Doğru cevap B’dir.

Sızmalı ünsüzler: f v ğ h j ş l r s z y; patlamalı ünsüzler: b p c ç d t g k m n.

Ortalama uzunluk: Ne kısa, ne de uzun olan, ikisi arasındaki olağan ve orta değeri anlatır. Bundan böyle ortalama uzunluk yerine kısaltılmış olarak ortalama kullanılacaktır. Kurbân” kelimesinin yazımında ortalama a ünlüsüne yer verilmemiştir.

Hikâye kelimesinin sonunda biçimce he vardır: حكايه     

Dudaklardan gırtlağa kadar uzanan yoldaki oluşum noktalarına (boğumlanma yerlerine) göre de birtakım ortak nitelikler taşırlar. Buna göre de üç öbeğe ayırılırlar: b. diş ünsüzleri: d t c ç j ş z s n l r.

Farslar Arap alfabesini aldıkları zaman bu alfabede kendi dillerine özgü sesler için aslında dört küçük değişiklik yapmışlar, böylece harf sayısını 32’ye çıkarmışlardır.

ﻴﯕﻰ kelimesinde ilk hecede ünlü harf gösterilmemiştir.

Üstün, Türkçe kelimelerde a, e ünlüleri için, esre ı, i ünlüleri için, ötrü ise o, ö, u, ü ünlüleri için kullanılmıştır.

Halk dili ortak anlaşma dilidir, bu yüzden herkesçe anlaşılır olmak zorundadır. Toplu yaşayışın gerekli kıldığı ilişkiler içinde kişiler arasında iletişim aracı olarak kullanılan halk dili, bu yüzden köküne daha bağlıdır. Değişen inanç, anlayış ve eğilimlerin ve bunların yön verdiği hayat tarzlarından doğan günlük ihtiyaçların zorlamasıyla alınmış olan kelimeler de halklılaştırılmıştır. Toplumda hem “sesli dil” olarak kullanılmış, hem de “yazı dili” olarak sürekli kullanımda kalmıştır. Batı Türkçesi’nin ilk döneminde, özellikle beylikler çağında üretilmiş olan çok sayıda telif ve tercüme eserin dili bu halk Türkçesi olmaktadır. Edebiyat dili, daha çok ‘yazı dili’ anlamında kullanılır. Bununla birlikte bu terim, dar anlamda Osmanlı Türkçesi döneminde toplumun yalnızca belli kesimlerine hitap eden, şiirde ve nesirde “sanat dili” olarak gelişmiş bir dil seviyesi için de kullanılmaktadır. Kimi dil kalıpları ile ortak bir kültür coğrafyasının paylaşılan ve ortaklaşa kullanılan aktarma kültür unsurları bulunur. Öte yandan nesirde ve nazımda alıntı kelimelerin ait oldukları dildeki ses ve yapı özelliklerinin korunmasına büyük özen gösterilmiştir. Özellikle XVI.-XIX. yüzyıllarda birçok yazar tarafından kullanılmış olan bu üst seviyeli dil, şüphesiz belli estetik kaygılara ve sanat anlayışı ölçülerine dayanmaktadır. Daha da önemsenen bir başka şart ise, bir söz güzelinin olanca güzellik malzemesiyle, yani söz ve anlam sanatlarıyla süslenerek daha da güzel bir görünüme sokulmasıdır. Buna göre güzel söz; açık, anlaşılır, yerinde olmakla birlikte etkileyici olan süslü sözdür. Bu sebeple yanıt D’dir.

ﺪﻋﻭﺍ kelimesinde elif-i maksure kullanılmıştır.

Bitişmeyen harfler. Bunlar yazıda yalnızca kendilerinden önce gelen diğer harflerle bitişir; içinde kendileri de yer almak üzere, sonra gelen harflerle ise bitişmez: he ه, vav و, je ژ, ze ز, rı ر, zel ذ , dal د, elif ا.

Bu bilgiler doğrultusunda doğru cevap E şıkkıdır.

Arapça’da ا elif’ten başka, yalnızca kelime sonlarında bulunabilen ikinci bir uzunluk işareti daha vardır: üstünle okunan bir ünsüz harfin önüne gelen ى ye. Buna kısaltılmış elif denir: دعوی da‘vâ, معنی ma‘nâ, فتوی fetvâ gibi. Böyle adlandırılmasının sebebi Arapça’da bu a’nın kısa sayılmasıdır. Bununla birlikte söyleyişte bu ses Türkçe a’dan uzundur. Türkçe okuyuşta bu ى ye’nin ا elif ’ten farkı yoktur. Oysa B seçeneğindeki nîlî “mavi renkli”, C’deki sûrî “kırmızı renkte güzel kokulu bir gül”, D’deki besî “bolluk” ve E’deki gîtî “dünya” kelimeleri bu kategoriye girmez. 

ايجاب: îcâb şeklinde okunur.

a, i, o, u harflerindeki uzatma işaretleri (şapkalar), Arapca ve Farsca kelimelerde hareke karşılığı olan a, i, u ünlülerinin nicelik (uzunluk) değerleri icin kullanılmış olan elif, ye ve vav harflerine karşılıktır.

Türkçede iki ünsüz arasına bir dar ünlü gelmesine ve tek heceli kelimenin iki heceli olurken ilk ünsüzün hece başında kalmasına şehr-şehir, vakf-vakıf, devr-devir, emr-emir, tabl-tabul (davul), havz-havuz, lutf-lutuf gibi örnekler verilebilir. Ancak halk, kalp gibi kelimelerdeki l’lerin durumu farklıdır ve kalp-kalıp şeklinde bir örnek verilemez. 

Yalnızca E seçeneğindeki Arapçadan geçen kelimelerde bulunan ض dad sesi Türkçede iki türlü telaffuz edilmektedir.

ض dad. Bu da dilin üst damağa doğru yükselmesi ve kapaklanması ile kalın nitelik kazanan bir sestir. Söylenişi sırasında hava dilin iki yanından avurtlara sürtünerek geçer. Bu sırada dil ucu boşta kalır. Türkçe’de söyleyişte var olmamış, d ve z diş sesleriyle iki türlü söylenmiştir:

1. d gibi: قاضی kâdı, ضرب darb “vurma, vuruş”, فضول fodul, فاضل Fâdıl, رمضان Ramadan;
2. z gibi: قضا kazâ, قاضيعسكر kazasker, اضافت izâfet, ضابط zâbit, فاضل Fâzıl, فضولى Fuzûlî, رمضان Ramazan.