Her aileye aynı programı uygulamak, aile merkezli gelişimsel destek programlarında bulunan ortak ilkeler arasında yer almaz. Esnek ve bireyselleştirilmiş uygulamalar gerçekleştirmek amaçlanır. 

Özel gereksinime ihtiyacı olan çocukların bir bozukluğu, özrü ya da yetersizliği olabilir. Bu çocuklar davranış problemi de gösterebilirler. Bu durumların hepsi ve daha fazlası “çeşitli nedenlerle bireysel özellikleri ve eğitim yeterlikleri açısından akranlarından beklenilen düzeyden anlamlı farklılıklar gösteren çocuklar” tanımında yer almaktadır.

Rasyonel model olarak da adlandırılan ve Türkiye'deki program geliştirme çalışmalarında model alınan program geliştirme modeli Taba-Tyler modelidir. Bu model Taba ve Tyler'in ortaya koyduğu modellerin birleşimi niteliğindedir. Bu nedenle sorunun doğru yanıtı "C" seçeneğidir.

Doğru cevap E seçeneğidir. Güce dayalı bir disiplin kullanma ve daha otoriter olma alt sosyoekonomik düzeydeki ailelerde daha yaygın olarak görülür. Diğer seçeneklerde verilen davranışlar daha çok üst sosyoekonomik düzeydeki ailelerde yaygın olarak görülür. 

Ailelerin, özel eğitim sürecinin her boyutuna etkin katılımının sağlanması esastır. Diğer seçeneklerdeki ifadeler yanlıştır. Doğru cevap D seçeneğidir.

Hastane merkezli gelişimsel destek programları sayesinde çocukların; kendi durumlarını daha kolay kabul ettikleri, tedavi süreçlerinin hızlandığını ve hastane yatış sürelerinin kısaldığı, moral yönünden güçlendikleri, stres düzeylerinin azaldığı, eğitim-öğretim etkinliklerinden düzenli biçimde yararlandıklarını, akademik olarak akranlarından geri kalmadıklarını, diğer çocuklarla etkileşime girme fırsatı bulduklarını, arkadaşlık ilişkilerinin geliştirdikleri, hastanede geçirdikleri sürede mutlu oldukları, hastanede eğlenceli zaman geçirdikleri, yaşadıkları sorunları ve olumsuz duyguları başkalarıyla paylaşma fırsatı bulduklarını, sorunsuz biçimde eve ya da okula döndüklerini göstermektedir (Kamışlı, 2014; Kılıç, 2003; Lemke, 2004; Sexson ve MAdan-Swain, 1993; Türköz Bozdoğan, 2012; Ünüvar, 2011; Worchel-Prawatt ve diğerleri, 1998).

Hastane merkezli gelişimsel destek programları, 0-18 yaş arasındaki çocuklara yönelik olarak ve çocukların gereksinimleri göz önünde bulundurularak hazırlanan programlardır. Bu programların uygulanmasında disiplinler arası bir yaklaşım ile doktor, hemşire, fizyoterapist, iş-uğraşı terapisti, psikolog, çocuk gelişim uzmanı, sınıf öğretmeni/özel eğitim öğretmeni ve aileden oluşan bir ekip görev alır.

Bireyselleştirilmiş Eğitim Programı (BEP), rehberlik araştırma merkezlerinde “Eğitsel Değerlendirme ve İzleme Ekibi” tarafından gerçekleştirilen ayrıntılı değerlendirme sonucunda hazırlanır. Doğru cevap E'dir.

Türkiye Özürlüler Araştırması’na göre ülkemizdeki 0-9 yaş arasındaki çocukların %2,60’ının süreğen hastalığa sahip olduğu ortaya konmuştur. Doğru yanıt B şıkkıdır.

Gelişimsel programlar çocukların daha sonraki yaşamlarında kendine güvenli, sosyal sorumluluk sahibi, kişilerarası iletişim becerileri gelişmiş, mutlu ve iyimser bir yetişkin olmaları yönünde kalıcı etkiler bırakmaktadır.

Programın içerik boyutunda belirlenen hedeflere ulaşmak için “Ne öğretelim?” sorusuna cevap aranır.

Okul öncesi Eğitim Programı’nın temel amacı, okul öncesi eğitimi kurumlarına devam eden çocukların zengin öğrenme deneyimleri aracılığıyla sağlıklı büyümelerini, tüm gelişim alanlarının desteklenerek en üst düzeye ulaşmasını, öz bakım becerilerini kazanmalarını ve ilkokula hazır bulunmalarını sağlamaktır. Program çocuklara okuma yazma öğretimini amaçlamaz.

Hastaneye hazırlayıcı eğitim kapsamında; çocuk servisi, laboratuvar, röntgen, ameliyathane, eczane ve oyun odası gibi hastane bölümleri; beslenme, uyku, tuvalet, banyo, ziyaret ve refakat gibi hastane yaşamı; doktor, hemşire, sağlık memuru, psikolog, diyetisyen ve yardımcı personel gibi hastane personeli; enjektör, plaster, stetoskop, pamuk, gazlı bez, sonda ve diren gibi hastanede kullanılan araç-gereçler; pansuman yapma, enjeksiyon yapma, kan alma, röntgen çekme, tansiyon ölçme, ateş ölçme ve ameliyat gibi hastanede yapılan işlemler ile ilgili bilgiler verilmelidir. Bu eğitimlere çocukların anne babaları ya da birincil bakıcıları da katılmalıdır.

Kurum merkezli gelişimsel programlar, küçük çocukların zengin uyarıcı çevre ve öğrenme deneyimleriyle sağlıklı bir fiziksel gelişim sürecinde yaşama ve ilkokula iyi bir başlangıç yapmalarını sağlayan bir eğitimi hedeflemelidir. Kurum merkezli eğitim, doğumdan zorunlu öğrenim çağına kadar olan yılları içine alan okul öncesi dönemdeki çocuklara bakım ve eğitim hizmetinin; çocukların bedensel, zihinsel, duygusal ve sosyal yönden gelişimlerini destekleyen zengin çevre olanaklarıyla planlı ve düzenli olarak kurum çatısı altında verilmesini sağlayan eğitim modelidir.

Aile, okul ve ders, arkadaş, oyun ve oyuncak, kitap, müzik, televizyon, bilgisayar ve diğer ilgiler okul dönemi  hastanede bakım gören çocukların öncelikli gereksinimleri arasında yer almaktadır.

Ev ortamının uyarıcılar bakımından zenginleştirilmesine katkı sağlaması,
Olumsuz davranışların değiştirilebilmesinin daha kolay olması, 
Tüm aile bireylerinin etkin bir biçimde katılımının sağlanabilmesi, aile merkezli eğitim programlarının yararları arasında yer almaktadır.

Gelişimi kalıtımın önemine vurgu yaparak açıklayan yaklaşım biyolojik yaklaşımdır.

Orta sosyoekonomik düzeydeki ailelerin çocuklarının alt sosyoekonomik düzey çocuklarından ev ortamı, ebeveyn tutumları yönünden daha avantajlı durumda oldukları; buna bağlı olarak gelişim ve akademik başarılarının daha iyi durumda olduğu ortaya konulmuştur. Üst sosyoekonomik düzeydeki çocuklar, orta sosyoekonomik düzeydeki çocuklar gibi okulda alt sosyoekonomik düzeydeki akranlarından daha başarılı olmaktadırlar. Doğru cevap E'dir.

Aile eğitim çalışmalarının ilk basamağı ailenin gereksinimlerinin belirlenmesidir.