanmaktadır. Sunuş, büyüme, olgunluk ve düşüş aşamalarından oluşan ürün yaşam eğrisi satış grafiğinden ibarettir.

Her ülke kendi tarımsal ve kırsal yapısına göre tarım politikasının önceliklerini belirler ve ulusal-uluslar arası uygulamalarda buna göre harekette bulunmaya özen gösterir. Tarım Kanununun 6. Maddesinde ülkemizin tarım politikalarının öncelikleri şunlardır:
• Tarımsal üretimde verimlilik, ürün çeşitliliği, kalite ve rekabet gücünün yükseltilmesi,
• Yeterli ve güvenilir gıda arzının sağlanması,
• Tarımsal işletmelerin altyapılarının geliştirilmesi,
• Tarımsal faaliyetlerde bilgi ve uygun teknolojilerin kullanımının yaygınlaştırılması,
• Tarımsal girdi ve ürün piyasalarının geliştirilmesi ve üretim-pazar entegrasyonunun sağlanması,
• Tarımsal üretimin tarım-sanayi entegrasyonunu sağlayacak şekilde yönlendirilmesi,
• Tarım sektörünün kredi ve finansman ihtiyacının karşılanmasına ilişkin düzenlemeler yapılması,
• Destekleme ve yönlendirme tedbirlerinin alınması,
• Doğal afetler ve hayvan hastalıklarına karşı risk yönetimi mekanizmalarının geliştirilmesi,
• Kırsal hayatın sosyo-ekonomik açıdan geliştirilmesi,
• Üretici örgütlenmesinin geliştirilmesi,
• Tarım bilgi sistemlerinin kurulması ve kullanılması.

Tarım Muhasebesi, Tarımsal Pazarlama, Tarım Hukuku doğrudan tarım ekonomisi alanlarındandır. Tohum planlaması ve tarımsal sosyoloji gibi alanlar yoktur.

Maliyet Kavramlarının Sınıflandırılması:
1. Üretim hacminin değişebirliğine göre Sınıflandırma:
• Değişen maliyetler (DM)
• Sabit Maliyetler (SM)
• Toplam maliyetler (TM)
• Ortalama ve marjinal maliyetler
2. Yalnız Bir Teşebbüsü İlgilendirip İlgilendirmeme Durumuna Göre Sınıflandırma:
• Özel maliyetler
• Müşterek maliyetler
3. Ürünlerin Üretim Genişliğine Göre Sınıflandırma:
• Toplam maliyetler
• Birim maliyet
4. Kapsamına Göre Sınıflandırma
• Üretim Maliyeti
• Pazar Maliyeti
5. Gerçekleşmiş Olup Olmadığına Göre Sınıflandırma:
• Geçmişe Dönük Maliyet
• İleriye Dönük Maliyet.
6. Hesaplama Birimine Göre Sınıflandırma:
• Parasal Maliyet
• Fiziki Maliyet.

Kırsal ekonominin çeşitlendirilmesi Ekonominin geliştirilmesi ve iş kaynaklarının arttırılması amacı ile bağlantılıdır.