1995 yılında Brezilya’da ikincil ipotek piyasasının kurulması için bir menkul kıymetleştirme kurumu kurulmuştur. Bu kurumun amacı, ipotekli konut kredilerini birincil piyasadan satın alarak garantili bir şekilde emeklilik fonlarına, sigorta şirketlerine ve yabancı yatırımcılara ihraç etmektir. Ancak, 1995 Güneydoğu Asya krizi, 1997 yılında Rusya krizi ve son olarak 1999 yılında Brezilya Realinin değerinin düşürülmesi bu kurumunun çalışmalarını zorlaştırmış ve ikincil piyasanın gelişmesini duraklatmıştır. Özellikle 1999 yılının Ocak ayında yaşanan kur ayarlanması (devalüasyon) sonrası ülkeye sermayeyi çekmek için yerel faizler çok hızlı bir şekilde yükselmiştir. Bu ve benzeri tip olumsuz süreçler, gelişmekte olan ülkelerde kurumsallaşmayı etkilen faktörler arasında yer almaktadır.

Menkul kıymetlerin anapara ve faiz ödemelerini,  yatırımcılar arasında eşit olmayan dağıtım esasına göre paylaştıran ve bir grubunun ipoteklerin faiz  oranlarına dayalı olarak, bir grubununsa anaparalarına göre ihraç edildiği menkul kıymetlerdir. 

Britanya’da az katlı yerleşimler yaygındır.

Türk Medeni Kanununun 704. maddesinde gayrimenkul mülkiyetinin konusu üç kategoride ifade edilmiştir. Bunlar arazi, gayrimenkuller üzerindeki bağımsız ve sürekli haklar ve kat mülkiyetine konu olan bağımsız bölümlerdir.

İpoteğe dayalı menkul kıymetler: 1. İpotekten geçen menkul kıymetler, 2. Teminat ipotek yükümlülükleri, 3. Getirisi ayrılan ipoteğe dayalı menkul kıymetler ve 4. İpoteğe dayalı tahvillerdir. 

Kolombiya’da %15 civarında konut açığı olduğu tahmin edilmektedir. Kolombiya’da Brezilya gibi yüksek enflasyonla mücadele ettiğinden uzun vadeli konut kredisi verilememekteydi. Ancak 1972 yılında geliştirilen endeksleme yöntemi yüksek enflasyona rağmen başarılı olarak yürütülmüştür. UPAC (Unit of Constant Purchasing Power-Sabit Satın Alma Gücü Birimi) adı verilen sistem sayesinde konut finansmanına ilişkin sorunlarını gidermeye çalışan Kolombiya’da konut bankaları olarak da tanımlayabileceğimiz mevduat toplamaya ve sadece ipotekli konut kredileri vermeye yetkili kurumlar oluşturulmuştur. 

Emlak Vergisi Kanununa göre bina ve arazi vergisinin ölçütü “vergi değeridir".

Gayrimenkullerin kullanım amaçlarına göre sınıflandırılması dört ana gruba ayrılmaktadır. Bunlar: konutlar, işyerleri, arazi ve arsalar ve diğer yapılar şeklindedir.

SSK, Bağ-Kur ve OYAK üyelerine çeşitli vade ve taksitlerde kredi desteği sağlamaktadır.

Konut kredileri ancak uzun vadeli olursa tüketiciler tarafından tercih edilmektedir. Konut kredilerini fonlayan mevduat ise bu yöntemin finans kaynağıdır. Bu durum bankaları çok çekindikleri vade uyumsuzluğu riski ile karşı karşıya bırakmaktadır. Finansal kurumlar kısa vadeli topladıkları fonlarla uzun vadeli konut kredisi kullandırmak durumuyla karşı karşıya kalmaktadırlar. Türkiye gibi gelişmekte olan ülkelerde hükümetler kamu açığını kapatmak için özel tasarrufları yüksek faiz oranları ve vergisel avantajlarla çekmektedir. Finansal kurumlar arasında kamu lehine rekabet başlamaktadır. Türkiye’de de bu nedenlerden ötürü mevduat finansman yöntemi etkin kullanılamamaktadır. 

İpotekli konut finansman sistemi Avrupa’dan yapılan göçlerin etkisiyle 1900’lü yıllardan itibaren ABD’de de yaygınlaşmaya başlamıştır. 

Türkiye’de, gelişmekte olan birçok ülkede olduğu gibi, uzun yıllar süren yüksek faiz ve enflasyon nedeniyle konut sektörüne ve konut finansmanına gereken önem verilememiştir. Hızlı nüfus artışı, köylerden kentlere göç, düşük gelir seviyeleri, gelir dağılımındaki bozukluklar ve kurumsallaşmamış bir finansman sistemi nedeniyle konut sektörü olumsuz şartlarla karşı karşıya kalmıştır.

 Avrupa’da tahsis edilmiş kredileri erken ödemeyi caydırıcı masrafların olması kredilerin erken kapanma riskini azaltsa da, çoğunluğunun değişken faizli olması (ilk 5 yılı sabit), nakit akışının önceden saptanmasında zorluk yaratmakta ve yatırımcılar için endişe nedeni olmaktadır.