A, D ve E seçeneklerinde, 1960’lı yıllardan başlayarak Batı sanayi toplumlarında oluşan “yeni değerler”in yeni bir siyaset ve siyasal eylemlilik anlayışına yol açtığı ve bu değer, hareketler çağında siyasetin, refah devletinin ve Fordist/Keynesçi ekonominin sağlayabileceği politikaların ötesinde, bireysel yaşamın kendisiyle ilgili ve yaşamın değişik biçimlerine dayalı olarak tanımlanmaya başladığı, böylelikle farklılıkların tanınması temelinde gelişen yeni bir siyaset anlayışının ortaya çıktığı ele alınmıştır. C seçeneğinde, yeni toplumsal hareketlerin öznel ve tikel karakteri vurgulanmıştır. Oysa parçada, yeni toplumsal hareketler ile yeni vatandaşlık tartışmaları arasında ne tür bir ilişki olduğu anlatılmıştır.

İşçi sınıfı ve burjuvazi sınıfın dışında yer alan ara katmanları kapitalist gelişme neticesinde tasfiyeye uğrayacağı öngörülür.

Kapitalist sanayileşmenin gelişimi ve sınıf yapısını detaylı bir şekilde analiz eden K.Marx ve M.Weber erken kapitalist toplumları incelerken toplumsal yapıyı, sınıfsal konumları da içeren dinamik bir çerçevede geliştirmiş olmalarına rağmen, geç kapitalistleşen toplumları incelerken bu teorik çerçeveyi kullanmamışlar. K.Marx Asya Tipi Üretim Tarzı ve M.Weber patrimonyalizm benzeri kavramlar geliştirmişler.

Rowntree farklı büyüklüklerdeki hane halkları için bu standart diyete tek bir mali bedel belirlenmesinin olanaksızlığını da düşünüp iki yetişkin ve üç çocuktan oluşan bir aile için standart diyeti sağlayacak minimum haftalık geliri hesaplamış ve buna yoksulluk sınırı demiştir.

Kültürel değerler, davranışlar ve toplumsal sınıf ilişkisini ele alan        yaklaşım "görece yoksulluk" kavramı yoksulluk ve toplumsal ilişkiyi ele almaktadır.

Siyasi haklar, “Siyasi erk’e katılma, seçme-seçilme haklarını” ifade eder ve bunlardaki kazanımlar ancak 19.yüzyılda “herkese eşit oy hakkı” ilkesinin yasal olarak kabul edilmesi ile gerçekleşmiştir.

Liberalizme ve Marksizme bir alternatif olarak sunulan radikal demokrasi siyaseti, bir toplumsal devrim programına başvurmaksızın kapitalizmin demokratik dönüşümünü olanaklı gören anlayışı solun yeni paradigması olarak görmektedir.

Kültürel versiyon, geçmişteki ve şimdiki toplumsal tipler ve hareket biçimleri arasında radikal bir kopma olduğunu varsayarak postmarksist bir belirleme yapar. Toplumsal bütünlüğü, siyasal versiyonun tersine; kültürel koşullarla özdeşleştirir.

Türkiye’de toplumsal değişimin sosyoloğu olarak tanınan M.B.Kıray, bu kısmi ve izole edilmiş analiz tarzına karşı meselenin doğru konulması açısından şu önemli argümanı ileri sürer: “İster ilkel, ister feodal, ister modern temel yapılarda ya da bunların değişim içindeki çeşitlenmeleri halinde olsun, her sosyal yapı, bu yapıyı meydana getiren sosyal müesseselerin (kurumların), insan ilintilerinin ve bunların karşılıklı münasebetlerinden (ilişkilerinden) doğan sosyal değerlerin birbirlerini karşılıklı olarak etkiledikleri bir bütündür.

Eski sınıf dayanışmaları bozulmuştur ve başka kimliklere dayanan ve başka baskılara karşı olan toplumsal hareketler -cinsiyet, ırk, etniklik, cinsellik vb. ile ilgili olarak- çoğalmıştır.

“II. Dünya Savaşından sonra.... Türkiye’nin gelişmesi zengin kapitalist memleketlerin lütuf ve iştahlarına terk edilmiştir… Gerçekten de dış yardım büyük yabancı monopollere avantajlı pazar sağlamaya ve Türkiye’de de bu monopollere tabi bir burjuva sınıfı geliştirmeye yönelmiştir” Doğan AVCIOĞLU bu sözleriyle metropol-uydu kavramlarına çok güzel bir örnek teşkil etmiştir. Metropol, bu örneklemde zengin kapitalist ülkelerdir. Uyduları konumuna getirildiği söylenen ise gelişime aç ve zengin kapitalist ülkelerden destek bekleyen, II. Dünya savaşından çıkmış ve yeni kurulmuş bir ülke olan Türkiye’dir.

Weber erken sanayileşen toplumların, diğer toplumlara göre değişik iç dinamikleri olduğunu ve ona göre incelenmeleri gerektiğini savunmuştur.

Yoksulluk ilk kez 18. yüzyılda İngiltere’de çıkarılan “yoksulluk yasaları” (Poor Laws) ile bir toplumsal sorun olarak gündeme gelmiş ve hep bireylerin var olma/yaşamın sürdürebilme sorunu olarak görülmüştür.

Laclau ve Mouffe’a göre “adalet” ve “eşitlik” gibi kategoriler liberal bağlamlarından çıkarılıp demokratik bir siyasal söyleme eklemlenmelidir. Dolayısıyla onlar, değişim ve bürokratikleşme ile liberal-demokratik bir siyasal ideolojiyi yeniden formüle ederek, toplumsal çatışmaların genişlemesini ve yeni siyasal öznelerin oluşumunun bağlamını oluştururlar.

Yoksulluğun ölçülmesinde kullanılan araçlardan biri 1990 yılından beri kullanılmakta olan İnsani Gelişme Endeksidir. Bu ölçümde yaşam kalitesi göstergelerine yer verilmektedir. Bu göstergeler çocuklarda beslenme oranları, çocuklarda ölüm oranları, toplumsal cinsiyet bazında gelişmeler, kaliteli suya erişim oranları ve benzeri insani gelişmeye ilişkin ölçütleri ele almaktadır.

Son yıllarda hak eden/hak etmeyen yoksul tanımları alt sınıf şeklinde tanımlanmaktadır. Genelde bu kavram, sosyal bilimciler tarafından çok dikkatle kullanıldığı hâlde ‘Yeni Sağ’ görüşlerin ve politikacıların elinde nerede ise kalıtımsal olarak aşağı olan, sosyal refah devletini ve vergi ödeyenleri haksız yere ‘sömüren’, çok akıllı olmayan, kültürel hayat algılarında sorumsuz ve tembel olan, kumar oynayarak parasını gereksiz harcayan ve benzeri betimlemelerle bazı toplumsal kesimleri suçlamaya yol açmaktadır.