Türkiye Milletler Cemiyetine 1932 yılında üye olmuştur.

İslami hukuk prensiplerine göre Osmanlıların yabancı ülkelerle yaptıkları her türlü anlaşma şeyhülislamın denetiminden geçerdi. Bu anlaşmalar ve genellikle Müslüman olmayan ülkelerle dış temaslar İslam hukuku dışında tutulurdu.

Satow’un en önemli varsayımı, uluslararası politikaların devletlerin bağımsızlğı ve egemenliğine dayandığıdır. Bağımsız devletler uluslararası düzeyde bir “medeni ülkeler topluluğu” oluştururlar ve uluslararası hukuka dayanan ilişkilerini eşlitlik esasına göre yürütürler. Uluslararası hukuku gözetmek medeni ülkeleri medeni olmayan ülkelerden ayırır. Diplomasi devlet çıkarlarının medeni biçimde gözetilmesini hedefler ve bu niteliği ile “yumuşlatıcı” bir etki yaratır. Diplomasi modern devletin “olmazsa olmaz” bir unsurudur.

Osmanlı Devleti'nin yabancı devletlerle yaptığı her türlü anlaşma Seyhülislamın denetiminden geçerdi.

Venedik, İstanbul’un fethinin hemen ardından daimi elçi bulunduran ilk devlet olmuştur. Bunu 1475’te Polonya, 1497’de Rusya, 1525’te Fransa, 1528’de Avusturya, 1583’te 16. yüzyılın sonlarından itibaren Osmanlılara askerî ana maddeler sağ- lamaya başlayan İngiltere ve 1612’de Hollanda elçilikleri izlemiştir.

Savaş her zaman kapıdaydı. Sistemin çöküşüne ise çeşitli un-surların biraraya gelmesi neden oldu. Bunlardan biri, 1871’de Alman Birliğinin gerçekleşmesiydi. Bu şekilde ilk defa geleneksel Avrupa sistemi içinde sınırlanıp gem vurulamayacak kadar büyük ve dinamik bir devlet ortaya çıkıyordu. İkinci belirleyici unsur, 19. yüzyıldaki teknolojik değişimin Sanayi Devrimi’ni, savaş alanına sokmasıydı. Silahların evrimi, 20. yüzyıla girildiğinde eski düzenin savaşın bedelini karşılayamayacağı kadar yükseltmişti. Bu da Birinci Dünya Savaşı savaş öncesi düzenin sonunu getirdi.

1832 yılından beri Reisülküttaplık makamında bulunan Mehmet Akif Efendi Hariciye Bakanı unvanını alan ilk devlet adamı olmuştur.

Doğru seçenek B şıkkıdır. Münster antlaşması 1648'de imzalanmıştır.

İki savaş arası yıllarında, büyük devletlerin çoğunun dışişleri kurumları yeni bir uyum ve reform sürecine girdiler. Bir ölçüde kamuoylarının eleştirileri nedeniyle dışişleri bakanlıklarını yeniden organize etmeye, diplomatik personelin kariyere alınışını demokratlaştırmaya, diplomatik kariyeri, özel yetenek sahiplerini çekebilecek esnek terfi sistemlerini içerecek şekilde yeniden düzenlemeye çalıştılar. Hemen her ülkede söz konusu değişiklikler yeni teknolojik ilerlemeleri ve uluslararası politikalarda ekonomi ve kamuoyunun artan önemini gözönünde tutacak şekilde yapılmaya çalışılıyordu. Böylece, diplomatik misyonlardaki uzman müşavir ve ataşelerin sayısı arttırıldı. Askerî ataşe bulundurması yasaklanmış olan mağlup ülkeler ve tarafsız ülkeler dışındaki devletler misyonlarındaki kara ve deniz ataşelerine hava ataşeleri de eklendi. Ticaret ataşelerinin yanı sıra, borç sorunlarının büyümesi ve propagandanın öneminin artması nedeniyle sırasıyla maliye ve basın ataşelikleri yaratılmaya başlandı.

Genellikle ilk Amerikan diplomatının Benjamin Franklin olduğu kabul edilir. Franklin Fransa'da başlangıçta Amerikan Komiseri, sonra elçi olarak sekiz buçuk yıl görev yapmıştır. Doğru cevap A'dır.

Yazdığı ayrıntılı sefaretname Fransızca'ya da tercüme edilmiş olan tanınmış Osmanlı elçisi Yirmisekiz Mehmet Çelebi'dir.

Konferans Versailles Antlaşması’yla sona erdi. Woodrow Wilson’un ısrarıyla Milletler Cemiyeti Sözleşmesi de bu belgenin ayrılmaz parçası hâline getirildi. Birinci Dünya Savaşı’nı resmen sona erdiren Versailles Antlaşması, muzaffer ülkelerin esas hedefi olan Almanya ile ilgili hükümleri içerdiği için genellikle Paris Konferansı’nın tek sonuç belgesi olarak anılır. Halbuki teknik olarak bu belge sadece Almanya’yla yapılan barış hakkındadır. Diğer mağluplarla ilgili barış anlaş- malarına Paris civarındaki çeşitli park ve şatoların isimleri verilmiştir: Osmanlı İmparatorluğu ile Sevr, Avusturya ile Saint Germain, Macaristan ile Trianon, Bulgaristan’la Neuilly.

Törenlerin hangi usullere tabi olacağı hakkında da kesin kurallar yoktu. Bununla beraber, Orta Çağ’da ve Yeni Çağ’ın başlarında önemli elçilik misyonlarının büyük merasimlerle uğurlandığı bilinmektedir. Rönesans döneminde, önceleri dinî yönü ağır basan törenler yerini karnavalımsı gösterilere bıraktı. Elçilik heyetleri süslenmiş sokaklarda, halkın alkış ve çığlıklarla izlediği resmigeçitler yapar, kilise çanları durmadan çalar, borazanlar öttürülür, her iki tarafın bandolarının müziği eşliğinde adeta bir bayram yaşanır, tören büyük bir ziyafetle sona ererdi.

“Yeni Diplomasi” yerine ve zamana göre değişken nitelikte ve her tarihi önemli değişimden sonra uluslararası ilişkilerde gündeme gelen bir kavramdır. Yeni Diplomasinin, Birinci Dünya Savaşı’ndan sonra ABD Başkanı Wilson tarafından ortaya atıldığı hâliyle ve terim olarak yenilik göstermese de içerik olarak, esas olarak güce dayanan savaş öncesi diplomasisine nazaran uluslararası ilişkilere “ahlâk” kavramını sokması yönünden “yeni” sayılması gerekir.

Çok taraşı kuruluş ve forumlarda her blok çoğunlukla kendi liderinin etrafında aynı ve neredeyse tamamen karşı tarafın aksi görüşleri dile getirir, ortak bir noktada buluşmaya çabalamaktan çok bir retorik düellosu sürdürürdü. Batı Bloku üyeleri nispeten biraz daha farklı görüşler ortaya koyabilirken doğu ülkelerinin Moskova’nın çizgisi dışına çıkmaları söz konusu olmazdı. Birleşmiş Milletler ailesi ve daha sonraları Avrupa Güvenlik ve İşbirliği forumları dışında esasen karşıt blok üyelerinin buluştukları çok taraşı kuruluş pek azdı. Taraflar ilke olarak kendi bloklarının oluşturduğu güvenlik veya ekonomik işbirliği amaçlı rakip kuruluşlarda gruplaşıyordu. (NATO’ya karşı Varşova Paktı; OECD’ye karşı COMECON gibi).

Hugo Grotius, Hollanda’nın Delft şehrinde 1583 yılında doğdu ve 1645’te öldü. Hayata Lahey’de avukat olarak atıldıktan sonra, başarısı sayesinde Hollanda hükümetlerinin, daha doğrusu Hollanda Doğu Hindistan Kumpanyası’nın hizmetine girmiş ve bu kumpanyanın çıkarlarını İspanya ve Portekiz’e karşı savunurken denizlerin serbestliğini savunan meşhur Mare Liberum adlı eserini kaleme almıştır. Doğru cevap C'dir.

Birinci dünya savaşının patlak vermesinde belirleyici unsurlardan biri 1871’de Alman Birliğinin gerçekleşmesiydi. Bu şekilde ilk defa geleneksel Avrupa sistemi içinde sınırlanıp gem vurulamayacak kadar büyük ve dinamik bir devlet ortaya çıkıyordu. İkinci belirleyici unsur, 19. yüzyıldaki teknolojik değişimin Sanayi Devrimi’ni, savaş alanına sokmasıydı. Silahların evrimi, 20. yüzyıla girildiğinde eski düzenin savaşın bedelini karşılayamayacağı kadar yükseltmişti. Bu da Birinci Dünya Savaşı savaş öncesi düzenin sonunu getirdi. Üçüncü bir unsur yine Sanayi Devrimi’yle ilişkiliydi. Devrim halkın sahneye çıkmasına, dış siyasetin demokratikleşmesine yol açmıştı. Artık barış ve savaş arasındaki kararı bir avuç elit lider ve diplomat vermiyor, kitlelerin bazen engellenmeyen hissi eğilimleri dış politikada ağırlık taşıyordu. Doğal kaynakların paylaşımı ise I. Dünya Savaşı’nın çıkmasındaki belirleyici unsurlardan biri değildir.