627 yılında, Hendek savaşında yaklaşık 10.000 kişilik bir Mekke ordusu Medine’ye gelerek şehri kuşatmıştır. Hendek savaşında Müslümanlardan 6 kişi şehit olmuştur. Bunun üzerine Hudeybiye anlaşması yapılmıştır.

Nika isyanı bir bakıma Justinianus’un baskıcı idaresine bir başkaldırıydı. İsyanın doğrudan nedeni başkent hipodromundaki atlı araba yarışı takımının tutuklanarak idam edilmesiydi. Çıkan olaylarda başkent tahrip edildi. Darbeci aristokratlar, Justinianus’un selefi Anastasius’un yeğeni Hypatius’u imparator yaptı. Kaçmayı düşünen Justinianus, Theodora’nın girişimleriyle vazgeçti. Komutanları Belisarius ve Narses’e isyanı bastırma emrini verdi. 40,000’den fazla kişi öldürüldü. Justinianus’un otokrasisi daha sağlam temeller üzerine oturtuldu. Constantinopolis’in Büyük Kilisesi Constantinus zamanında Hristiyanlığın öngördüğü Hagia Sophia = Ayasofya (Kutsal Bilgelik) kavramına adanarak inşa edilmişti. Nika ayaklanmasında tahrip edilince tamirat gördü.

İslamiyet’in doğuşundan öne göçebelerin siyasi örgütlenmesinde lider rolü oynayan kişilere şeyh ve seyyid denilirdi. Şeyhler ilah değildir.

II. Abdurrahman 822-852 zamanlarında yaşamıştır.

XI. yüzyıl itibarıyla, Endülüs Emevî Devleti iç karışıklıklar ve iktidar mücadeleleri nedeniyle parçalanmaya başlamıştır.

Hârûn Reşîd, Abbasî Devleti’nin en başarılı hükümdarlarından biri olup saltanatı hanedanın en parlak dönemidir. Döneminde ziraat, ticaret, sanayi, bilim ve eğitimin düzeyi yükselmiş, Bağdat, Doğu’nun en büyük ve en önemli iktisadî merkezi olmuştur.

Ayasofya Kilisesidir.

İlk üç Haçlı seferinde (1096-1099; 1147-1149; 1189-1192) Avrupalılar Antakya, Kudüs, Akka, Urfa gibi önemli toprakları elde etmişlerdir. Mekke bu topraklar arasında yer almamaktadır.

Eflatun (Platon) Antik Yunan filozofudur. Diğerleri ise İslâm dünyasındaki bilime katkı sağlamışlardır.

Kadisiye ve Nihavend savaşları Hz.Ömer zamanında yapılan savaşlardır.

Nika İsyanı bir bakıma Justinianus’un baskıcı idaresine bir başkaldırıydı. Justinianus’un vergi tahsildarı Kapadokyalı Ioannes’in suistimalleri birçok aristokratı kızdırarak tepki toplamıştı. İsyanın doğrudan nedeni başkent hipodromundaki atlı araba yarışı takımının tutuklanarak idam edilmesiydi. Yakın geçmişteki imparatorların tersine, Justinianus takımlarla taraftarlar arasındaki şiddeti durdurmaya çalışmış ve bir takımı desteklememişti. İmparatora karşı birleşen taraftarların Nika (Yen !) sloganı, isyanın patlak verdiği hipodromda yankılandı. Çıkan olaylarda başkent tahrip edildi. Darbeci aristokratlar, Justinianus’un selefi Anastasius’un yeğeni Hypatius’u imparator yaptı. Kaçmayı düşünen Justinianus, Theodora’nın girişimleriyle vazgeçti. Komutanları Belisarius ve Narses’e isyanı bastırma emrini verdi. 40,000’den fazla kişi öldürüldü. Justinianus’un otokrasisi daha sağlam temeller üzerine oturtuldu.

Justinianus’un dönemi (527-565), Erken Bizans Dönemi’nin altın çağı olarak tanımlanmaktadır

İbn Mukka Abbasi halifeliği döneminin meşhur hattatlarından birisidir.

Son Emevî hükümdarı III. Hişâm, Kurtuba’ya gelerek tahta oturmasına rağmen yaptığı işlerin halk tarafından ilgi görmemesi üzerine tahtını terk etmek zorunda kalmıştır. Kurtubalıların hilâfeti bütünüyle ortadan kaldırmaları, Endülüs Emevî Devleti’nin varlığına da son vermiştir.

Avrupa 4. yüzyıldaki ilk barbar istilalarından sonra ikinci kez aynı tehditle karşılaştı ve savunma pozisyonunu aldı. Barbarlar, gümüş para ödeyerek ya da toprak bağışlayarak satın alınmaya çalışıldı. Fransa’nın kuzeyi Normanlara verildi. Ancak savaşın kaçınılmaz olduğu durumlarda halk gruplarının can ve mal güvenliği için yaşadıkları bölgelerin kodamanlarına sığınmaktan başka çaresi kalmıyordu. Böylelikle yaşama içgüdüsü, daha sonraki zamanlarda olgunlaşacak olan feodal toplumun ön koşullarını hazırlamış oldu.

Constantinus, Caesar Constantius Chlorus’un oğluydu. Constantius Chlorus, Batı’daki Augustus Maximianus’a bağlı idi. Diocletianus İ.S. 305’de tahttan feragat ettiğinde yeni Caesarlar seçilirken Constantinus gözardı edilmişti. İlk önce Galya (bugünkü Fransa)’yı kontrol eden Constantinus, Britanya’ya geçti. Babası Constantius İ.S. 306’da öldüğünde ona bağlı birliklerce Britanya’nın York kentinde imparator ilan edildi. İ.S. 312’de İtalya’yı elinde tutan Maxentius (Maximianus’un oğlu)’a karşı yürüyüşe geçti. Çağdaşı olan diğer politikacılar gibi Constantinus da mücadelesinde dinin yardımına bşvurmakta bir sakınca görmedi: Galya’da Apollo’ya ve babasının taptığı tanrı olan Sol Invictus (Yenilmez Güneş)’a taparken; Maximianus’un ailesinin tapındığı Hercules (Herkül) kültünün desteğine de başvurdu. Constantinus da bu tanrıların ve bunlara bağlı cemaatlerin kendisine politik mücadelesinde yardım edeceğini düşünmüştür. Constantinus döneminde Hristiyanlığın kabulü ve imparatorluk merkezinin Roma’dan Constantinopolis’e taşınması, daha sonraki tarihi gelişmeler üzerinde önemli olaylara ortam hazırlamıştır. İmparator gerçekten Hristiyan olmamışsa bile kilisenin desteğini almak için bu dinle yakından ilgilendi. İ.S. 313’de Licinius ile birlikte Milano Fermanı olarak bilinen belgeyi yayınlayarak Hristiyanlara yönelik nicedir süren adli kovuşturmaya son verdi. Kiliseleri onarttı ve Hristiyan piskoposları maddi olarak destekledi. Constantinus, artık Hristiyan Tanrının seçilmiş hükümdarıdır. Bundan sonra sıra yeni dini desteklemeye, onu yaymaya ve inanç birliğini korumaya gelmiştir. Constantinus’un Hristiyanlığa geçişi Roma İmparatorluğu’nun politik anlayışına kesin şeklini vermiştir. Bu anlayış, Roma İmparatorluğu ve Tanrı Krallığına paralel ve bu ikisi üzerine temellenmiş bir oluşumdu.

Bizans terimi ilk olarak Rönesans döneminde Batı Avrupalı tarihçilerce kullanıldı. Bu terim, Bizans Dönemi’nde yalnızca başkent Constantinopolis (İstanbul)’de doğup büyümüş kişiler için kullanılırdı. Bizanslılar kendilerini daima Romalı olarak saymış ve devletlerini de Roma İmparatorluğu olarak tanımlayarak Roma geleneğini takip etmişlerdir. Byzantion, İ.Ö. 7. yüzyılın ilk yarısında Yunanistan’ın Megara kentinden gelenlerce kurulmuş olan bir koloni kenti idi. Bizans tarihi ve uygarlığı Erken Bizans Dönemi (5- 6. yüzyıllar), Orta Bizans Dönemi 7- 9. yüzyıl), Geç Bizans Dönemi (11-15. Yüz yıllar) olmak üzere zamansal olarak üç evreye ayrılır.

Asıl Ortaçağ 1000-1300.

İslamiyet öncesi Arap yarım adasında göçebelerin dini, eski Sâmîler’in putperestliğiyle yakından ilgili olup, ayrıca en önemlileri Lât, Menât, Uzza ve Hübel olan ilahlarda mevcuttu. İslamiyet öncesi puta tapma devri olarak da değerlendirilen Arap devri cahiliye olarak adlandırılmaktadır.