Kur’ân’da “hubb” kelimesi, Allâh’ın sevdiği fiillerin beyan edildiği âyetlerde sıkça geçmektedir. Bunlardan birisi de Âdil olanlar/Muksitûn Mâide, 5/42; Hucûrat, 49/9 ve Mümtahine, 60/8 âyetlerinde geçmektedir.Kendini beğenenler, İsraf edenler, Büyüklük taslayanlar, Haddi aşanlar ise Kur’ân’da Allâh’ın sevmediği fiiller ve bu fiilleri yapanlardır. Doğru cevap A'dır.

Kur’ân’da “takvâ” kelimesi, daima dinî ve manevî anlamda kullanılmıştır. Fakat yine de korkulan şey arasına bir “engel koyma” anlamı vardır. Ayrıca gelmesi muhtemel olan tehlike fizikî bir tehlike değil, uhrevî bir tehlikedir. Yani Allâh’ın şiddetli cezası gibi bir tehlike. Bu durumda “ittikâ”, insanın ilâhî azap ile kendisi arasına, ruhunu azaptan koruyacak iman ve itaati koyması demektir. Bu korkunun giderek ahiret korkusuyla açık bir bağı kalmamıştır. Daha ziyade “dindarlık” mânâsına gelmektedir. Dolayısıyla bu durumda “havf” ile bir ilgisi yoktur. Bu sebepten Kur’ân’da “muttakî” kelimesi; çoğu kez kâfirin karşıtı olan “zâhid mü’min” (Nisa, 4/131) anlamındadır.

“Eğer o, birçok konuda size itaat etseydi, haliniz çok kötü olurdu”; peşinden gidilen kişi, başkalarının peşinden gitmeye kalkarsa, orada işler alt üst olur. Ayetten, Peygamberin (s.a.v.) onların isteklerine uymadığı anlaşılmaktadır.

“Ey iman edenler! Bir topluluk, kendilerinden daha hayırlı olması muhtemel (başka) bir toplulukla alay etmesin. Kadınlar da, kendilerinden daha hayırlı olması muhtemel (başka) kadınlarla alay etmesin. Kendinizi ayıplamayın, birbirinize (kötü) lakaplar takmayın”; müminler bir bütündür, herkes birbirinin parçasıdır. Birini ayıplayan, aslında kendisini ayıplamış olur, kendisinin ayıplanmasına da kapı açmış olur.

“Müminler, ancak kardeştirler. Onun için iki kardeşinizin arasını düzeltin, Allah’a karşı gelmekten sakının, böylece rahmet edilenlerden olasınız”; Müslümanların birbirleriyle olan ilişkilerinin temelini, kardeşlik oluşturmaktadır. Dolayısıyla kardeşlerin birbirleriyle kavga etmeleri, savaşmaları asla uygun değildir

Demek ki bir tek varlıktan yaratılan insanlar, tanışarak, bilişerek bir birliktelik oluştururlar. Ama bu şekilde oluşan topluluklardan biri diğerinden doğal bir üstünlüğe sahip değildir. Üstünlük, inanç ve ahlâk konusunda gösterilen hassasiyetle ölçülür.

Tecessüs; birinin hastalığını anlamak için nabzını tutmak, kontrol etmek

Minnet; nimet vererek insanın ihtiyaçlarının sonunu getirmek, sona erdirmek

Takva; Güçlü birinin himayesine girip korunmak anlamına gelir.

Dinen ve aklan iyi ve güzel olan, yerine getirildiğinde ferdin ve toplumun refahını sağlayan, ayrıca bütün insanların hayrına olacak hususları, onların faydaları doğrultusunda uygulayarak, dünya ve ahiret saadetini kazandıracak tüm şeyler maruf ve aksi davranışlar ise münkerdir.

Fitnenin ezâ anlamı ile ilgili olarak da Ankebût sûresinin “İnsanlardan öyleleri de vardır ki, “Allah’a inandık” derler. Ama Allah yolunda bir sıkıntıya uğrayınca (ûziye), insanların baskı ve işkencesini (fitne), Allah’ın azabı gibi sayarlar...” meâlindeki 10. âyetini zikredebiliriz. Bu âyette fitne kelimesi ile ezâ kelimesi yan yana, aynı âyette sanki bir biri ile müteradif bir kelime şeklinde yer almaktadır.

Fitne ve türevlerinin Kur’ân'da geniş bir kullanım alanı bulunmaktadır. Kelime Kur’ân'da 'imtihan, sınama, baskı, zulüm, işkence, sapma, saptırma, ayartma, fesat, kargaşa, karışıklık çıkarma, belâ ve musibet, azap ve delilik' anlamlarında kullanılmaktadır.

Tanım sevginin tasavvufi tanımıdır.

Kur’an’dan ilk inen ayetler Fatihanın ayetleri olmayıp Alak suresinin ilk beş ayetleridir.

Ezâ eziyet etmek, incitmek, acı çektirmek ve zarar vermek anlamındadır. Buna göre ezâ denilince, insanın hoşlanmadığı her şey anlaşılır. Bir başka ifade ile ister dünyevi, ister uhrevi olsun canlıların beden, can ya da organlarına isabet eden her türlü zarara eziyet denilmektedir.

Fitnenin ezâ anlamı ile ilgili olarak da Ankebût sûresinin “İnsanlardan öyleleri de vardır ki, “Allah’a inandık” derler. Ama Allah yolunda bir sıkıntıya uğrayınca (ûziye), insanların baskı ve işkencesini (fitne), Allah’ın azabı gibi sayarlar...” meâlindeki 10. âyetini zikredebiliriz. Bu âyette fitne kelimesi ile ezâ kelimesi yan yana, aynı âyette sanki bir biri ile müteradif bir kelime şeklinde yer almaktadır.

f-t-n kök ve türevleri Kur’ân’da elli sekiz âyette yer almaktadır.

“Zühd” ile “Vera^” arasında şöyle bir fark vardır: Zühd, a^hirette faydası dokunmayacak şeyleri terk etmek olduğu halde, vera^’, a^hirette zararından korkulan şeyleri terk etmektir.”

Üstlerindeki Rablerinden korkarlar, emrolundukları şeyleri yaparlar. Allâh: ‘İki tanrı edinmeyin, O, tek bir tanrıdır, yalnız Benden çekinerek korkun’ dedi. Göklerde ve yerde olan O’nundur. Din de daima onun içindir. Allâh’tan başkasına mı karşı gelmekten sakınacaksınız.” (Nahl 16/50-52)
Bu âyeti yorumlayan Âlûsî’ye göre “rahbet” ile “takvâ” arasındaki fark şudur: “Rahbet”, mutlak anlamda korkudur. Yani bizzat korkunun kendisidir. “Takvâ” ise, kendisinden korkulan şeyden korunmak suretiyle sakınmaktır. Dolayısıyla “rahbet”, bütün insanlara atfen kullanılan bir duygu iken, “takvâ” ise, tıpkı “haşyet” kelimesi gibi ilim ehline atfen kullanılmaktadır. (Âlûsî, 1997)

“Etimoloji” ile “Semantik Analiz”i birbirine karıştırmamak gerekir. Çünkü semantik analiz sadece kelime yapısı tahlili olmadığı gibi kelime şekline yani etimolojiye atfedilen orijinal mânâ çalışması da değildir. Etimoloji, bize kelimenin asıl mânâsı hakkında yalnız bir ipucu verir. Çoğu zaman etimoloji, kelime tahmininden öteye geçmez. Hâlbuki semantik analiz de kelimenin daha derinlikli bir anlam incelemesi söz konusudur.

İfadenin anlamı, "O, çok bağışlayıcıdır." şeklindedir.

Kur’an ayetlerinde geçen kavramların yorumlanması için sırayla uygulanması gereken yöntemler sırayla: etimolojik ve semantik metotlardır.

“Her nefis ölümü tadacaktır. Bir imtihan (fitne) olarak sizi hayır ile de şer ile de deniyoruz. Ve siz, ancak bize döndürüleceksiniz” meâlindeki Enbiyâ sûresinin 35. âyetinde geçen fitne kelimesi de imtihan ve sınama anlamında kullanılmıştır. Her canın ölümü tadacağının, insanların hayır ve şerle imtihan edileceklerinin belirtildiği bu âyette görüldüğü üzere gerek nimetle ve gerekse belâ ile insanın imtihana tabi tutulması fitne ile ifade edilmiştir.

Doğru cevap E'dir.

Peygamberlerin toplumlara gönderiliş amacı ve temel görevi tevhid çizgisinden sapmış, dolayısıyla fıtratlarına yabancılaşmış olan insanları yaratılış gayelerine uygun bir kemale ulaştırmaktır. Bu, zor bir görevdir. Doğru cevap A seçeneğidir.