Fuzuli, Türkçeden başka Arapça ve Farsça eserler yazmış olsa da esas büyük eserlerini Türkçe yazmış, sanat gücünü anadili olan Türkçede göstermiştir. Doğru yanıt C'dir.

Diğer eserler Fuzulî’ye aittir ancak Şecere-i Terâkime, Ebu’l-Gazi Bahadır Han’ın eseridir.

Olumsuz yeterlik eki -AmA-, -ImA- :Bu, -A bil- yeterlik tarzının olumsuzunu teşkil eder: yüzebilmek X yüzememek.

‑Ar+vAn : geniş zaman – 1.teklik şahıs eki

Fuzulî XVI. yüzyıl Türk edebiyatının da en önemli şahsiyetlerindedir. Bugünkü Irak topraklarında doğmuş olan Fuzulî’nin çok iyi bir eğitim gördüğü anlaşılmaktadır. XV. yüzyılda nasıl Nevaî bütün Türk dünyasında tanınmış ve diğer şahsiyetleri etkilemişse, XVI. yüzyılda da Fuzulî aynı konuma yerleşmiştir. Türkçe Divan, Hadikatü’s-Süeda, Ley­la ile Mecnun, Beng ü Bade, Su Kasidesi, Şikâyet-name onun eserlerinden bazılarıdır. Bazı beyitleri yüzlerce yıldan beri beğenilmekte ve birçok kimsenin hafızasında hâlâ saklan­maktadır.

"azıcık" sözcüğünde "iç seste ünlü türemesi" vardır. "az-cık" zamanla "-cık" eki "ı" ünlüsünü alarak "azıcık" a dönüşmüştür. Doğru yanıt: D'dir.  

Durub-ı Emsal-i Osmaniye, Şinasi’nin Türk atasözleri derlemesidir.

cürmüŋüzi +I: yükleme hâli eki

Arapça kaf, sad, elif, medli elif, ha, hı ve zı harfleri kelimenin art ünlülü; te, sin, kef, he ve ze ise kelimelerin ön ünlülü okunması konusunda yol gösterici olabilir.

+CIK, +cAK ve +cAGIz ~ +cIGAz eklerinin esas işlevi küçültme ve sevgi bildirmedir. Bunlardan +cIK nesne ve kavram isimleri de yapmıştır: kitapçık, köpecik (< köpekcik), çatalcık, teknecik, ağaççık, demetçik, kal’ecik, kasabecik, alçacık, ırmacık (<ırmak+cık), ufacık (< ufak+cık) vb.

öz+üng+ni “kendini, özünü” anlamına gelmektedir. Yani hem eklerin ayrımı hem de verilen karşılıtaki ek yanlıştır.

Kitabımızın 53. sayfasında verilen bilgilere göre, doğru yanıt D seçeneğidir.

Bir kelimenin ön ünlülü olup olmadığını anlamamıza yarayan harfler te, sin, kef, he ve ze harfleridir.

Soru kökünde bahsi geçen bilim dalı morfonolojidir.

Oğuz Türkçesi şivelerinin oluşturduğu Batı Türkçesi; Güney-Batı Türkçesi, Güney Türkçesi ya da Oğuzca olarak da adlandırılır. Batı Türkçesi; Azerbaycan, Horasan, Kaşgay, Irak, Türkmenistan, Türkiye Türkçesi ve bunların çeşitli bölgelerde konuşulan şivelerinden oluşur. Çağatay lehçesi, Doğu Türkçesi’nde yer alır.

Tercüman-ı Ahval gazetesi, Türk aydınlarının çıkardığı ilk özel gazetedir. Bu gazetenin çıkarıldığı 1860 yılı aynı zamanda Tanzimat Edebiyatı Döneminin de başlangıcı kabul edilir.

Türkçenin morfonolojisinde önemli olan ünlülülerin “onluk/artlık, genişlik/darlık” gibi özelikleri Arap kökenli Türk alfabesinde açıkça görülmez. Arap alfabesinin kullanıldığı zamanlarda imla ve telaffuz arasındaki farklılık Türkçe için daha büyük boyutlara ulaşmıştır. Arap harfli metinlerdeki imla kalıplaşması, bu alfabenin bırakıldığı tarihe kadar devam etmiş; dil tarihi içinde meydana gelen değişmeler, Arap harfli imlaya çok az yansımıştır. Türkçede ünsüzlerin çıkış noktalarına göre ayrı ayrı işaretlerle gösterilmesine gerek yoktur. Türkçenin sekiz ünlüsüne karşılık Arapçanım bazen kısa bazen de uzun söylenen üç unlusu vardır. Arap harfli metinlerde hareke kullanımı, belki yazım hızını yavaşlattığı için, belki de imlanın kalıplaşmaya başlaması sebebiyle XV-XVI. yüzyıllardan sonra yok denecek kadar azalmıştır. Bu durum dildeki “dudak uyumu”nun da takip edilememesi anlamına gelmektedir.

XVI.-XIX. yüzyıllarda Türkçenin iki yazı diliyle eserler üretilmiştir. Bunlar doğuda Çağatay Türkçesi ve batıda Osmanlı Türkçesidir

XVI. yüzyıl halk edebiyatı Türk dili ve kültürünün birbirinden uzak yöre ve bölgeler arasında yayılması konusunda büyük işlevlere sahip olmuştur. Kelime hazinesi, gramer şekilleri ve sanat zevki alanlarında Türkçenin belirli seviyede istikrara ve standarda ulaşmasına katkı sağlamıştır. Çeşitli dönemlerde çöğürcü, âşık, hak aşığı veya ozan gibi isimlerle nitelendirilen gezgin âşıklar aydın zümre tarafından küçümsenmiş olsa da geniş halk kitleleri tarafından büyük saygıyla karşılanmıştır. Hece vezni ile dörtlük birimi esas olarak kullanılmıştır.