Zerde, saray halkının tamamının yeme imkânı buldugu bir nişasta tatlısıdır. 

Saray mutfaklarında çalışan aşçılar, usta (üstâd), kalfa (halîfe) ve çırak (şâkird) olarak üç gruba ayrılırdı. Şâkirdler de kendi içinde bölüklere ayrılmışlardı. Her bölüğün başına bir bölükbaşı tayin edilmişti. Bütün aşçıların başında ise tüm personeline nezaret eden aşçıbaşı (sertabbâhîn) bulunuyordu. Helvahanede de benzer bir teşkilat vardı. Helvacıların idaresini ise helvacıbaşı (ser-helvacıyân) yürütüyordu.

Orta Asya’nın coğrafyasının getirmiş olduğu yaşam tarzı kaçınılmaz olarak hayvancılığın hâkim olduğu bir ekonomi ve buna bağlı bir beslenme kültürü doğurmuştur. Hunlardan itibaren, Orta Asya Türklerinin at ve koyunun daha ön planda yer aldığı konargöçer yaşam tarzını benimsemeleri kaçınılmaz olarak hayvansal ürünlerin zirai kültüre oranla daha ağırlıkta bulunduğu bir beslenme sistemine sahip olmaları sonucunu doğurmuştur. Doğru cevap A'dır.

Çin kaynakları Türkleri, göçerler suyun ve otun peşinden gitmekteydi şeklinde tanımlamaktadır.

İmaret: Yoksullara yardım amacıyla oluşturulan hayır kurumları olarak tanımlanır.

Orta Asya'da meyvelerin pek çoğu kurutularak da tüketilir ve meyve kurularına genel olarak kak adı verilirdi. Doğru cevap B'dir. 

Türkler bibere burç adını vermişlerdi.

Göktürk ve Uygurlarda bilinen meyveler; kavun, karpuz, elma, şeftali, iğde ve yer fıstığıdır.

Mutfakta, hammaddesi et olarak yapılan yemekler arasında kebaplar ilk sırayı almaktaydı. Biryan adı da verilen kebaplar, hayvan etinin bazı bölümlerinden yapılabildiği gibi, ciğer veya kuşların şişte çevrilmesiyle bir tür şiş kebap şeklinde de pişirilebilmekteydi. Selçuklu mutfağının vazgeçilmez tatları arasında yer alan çorbaların bazıları da et kullanılmak suretiyle elde ediliyordu. Bilhassa kesilen hayvanın kelle ve paçaları çorba yapımında kullanılmaktaydı. Bu çorba türü yukarıda da anlatıldığı üzere sadece Selçuklu topraklarında değil Orta Asya ve İslam dünyasında da hayli rağbet görmekteydi. Türkiye Selçuklu ve Beylikler devri mutfağında yer alan bir diğer et türü balıktı. Denize yakın bölgelerin mutfağında daha yaygın olarak bulunan balık, iç kesimlerde, göl veya nehirlerden avlanmak suretiyle temin edilirdi. Doğru cevap B'dir.

Buğday, İç Anadolu Bölgesi mutfağında hakimdir. Doğru cevap D'dir. 

Süt,islamiyet sonrası dönemde Hz. Peygamber’in en sevdiği gıdalardan biri olarak ayrıca bir önem kazandı.

At ve koyun sürülerine sahip olan Türkler, ilkbaharda geniş meraları olan yaylalara sonbaharda ise vadilere göçmüşlerdir. Çin kaynakları Türkleri, göçerler suyun ve otun peşinden gitmekteydi diye tanımlar. İlk besinleri at ve koyun eti, süt ve süt ürünleri ile buğday olan Türklerin yaşadıkları bölgenin sebze ve meyve çeşitleri açısından oldukça sınırlı olduğu bilinmektedir.

U¨nlü tarihçi Stefanos Yerasimos, Yunan, Roma ve onun uzantısı sayılan Bizans dönemlerinde Akdeniz’de beslenmenin ekmek, şarap, zeytinyağı üçlüsüne dayanırken Osmanlı Dönemi’nde bunun yerini pirinç, şeker ve yağın aldığını söyler.

Oğuz töresinde toy sırasında kurulan sofralar hilal biçiminde dizilir ve en ortadaki yere en önemli kişi otururdu. Değerli olan misafirler sağ taraa, daha düşük düzeydekiler ise sol tarafa sıralanırdı. Türklerin ülüş dedikleri törelerine göre, topluluk hâlindeki yemeklerde, örneğin kızartılmış bir koyunun herkes istediği yerinden yiyemezdi. Herkesin koyunun neresinden yiyeceği önceden belli idi. Bu da atalardan gelen miras veya yapılan hizmetlere göre belirleniyordu. Konuk boylar sofrada orunlarına yani mevkilerine göre oturur ve yemeklerini oturdukları mevkiye göre ülüşürlerdi. Pişen kuzunun en değerli parçaları olan başı, döşü, sağrısı, uyluk eti sağ taraakilerin hakkı olarak görülürken but, kalça ve kol, kürek kısımları sol tarafın payına düşen kısımlar olurdu.

Kürkleri için avlanan domuz, aslan, kurt veya ayı gibi yabani hayvanlar yenmeleri yasak olduğu için Orta Asya Türk mutfağında yer almamıştır. Doğru cevap B'dir. 

Göktürk ve Uygur devletlerinin ekonomileri büyük oranda hayvancılığa dayanıyordu.

Ticari anlamda tereyağı önemli bir sermaye kaynağıydı ve iç yağı ve don yağı sert iklimde beslenmenin önemli bir parçasıydı.

1879 yılında Konyalı Lokantası ardından Ali Efendi, Nefaset, Süslü lokantaları Sirkeci’de açıldı

Türkiye’de taşımacılığın artması gıda ürünlerde büyük bir çeşitlenmeye yol açmıştır. Örneğin mısırözü ve ayçiçeği yağları ve margarin geleneksel yağlar olan kuyruk yağı ve tereyağın yerini almıştır. Bugün ise domates salçası, kırmızıbiber, margarin, ayçiçek yağı gibi yeni malzemeler geleneksel mutfakta artık yaygın şekilde kullanılmaktadır.