Özel güvenlik görevlilerinin özel hayatları ile iş hayatları arasındaki dengeyi koruma zorunluluğu bulunmaktadır. Kişisel düşüncelerini mesleki yaşamlarına yansıtmamaları gerekmektedir.

Milattan 2200 yıl kadar önce Mezopotamya bölgesinde, günümüzde Bağdat olarak bilinen Babil şehrinde hüküm süren Kral Hammurabi tarafından hazırlanan ‘Hammurabi Kanunları’ tarihin kaydettiği ilk hukuk sistemi olarak kabul edilmektedir. Hammurabi Kanunları’nda kısas ilkesi, haklının güçlü olduğu ilkesi ve hukukun üstünlüğü ilkesi gibi ilkeler yer almaktadır.

Güvenlik görevlilerinin insanlarla sözlü iletişimlerinde göz önünde bulundurmaları gereken temel ilkelerden bazıları şunlardır;
-İnsanlarla konuşurken samimi ve saygılı olmak
-Sözü çok fazla uzatmamak ve görevin gerektirdiğinden daha fazla konuşmamak
-İnsanları sürekli ve rahatsız edici bir üslup ile izleyerek süzmemek
-Amaç dışı ve rahatsız edici bakışlarla bakmamak
-Laf atmak ve laf çarpmak gibi ‘sözlü sataşmada’ bulunmamak
Görüldüğü üzere son iki madde yanlış verilmiştir. 

Güvenlik görevlileri tarafından kullanılacak kuvvetin kanunlar ile belirlenmiş olan sınırlar içinde gerçekleşmesi yasallık ilkesinin gereğidir.

S¸üphecilik, bir özel güvenlik görevlisinde bulunması gereken temel mesleki özelliklerin başında gelir.

Güvenlik görevlisi ile muhatabı arasındaki mesafe 15-20 metre veya daha fazla ise bu ‘dikkat ve ilgi alanı’ olarak tanımlanır. Tarafların normal bir ses tonu ile iletişim kuramayacakları kadar uzak bir alan içerisinde gerçekleşen konuşma ‘dikkat ve ilgi alanı’ içerisinde gerçekleşmektedir. Güvenlik açısından oldukça emniyetli olan bu alanda gerçekleşen bir iletişimde tarafların birbirini sağlıklı bir şekilde etkilemeleri söz konusu değildir. 

İnsana saygı, hizmet bilinci, mesleki yeterlilik ve profesyonellik genel etik ilkelerden olup, kamu çıkarlarını koruma özel güvenlik etik ilkelerinden bazılarının güvenlik uygulamalarına yansımalarındandır.

Tahrik’, bireyin içinde yaşadığı psikolojik durum ve ruh halini yansıtan ve farklı şekillerde ortaya çıkabilen bir durumdur. Psikoloji bilimi içinde incelenen ‘tahrik’ kavramı, içgüvenlik hizmetlerinde birkaç farklı açıdan ele alınabilmektedir. Tahrik birçok farklı şekilde ortaya çıkabilir. O¨rneğin, iki kişi arasında gerçekleşen bir konuşmada kullanılan sözcükler, ses tonu, üslup, beden dili ve yüz ifadeleri tahrik edici olabileceği gibi adeta muhatabın burnunun dibine girercesine çok yakın bir mesafede durmak da karşı tarafı tahrik edebilir.

Bir ülkede yaşayan ve güvenlik hizmetlerinin alıcısı konumunda olan insanlar her konuda birbirinin aynısı olamazlar. İnsanlar, bir kısmı cinsiyet, etnik köken gibi doğuştan sahip oldukları, bir kısmı, yaşam tarzı, siyasi görüş ve düşünce gibi kendi iradi tercihleri olarak sonradan benimsedikleri bir kısmı ise dil, din, hemşirecilik gibi doğuş sonrası erken sosyalleşmede edindikleri bazı farklılıklar ile diğer insanlardan ayrılabilirler. 

Toplumsal olaylarda kalabalıklara karşı kullanılacak kuvvetin meşru ölçüsü kalabalıkları ‘kontrol’, taşkınlıkları ‘önlemek’ (prevent), ‘caydırmak’ (intimidate) ve gerektiği durumlarda da ‘dağıtmak’ (disperse) olarak tanımlanır. Bu sınırlar aşılarak kalabalığın tamamı veya bazı bireylere karşı ‘cezalandırma’ (punitive) amacıyla şiddet/zor kullanılamaz. Gelişmiş toplumlarda güvenlik görevlilerinin asli rolü suçu önlemek ve suçluları adalete teslim etmektir. Güvenlik görevlilerinin değil şüphelileri, sanıkları ve hükümlüleri bile cezalandırmak gibi bir yetkileri yoktur. 

Güvenlik görevlilerinin insanlarla sözlü iletişimlerinde göz önünde bulundurmaları gereken temel ilkelerden bazıları şunlardır: İnsanlarla konuşurken samimi ve saygılı olmak;Sözü çok fazla uzatmamak ve görevin gerektirdiğinden daha ‘fazla konuşmamak’; Konuşulması gereken zaman ve durumlarda ‘susmayıp konuşmak’; İnsanları sürekli ve rahatsız edici bir üslup ile izleyerek ‘süzmemek’; Amaç dışı ve ‘rahatsız edici bakışlar’la bakmamak; ‘Laf atmak’ ve ‘laf çarpmak’ gibi ‘sözlü sataşmada’ bulunmamak; Başkasının duyacağı şekilde arkasından ‘mırıldanıp homurdanmamak’

Güvenlik insanlar arasında ayrım yapılmaksızın tarafsız bir şekilde yerine getirilmesi gereken temel bir kamu hizmetidir.

‘Tahrik’, bireyin içinde yaşadığı psikolojik durum ve ruh halini yansıtan ve farklı şekillerde ortaya çıkabilen bir durumdur.

Kuvvet kullanma uygulamalarında yürürlükteki yasalara uygunluğun yanı sıra, uluslararası anlaşmalar, anayasa ve profesyonelliğin gereği olan mesleki beceri, mesleğin etik ilkeleri ve son olarak ‘toplumsal onay’ (consensus) gibi faktörlere de riayet edilmelidir.

Kuvvet kullanmanın en üst düzeyi olan ölümcül kuvvet kullanmayla ilgili hukukilik ve meşruiyet açısından temel ilkeler şunlardır:
-Diğer tüm yöntemlerin işe yaramaması durumunda ve ‘son çare’ olarak müracaat edilmelidir.
-Prensip olarak yaşama hakkı tehlikeye girmedikçe (meşru müdafaa ve zorda kalma hâli) başkasının yaşama hakkı tehlikeye sokulmamalıdır.
-Silah ya da başvurulan diğer ölümcül kuvvet yöntemleri öldürmek kastı ile kullanılmamalıdır.
-Başka surette saldırıyı ve direnişi def etmek imkânı varsa, silah asla kullanılmamalıdır.
-Başka türlü saldırıyı ya da direnişi def etme veya kaçan kişiyi yakalama imkânı yoksa sağlığa ve vücut bütünlüğüne en az zarar verecek şekilde silah kullanılmalıdır.
-Kaçan kişiler bakımından, anılan kişiler açıkça ve ısrarla ikaz edilmedikçe silah kullanılmamalıdır.
-Mutlaka her olayda ölçülü (orantılı) olunmalıdır
Görüldüğü üzere verilen maddelerin tamamı temel ilkeler arasında yer almaktadır. 

Güvenlik personeli hiçbir şekilde cezalandırma amacıyla kuvvet uygulama hakkına sahip değildir. 

Şüphecilik, bir özel güvenlik görevlisinde bulunması gereken temel mesleki özelliklerin başında gelir. Ancak şüphecilik başkalarına karşı keyfi ve gelişi-güzel suçlayıcı tutum ve davranışlara indirgenemez. Diğer bir ifade ile mesleki bir gereklilik olan şüpheciliğin amatörce ve keyfi olarak değil profesyonelce icra edilmesi gerekir.

Devletin kendi vatandaşlarına yönelik olarak sistematik bir şekilde hukuk dışı yöntemlere başvurarak korku ve panik oluşturması devlet terörü olarak adlandırılır. 

Güvenlik görevlilerinin kullandığı güç yasal sınırlar içinde olduğunda kuvvet yasal sınırları aştığında ise şiddet olarak tanımlanır. Güvenlik görevlilerinin sahip oldukları silah ve gücü yasal sınırları aşarak kullanmaları polis şiddeti olarak tanımlanır. Bir devletin kendi vatandaşlarına yönelik olarak sistematik bir şekilde hukuk dışı yöntemlere başvurarak korku ve panik oluşturmasına devlet terörü denir. 

Güvenlik görevlilerinin kuvvet kullanmaları kişisel bir tasarruf değil yasal bir uygulamadır. Yasal uygulamaların da önce yürürlükteki kanunlara sonra da o mesleğin inceliklerine ve etik kurallarına uygun bir şekilde yerine getirilmesi gerekir. Güvenlik görevlilerinin hangi durumlarda şiddet/zor kullanabileceği kanunlarda belirtilmiştir. Kanunların zor kullanmayı gerektirdiği şartlar oluşmadan kuvvet kullanılması yetki aşımıdır ve suçtur. Güvenlik görevlileri tarafından kullanılacak kuvvetin kanunlar ile belirlenmiş olan sınırlar içinde gerçekleşmesi yasallık ilkesinin gereğidir. Bir ülkede vatandaşlara karşı şiddet kullanımı devletin tekelindedir. Ancak devletin bu yetkisi, sadece içgüvenlik kurumları aracılığı ile kullanılması durumunda meşru ve hukuki olur. İçgüvenlik birimlerinden başka hiçbir devlet kurumunun kendi vatandaşına karşı şiddet kullanma yetkisi yoktur.

Kullanılan kuvvetin kademeli olmasının gereği olarak kolluk, her aşamada karşı tarafı etkisiz hâle getirme amacına ulaşılıp ulaşılmadığını kontrol etmelidir. Etkisiz hâle getirme işlemi hangi aşamada tamamlanmışsa kuvvet (zor) kullanma işlemi de o aşamada sona erdirilmelidir. Çok kısa bir süre içerisinde karar verme ve bu kararı uygulayabilme yeteneği kazandırma sadece eğitimle ilgili bir sorun değil aynı zamanda eğitilecek personelin seçimi ile ilgili bir sorundur. Eğitilecek personelin ilk önce, kritik durumlarda inisiyatif kullanarak kısa sürede sağlıklı karar alabilecek kapasiteye sahip olup olmadığının tespit edilmesi gerekmektedir.