Geleneksel ücret teorileri şunlardır; Ücretin tunç teorisi,  Ücret Fonu teorisi ve Artık değer teorisi.

Chamberlaine modeli, işçi ve işveren taraflarının birbirleri ile anlaşmazlığa
düşme, anlaşmazlık süreci ve bunun sonuçları ile bu süreçlerdeki maliyetlerinin
hesaplanmasını ortaya koymaktadır. 

Sendikanın pazarlık gücü; işverenin sendika ile anlaşmazlığa düşme maliyetinin, işverenin sendika ile anlaşma maliyetine oranıdır.

İşverenin pazarlık gücü ise; sendikanın işverenle anlaşmazlığa düşme maliyetinin, sendikanın işverenle anlaşma maliyetine oranıdır.

Tunç Kanunu’nun açıklayamadığı kısa kısa dönemli ücret değişmelerini açıklamak için ortaya atılmış olup tıpkı Tunç kanunu gibi düşük emek gelirini savunan ve çok karamsar olan teorinin adı ücret fonu teorisidir.

Bu analiz, toplu pazarlığı tek bir süreç olarak değil, birbirleri ile bütünleşen farklı süreçler olarak ele almıştır. Bu süreçler şunlardır;

1. Ödül dağıtıcı pazarlık,
2. Bütünleştirici pazarlık,
3. Davranışsal yapılanma,
4. Örgüt içi pazarlık

Bilgi toplumuna birey yetiştiren eğitim sistemi bireyi ön plana çıkararak ve onu merkeze alarak programlanır. Diğer şıklarda belirtilen hususların tam tersini uygular.

Sendikalı işyerlerinde çalışma kuralları ve temposunun daha sıkı olması nedeniyle sendika üyeliği ücret avantajı sağlamaktadır. Sendika üyeliği işleri birbirinden farklı (heterojen) hale getirir. Sendikalı işçilerin daha yüksek ücret almalarının ikinci nedeni verimlilik farklılığıdır. Sendikalar kimi durumda kısıtlayıcı çalışma kuralları koyarak işverenleri gereğinden fazla işçi çalıştırmaya zorlayabilmektedir. Bunun gibi grevler de sendikaların pazarlık güçleri için önemli bir silah olmasına rağmen ekonominin geneli için etkinlik ve verimlilik kaybına yol açmaktadır. Bu nedenle ekonomiyi her zaman olumlu etkilediğini söylemek mümkün değildir.

Parasal ücretlerin sendikalar, toplu sözleşme düzeni veya işverenlerden kaynaklı türlü sebeplerle azalamaması hali ücret katılığı ile ifade edilir.

Bir pazarlık grubunun kendi içinde yaptığı görüşmelerin ismi örgüt içi pazarlıklardır.

İşsizlik türleri, gizli işsizlik, yapısal işsizlik, mevsimlik işsizlik, konjonktürel işsizlik,açık işsizlik, geçici işsizliktir.

Ücretlerin bir alt ve üst sınır arasında işçiler ile işverenler arasında güçlerine bağlı olarak pazarlıkla belirlenebileceğini savunan çağdaş ücret teorisi pazarlık gücü teorisidir.

Yapısalcı ve Marksist iktisatçılara göre küreselleşmeyle birlikte kuralsızlık çoğalmış, düzenlemeler firma bazında olmuş, sosyal refah hedefi zayıflamış, neo-liberal bir etkinlikle çalışanlar daha az korunaklı hale gelmiştir. Sendikalar güçlerini kaybetmiştir.

Eğitim hizmetlerinin toplumsal olarak belirlenmiş en önemli niteliği, temel insan hakları arasında kabul edilmesidir.

Aktif emek piyasası politikalarının Türkiye’deki bir diğer uygulama alanı da özelleştirme kapsamındadır. Bu çerçevede hazırlanan “Özelleştirme Uygulamaları Teknik Yardımı ve Sosyal Güvenliği Sözleşmesi” Hazine Müsteşarlığı ve Dünya Bankası arasında 5 Mayıs 1994 tarihinde imzalanmıştır .

Konjonktürel işsizlik: Ekonomik faaliyetlerdeki dönemsel dalgalanmaların yarattığı bir işsizlik türüdür.

Bourdieu, eğitim sisteminin ve bu sistemin kurumu olan okulun kendisinin eşitsizlik ürettiğini ileri sürmektedir. Okul ekonomik sermaye tarafından belirlenen kültürel sermayeye göre öğrencileri seçmekte ve elemektedir. Bunu yaparken ay­nı zamanda "toplumsal uzamı yeniden" üretmektedir. Diğer bir ifadeyle okul top­lum içinde var olan farklılıkları dikkate almakta ve bunlara göre bir düzenleme ya­parak eşitsizlikleri devam ettirmekte, yeniden üretmektedir.

Ücretleri düşüren ve çalışma koşullarını kötüleştiren üçüncü mekanizma, artan uluslararası ekonomik rekabet gerekçesiyle devletin emek lehine yeniden düzenleyici kapasitesinin zayıflatılmasıdır. Serbest bölgelerin geliştirilmesi, dolaysız yabancı sermaye girişini kolaylaştıracak vergi, altyapı, finansman ve diğer teşvikler; iş kanunlarının belirlediği temel çalışma standartlarında sermaye lehine değişiklikler, istisnalar ya da sosyal güvenlik sisteminin kapsamının daraltılarak, ücret dışı maliyetlerin azaltılması şeklindeki düzenlemelerden bahsedilebilir.

1970’li yıllardan itibaren emek piyasaları giderek ulus devletlerin tekelci kontrolünden çıkmış ve liberalleşme başlamış, kurallar zayıflamış ve taşeronluk da hız kazanmıştır.

Chamberlaine, sendikanın pazarlık gücünü, “İşverenin Sendika ile Anlaşmazlığa Düşme Maliyeti” ve “İşverenin Sendika ile Anlaşma Maliyeti” olarak ortaya koyar.

İşçi işveren ilişkisini karşılıklı hediye değişimi olarak açıklayan ve etkin ücret karşılığında işçinin de daha verimli çalışacağını varsayan model sosyolojik modeldir.

Teoriye göre ücret, fonun büyüklüğü ile çalıştırılmak istenen işçi sayısı arasındaki orana bağlıdır. Ücret, (W=Fon/İşçi Sayısı) olduğundan dolayı, bir örnekle açıklamak gerekirse, işverenlerin elinde hammadde ve gerekli malzemeleri aldıktan sonra ücret fonu için 100 milyon TL kalmış ve işçi sayısı 10 bin kişi ise işçi başına yıllık ücret 10 bin TL olur.