Bahçeli ve Köse’nin Türkiye’de hane halkı sınıfsal yapı çalışmasında kent emekçileri, küçük burjuvazi, kırsal mülk sahipleri ve kent emekçileri 2002 verileri ve 2009 verileri göz önüne alınarak değerlendirilmiştir. Fakat kadın emekçilerle ilgili bir incelemede bulunulmamıştır.

Bilimsel bilginin tarafsız olması sınıf analizi yaparken ortaya çıkan bir problem değildir.

TÜİK’in Yoksulluk Çalışmaları sonuçlarına göre, gıda yoksulluğu açısından ülkemizde ciddi bir sorunun olmadığı görülmektedir. Yoksulluğa dair şu tespitler aynı raporda yapılmıştır:
-Kırsal yerlerde yaşayanların yoksulluk riski, kentsel yerlerde yaşayanlardan fazladır.
-Hane halkı büyüklüğü arttıkça yoksulluk riski artmaktadır.
-Eğitim durumu yükseldikçe yoksul olma riski azalmaktadır.

Radikal demokrasi stratejisi, sınıfsal öznelerin ayrıcalıklı konumlarının olmadığı; cinsiyet, ırk, etnik gibi kategorilere dayalı kimlikler yanında çevreci, nükleer karşıtı, barış yanlısı gibi hareketleri de eklemleyebilecek çoğulcu toplumsal kimliklere dayalı bir strateji önermektedir. Dönüştürücü ve devrimci siyasal eylemin bir öznesi olarak işçi sınıfının öncelikli konumunu öngören ekonomik görüşlü reddetmek; Marksizmin, tarihin hareket kanunları ile ilgili görüşlerini dışlamak; bilinemezliğe vurgu yapmak radikal demokrasi projesinin kuramsal ve siyasal bağlamını oluşturmaktadır. Sonuç olarak, radikal demokrasi yeni toplumsal hareketler gibi çoğul kimlik ve özne konumlarını siyasetin merkezine yerleştiren, toplumsal dönüşümü devrimsel bir kopuşla değil, liberal demokrasiyi derinleştirerek gerçekleştirmek isteyen bir post-modern siyaset anlayışıdır.

Laclau ve Moufffe’a göre, radikal demokrasi siyaseti, liberal demokratik ideolojiyi reddetmek yerine onu çoğul bir demokrasi doğrultusunda derinleştirme ve genişletme siyaseti olarak tanımlanabilir. Radikal demokrasi projesi, sömürü ilişkisine karşı yürütülen her türlü mücadeleyi kapsar fakat onlarla sınırlı değildir. Buna göre, radikal demokrasi siyasetinin aktörleri sınışar değildir, farklı özne konumları ve kimliklerdir. Post-yapısalcı ve post-modernist akımların etkisinde kalarak bir radikal demokrasi projesi öneren Laclau ve Mouffe, bu siyasetin evrenselciliği, özcülüğü ve özne mitini terk etmeyi gerektirdiğini ileri sürmüşlerdir (Mouffe, 1994: 196). Bu noktada, bütünsel, saydam ve dikişli bir varlık olarak özne kategorisinin terk edilmesi ve farklı özne konumları temelinde oluşmuş antagonizmaların tanınması radikal demokrasi nosyonuna ait teorik zeminin ilk koşullarıdır.

Yön ve Kadro hareketlerinin düşünsel yönelimlerinde sınıf kavramının kullanılmamasında kalkınmacı bir bakışın etkili olduğunu söyleyebiliriz. Bu yaklaşımlarda, Türkiye’nin henüz sanayileşemediği ve bu yüzden sanayileşmeyi de içeren bir toplumsal ilerleme ile halkın yaşam koşullarının gelişeceği işaret ediliyor.

Z. Bauman’a göre, içinde yaşadığımız toplumsal yapıda katı modernlikten daha esnek ve değişken bir moderniteye geçilmiştir.

Radikal demokrasi siyasetine göre, çağdaş toplum artan bir farklılaşma, toplumsal ilişkiler ve deneyimlerin bir çeşitlileşmesi, yaşam tarzlarının çoğulluğu ve kişisel kimliklerin fazlalaşması ile karakterize olmaktadır. Eski sınıf dayanışmaları bozulmuştur ve başka kimliklere dayanan ve başka baskılara karşı olan toplumsal hareketler -cinsiyet, ırk, etniklik, cinsellik vb. ile ilgili olarak- çoğalmıştır. İlk koşul olarak sınıf kategorisinin terk edilerek ve bunun yerine kentsel, ekolojik, anti-otoriter, anti-kurumsal ve feminist hareketler gibi farklı kimlik ve siyasetleri ifade eden yeni toplumsal hareketlerin radikal demokrasi siyasetinin temel özneleri olması gerekir.

Yeni toplumsal hareketlerin çoğu grup mücadelesinden ziyade bireysel hareketlerle ifade edilir ve insan hayatının kişisel yönlerini yansıtır. Eşitlik idealinden ziyade farklılık anlayışına dayanır. Bu farklılık anlayışı, birey ya da grubun özgün kimliğinin ve diğerlerinden farklılığının tanımlanmasıdır. Gay hakları ve kürtaj üzerine yoğunlaflan hareketler, sağlık hareketleri, kadın hareketleri örnek gösterilebilir. Bu açıklamara göre II. ve V. şıklar yeni toplumsal hareketlere ait ifadelerdir. Eski toplumsal hareketler, devrim fikriyle siyasal iktidarı hedefleyen, ekonomik ilişkiler üzerine odaklanmış, sınıf temelli, endüstri toplumunun ürünü olan hareketlerken; yeni toplumsal hareketler, küreselleşme ve onun yarattığı siyasal-toplumsal alanlardaki değişmeler sonucunda post-endüstriyel toplumlarda ortaya çıkan hareketlerdir. Devrim amaçlı ve sınıfsal yapıyı içeren ifadeler, eski toplumsal hareketlere aittir. Bu yüzden, I. ve III. şık sorunun doğru cevapları arasında yer alamaz, ancak yeni toplumsal hareketler, post-endüstriyel toplumlarda görüldüğü için IV. şık da, II. ve V. şık gibi yeni toplumsal hareketlerin niteliklerini yansıtan kavram ve ifadelerdendir.

Sınıf özcülüğü kapitalizm koşullarında, sanayi proletaryasının bütün toplumu temsil ettiği ve bu nedenle de toplumun devrimci yazgısını gerçekleştirebilecek yegâne sınıf olduğu düşüncesidir.

Her üç seçenek de “sınıf analizlerinden kaçış” başlıklarıdır.

Yönetişim kavramı devletin, piyasa ve sivil toplum kuruluşları (STK) arasında bir tür koordinasyon işlevini yerine getirmesini öngörür.