Metonimi

Roman tarihinde en çok okunan ve adından en çok söz edilen Don Kişot, modern romanın başlangıcı olarak kabul edilir.

Romanda çağrışımların yoğun olarak kişiyi yönlendirdiği ve düşüncelerin düzensiz bir akış içinde iç konuşmanın yer aldığı anlatım tekniğine "Bilinç akışı" denir. Doğru yanıt: E'dir.

Dil

Bu şiiri okuduğumuzda, lirik şiirlerde olduğu gibi şahsi bir dışavurum yerine, bir toplumun geçmişiyle ilgili bir olayın anlatıldığını görürüz.Bu şiir de kahramanlıktan bahsedildiği için Epik şiirdir.

Okura odaklanan kuramlar: Alımlama estetiği, okur odaklı eleştiri gibi kuramlar, bir metnin ancak okurunun elinde anlam ve değer kazanacağını, okurun yorumlarıyla var olabileceğini öne sürer. Aslında bu kuramlar, metne odaklanan kuramların bir sonucudur. Çünkü metnin göstergelerinin ancak o göstergeleri anlayan, yorumlayan okurla çözümlenebileceğini öngörürler. Okurun deneyimi, bilgisi, beklentisi, metnin anlamını belirler.

Edebiyatı diğer sanat dallarıyla birleştiren pek çok özellik vardır: Yaratıcılık, deha, gözlem, sezgi, izlenim, duygu, hayal gücü, düşünce, gelecek tasarımı, gerçekçilik, doğa, insan... Edebiyatı diğer sanat dallarından ayıran nedir? Bu sorunun tek yanıtı var: Dil. Edebiyatı diğer sanat dallarından ayıran, kullandığı üretim aracının dil olmasıdır.

Duyguları değiştirebilir.

Antik Yunan ve Roma Dönemlerinde, bir eserin tragedya veya komedyanın yapı ve öz bakımından kesinleştirilmiş kurallarına uyup uymaması, o eserin başarılı olup olmadığına dair bir ölçüt oluşturuyordu. Bu anlayış klasisizm için de geçerliydi.

Kısa öykü, özellikle Batı literatüründe sadece romandan ayrılan yönleriyle değil; öyküyle roman arasında kalan diğer türlerle ilişkisi bakımından da değerlendirilmiştir. Bunlardan biri de novella (kısa roman) dır. Kısa roman ve uzun öykü arasındaki ayrım çizgileri günümüzde de birçok yönden belirsizdir.

Edebiyat bilimi edebiyat eserlerinin yöntemli incelemesidir. 

Biçimselcilik (formalizm), yapısalcılık, gösterge bilim, post yapısalcılık, yapı bozuculuk, metinler arasılık, yorum bilim (hermeneutik) gibi kuramlar, salt olarak metinle ilgilenir. Bu kuramlar metnin yalnız ve ancak kendi için ve kendi içinde çözümlenmesi gerektiğini öne sürer. Metnin kendi içinde birbiriyle bağıntılı ögelerini belirlemeyi, bunların birbiriyle ilişkilerini çözmeyi amaçlar. Metni yaratan sanatçıyla, metnin alıcısının onu nasıl algılayacağıyla, toplumsal, tarihsel, bireysel olarak neler öğreteceğiyle, hangi tarihsel dönemde, hangi koşullar altında, nasıl üretildiğiyle ilgilenmez.

Tanımların yetersizliği düşüncesi geçerliliğini korumakla birlikte James Cooper Lawrence’a ait bir öykü tasnifinden de söz etmek gerekir. Buna göre öyküler içerik ve tür olarak iki ayrı tasnif başlığı altında düşünülmektedir:

Öncelikle içerik olarak:

1. Gerçek öyküler
2. Hayalî öyküler

İkincisi tür olarak:

1. Tarihî olarak anlatılanlar
2. Duygulara bağlı olarak (dramatically) anlatılanlar
3. Ahlaki yönden eğitici olarak anlatılanlar

Olay örgüsünden çok günlük hayattan kesitleri ve kahramanların duygu durumlarını ön plana alan öykülerdir.

Orta Çağ’da, Antik Yunan-Roma Dönemi’nden halkın belleğinde kalmış anlatıların etkisiyle Antik romanlar ortaya çıkmıştır.

Yukarıda bahsi geçen konularda roman ve öykü büyük farklılıklar gösterse de bu iki türü birbirinden ayırıan en temel özellik öykünün roman göre kısa olmasıdır. Türü tanımlayan başlıca nitelik olan “kısalık” öncelikle öykünün, örneğin romandan ayrışmasını sağlayan en belirgin nitelik olarak görülmüştür. Belirgin olmasına rağmen bu niteliğin etrafında da bazı tartışmaların hâlâ sürdüğünü söylemek mümkündür.

Eski Fransızcada “romanz” olarak kullanılan roman teriminin kökeni eski Latincede “Romen tarzında” anlamındaki “romanice”dir. Yüksek dil olarak kabul edilen Latince yanında halk dilini nitelendirmek için kullanılan bu kelimeden türemiş olan “romancier” fiili “halk dilinde yazmak, halk diline çevirmek” anlamına gelir. Roman sözcüğü, XII. yüzyıldan sonra halk dilinde yazılmış anlatıları; XIV. yüzyıldan itibaren de önce nazım, daha sonra nesir olarak yazılan şövalye romanlarını ifade etmekte kullanılmıştır.

Romanın başlıca beş temel tekniği vardır: Öyküleme, özetleme, gösterme (sahneleme), betimleme ve açıklama.

Bir romanda üçüncü tekil kişi anlatıcının, roman kahramanının ya da kişilerin zihni aracılığıyla, onların gördüklerini, düşündüklerini aktarması durumuna yansıtıcı bilinç denir.