İnsanlık düşünce tarihi boyunca sevgi gibi izâfî/göreli bazı kavramların tam ve mutlak mânâda tanımları yapılamamıştır. Sevgi, başta psikoloji, felsefe, edebiyat, tıp gibi birçok bilimin ilgi alanına girmektedir. Söz konusu bilimler, “sevgi” yi kendi bakış açılarına göre tanımlamaya çalışmışlardır. Neticede gerek Batı’da ve gerekse İslâm Dünyası’ndaki düşünürlerin üzerinde fikir beyan ettikleri “sevgi” hakkında değişik tanım denemeleri yapılmış ise de, sevginin, ittifakla kabul edilmiş bir tanımı yapılamamıştır. hal böyle olmakla birlikte sevgi dilde varlığı olan bir kavram olması hasebiyle tanımlanma ihtiyacı olan bir şeydir.

Kur’ân’da “hubb” kelimesi, Allâh’ın sevdiği fiillerin beyan edildiği âyetlerde sıkça geçmektedir. Bunlardan birisi de âdil olanlar/muksitûn Mâide, 5/42; Hucûrat, 49/9 ve Mümtahine, 60/8 âyetlerinde geçmektedir.

Kendini beğenenler, israf edenler, büyüklük taslayanlar, haddi aşanlar ise Kur’ân’da Allâh’ın sevmediği fiiller ve bu fiilleri yapanlardır.

Çağımızda, bireysellik hâkim olmakta; buna bağlı olarak, ruh sağlığı giderek önem kazanmaktadır. Bireyleri, aileleri, bir milleti ve nihayet bütün ulusları birbirine bağlayan unsurların başında karşılıklı sevgi, şefkat, sevecenlik, saygı ve hoşgörü gelmektedir. Saygı ve hoşgörü, birbirini seven insanlarda görülen hasletlerdendir. Birbirini sevmeyen, sevemeyen, birbirine şefkat göstermeyen insanların birbirlerine saygı duymaları da beklenmemelidir.

Ayet dikkatlice okunduğunda ‘bilinmeyenlerin’ beş değil üç olduğu fark edilecektir. Şöyle
ki: Ayette kıyametin ne zaman kopacağı bilgisinin sadece Allah’a ait olduğu; hiç kimsenin yarın ne elde edeceğini ve nerede öleceğini bilemeyeceği vurgulanmıştır. ‘Yağmuru O yağdırır’ ve ‘rahimlerdekini O bilir’ ifadelerinde ise bu bilgiyi ‘sadece Allah’ın bileceğine dair’ bir kısıtlama yoktur. Bu iki hususta tahsis edatı da kullanılmamıştır. Burada sadece
yağmuru Allah’ın yağdırdığı, dolayısıyla zamanını da bildiği; yine O’nun rahimlerdekini de bildiği ifade edilmektedir. Bu ifadeden kesinlikle bu iki konuda Allah’tan başkasının önceden bilgi sahibi olamayacağı anlamı çıkmaz.

Ezâ ise eziyet etmek, incitmek, acı çektirmek ve zarar vermek anlamındadır. Buna göre ezâ denilince, insanın hoşlanmadığı her şey anlaşılır. Bir başka ifade ile ister dünyevi, ister uhrevi olsun canlıların beden, can ya da organlarına isabet eden her türlü zarara eziyet denilmektedir. Doğru cevap C'dir.

Kur’ân’ın önemli kavramlarından birisi olan “sevgi”, insanın doğasında bulunan, bireylerin sevdikleri objelere göre pozitif ya da negatif yönlerde değişebilen bir duygudur. Bu duygu, sadece dilsel olarak ifade etmekten ibaret değildir. Sevgi, yaşanarak hayata aktarılan ve kalbin dinamiklerinden olan bir ruh halidir. Yaşanmadıkça bilinemeyen bu duygunun tam mânâsıyla tanımını yapmak pek mümkün gözükmemektedir. Sevgi, insanoğlunun mayasında bulunan fıtrî bir duygudur. Gerek Batı’da ve gerekse İslâm Dünyası’ndaki düşünürlerin üzerinde fikir beyan ettikleri “sevgi” hakkında değişik tanım denemeleri yapılmış ise de, sevginin, ittifakla kabul edilmiş bir tanımı yapılamamıştır.

“Tohum” ya da “tane” kelimesi Arapça’da ve Kur’ân’da Ha-Be-Be” kökü ile ifade edilmektedir.“Ha-Be-Be” kökü, 12 âyette habbe (tane, tohum)” anlamında kullanılmıştır.Bu kökün esas anlamının “bağlanmak, bağlılık” mânâsına geldiği göz önüne alınırsa, tohum da çimlenme aşamasından sonra, toprağa kökleriyle bağlanmakta, topraktan aldığı mineralleri bu kökler vasıtasıyla bitkinin gövdesine, dallarına, yapraklarına, çiçeklerine ve neticede meyveye ulaştırmaktadır.Netice itibariyle, “hubb” kelimesi, bir şeye bağlılığı ve o bağlanılan şeyde sebatı, devamlılığı, kalıcılığı ifade eden bir kelimedir. Tıpkı, bitkilerin devamlılığını sağlayan tohum/habbe gibi, oluşun özü, varlığın ve hayatın varış noktasıdır. Doğru cevap A'dır.

Doğru cevap C'dir. Kur’a^n’da doğrudan “sevgi, sevmek, sevilmek” gibi anlamlar taşımasa da verdiği mesajlar açısından “rahmet”, “vela^yet”, “rıza” gibi kelimelerin “sevgi” kavramıyla dolaylı irtibatları vardır. Esasen Kur’a^n’daki “rahmet” kavramı; ahla^ki^ sevginin en ideal şeklidir. İla^hi^ muhabbet Rahmet’in aynısıdır. Rahmet ve merhamet, esasında sevginin fiili^ tezahürlerindendir. Zira bir yerde sevgi varsa, orada rahmet ve merhamet vardır. Kur’a^n’da, sevginin meydana gelebilmesi için başlangıç aşaması vela^yete/dostluğa da önemli bir yer verilmektedir. Dostluk ve sevgi birbirleriyle içli dışlı iki kavramdır. Sevginin bulunduğu yerde dostluklar da vardır. (Gezgin, 2010).

Fâsık; haktan sapan, Allah’a itaatten ayrılan, asi anlamına gelmektedir.

Nebe’, haber demektir.

Tâife; Grup, demektir.

Doğru cevap E'dir. "Ha-Be-Be" kökünün türevleri Kur'an'da 95 ayette geçmektedir. Yukarıdakilerin hepsi bu türevlerin içinde yer alır. 

Fitne fücur asıl manası: çok fitneci, çok karıştırıcı, fesat çıkarıcı, insanlar arasına fitne sokmayı iş edinen kimse; fitne sokmak: ara bozmak, insanları birbirine düşürmek, karışıklık çıkarmak

A şıkkı Fazlurrahma'ın takva tanımlaması olmakla birlikte diğer tüm şıklar da farklı açılardan doğru takva açıklamalarıdır.

Fitne kelimesi Arapça f-t-n kökünden türemiş bir isimdir. Bu kök, fiil olarak fe-te-ne yeftinü, mastar olarak da fetn, fütun, fitne ve meftun kalıplarıyla kullanılmaktadır.

Kur'an'a göre salih, salih amel işleyendir, muslih ise hem salih ameli yapan hem de yaptırandır.

Tıbak kelimesi, tabak veya tabaka isminin çoğuludur. 

Ayetin meali şöyledir: