Realist düşünürlere göre güç dengesi, uluslararası politikada istikrarın ve barışın sağlanması ve korunmasına yönelik etkin bir tekniktir.

Modern devlet sistemi (kapitalist dünya ekonomisi) tarihinde üç hegemonik güçten söz edilmektedir. Bunlar XVIII. yüzyıldaki Hollanda, XIX. yüzyıldaki İngiltere ve XX. yüzyılın ortalarından itibaren ABD’dir.

İlk dört şıkta verilen unsurlar nicel unsurlar iken, E şıkkında verilen unsur, nitel unsurdur. 

Machiavelli’ye göre, devletin varlığını sürdürme ve hayatta kalma amacı diğer tüm amaçlarının önünde gelir.

Yeni gerçekçi yani neorealist düşünce klasik realist düşünceden sonra ortaya çıkmıştır ve düşünce açıklanırken klasik realizmden farkını ortaya koyacak karşılaştırmalar yapılmıştır. Raymond Aron ve Hans J. Morgenthau ve diğer klasik realizm temsilcileri devletlerin davranışlarına ve karşılıklı etkileşimine bakarak uluslararası sonuçlar çıkarmaya çalışmışlardır. Buradan hareketle Kenneth Waltz, klasik realist düşünceyi tümevarımcı, neorealist düşünceyi ise tümdengelimci olarak tanımlamıştır.

Doğru ve ahlaksal eylemin akla dayanacağını öngören yaklaşıma rasyonalizm denir. Liberalizmin ikinci kuralı olan bireyin doğal gereksinimlerini rasyonel yollarla karşılama ve isteme kapasitesine sahip olduğu ilkesinin temelinde rasyonalizm bulunmaktadır. 

Güç, bir devlete bir şey yaptırmayı ya da bir davranıştan vazgeçirmeyi sağlayan bir araçtır. Karşı tarafta, davranış değişikliğinin sağlanabilmesi için devletin kapasitesi önemlidir. Ulusal güç dendiğinde, en başta askeri güç akla gelmekle beraber siyasal altyapı, ekonomik durum, coğrafi konum, dolayısıyla büyüklük, nüfus ve teknolojik
düzey de aynı derecede önemlidir. 

Modern devlet sistemi (kapitalist dünya ekonomisi) tarihinde üç hegemonik güçten söz edilmektedir. Bunlar XVIII. yüzyıldaki Hollanda, XIX. yüzyıldaki İngiltere ve XX. yüzyılın ortalarından itibaren ABD’dir.

Grotius’a göre pozitif hukuk, insanın kendi doğasından kaynaklanmaktadır. Doğal haklar da insan doğası gibi her yerde ve her dönemde değişmez haklardır. Ancak bu hakların gerçekleştirilebilmesi için devlete gereksinim vardır. Devlet hukukun koruyucusudur. Hukukun devletten doğduğunu savunan Machiavelli’den farklı olarak Grotius’a göre devlet hukuktan doğmuştur.

“Jeopolitik” kavramını ilk kez kullanan kişi olarak bilinen kuramcı İsviçreli Rudolf Kjellen'dir.

Schumpeter, “Emperyalizmin Sosyolojisi” (Sociology of Imperialism) adlı çalışmasında, kapitalizm ve demokrasi arasındaki ilişkinin liberal pasifizmin temellerini oluşturduğuna dikkat çekmekte; emperyalizmin, sınırsız genişleme arzusunun bir dışa vurumu olduğunu ve temelinde atavizmin bulunduğunu ifade etmektedir. Modern emperyalizmin üç nedeni üzerinde duran Schumpeter’a göre bunlar, savaş makinası, saldırganlık iç güdüsü ve tekelciliğin ihracı olduğunu belirtmektedir.

Jeopolitik teori pek çok bakımdan realist (gerçekçi) teoriye benzemektedir. Özellikle güce verdikleri önem bakımından aralarında büyük benzerlikler bulunmaktadır. Burada temel fark, gerçekçi teorinin daha çok askeri gücü öne çıkarması, jeopolitik teorinin ise coğrafi gücü ve coğrafya unsurunu temel almasıdır.

Gramsci’nin hegemonya yaklaşımını uluslararası ilişkilere taşıyan düşünür Robert Cox’dur.

Her ikisi de Uluslararası sistemi anarşi olarak tanımlıyorlar. Nasıl ulaşılacağı konusunda farklılıklar olmakla beraber, her ikisi de Uluslararası işbirliğini mümkün görürler. Neoliberaller mutlak kazanç ve ortak çıkar (ya da çıkarların uyumu) üzerinde dururken Neorealistler, nisbi kazanç (relative gains) kavramı üzerinde durmaktadır.
Devletlerin güvenlik kaygısının egemen olduğu bir ortamda, Devletlerin nisbi çıkar peşinde koşmalarından dolayı, Neorealizm için anarşi, yine de uluslararası işbirliğinin önünde önemli bir engeldir. Ayrıca Neorealizm ve neoliberalizmin her ikisi de ekonomik ve askeri gücün önemini kabul etmekle birlikte, öncelik sıralarını farklı görürler.

Bireyin doğal özgürlüğünden vazgeçe nedenleri Locke tarafından, ailenin toplumsal örgütlenmenin temeli olduğu Rousseau tarafından ve bireyin doğan haklarının her şeyin üzerinde tutulmasına Grotius tarafından değinilmiştir.

Schumpeter, kapitalizm ve demokrasiyi barışı teşvik eden unsurlar olarak görmekte; hatta bunları emperyalizmin panzehiri gibi sunmaktadır. Toplumun demokratikleşmesiyle bireylerin daha rasyonel düşüneceklerini ifade eden Schumpeter, demokrasinin gelişmesiyle savaş eğilimlerinin azalacağını ileri sürmektedir. Bu şekilde insanların enerjilerinin üretime aktarılacağı, ve bireyciliğin artacağı ileri sürülerek, kapitalizmin gelişmesinin emperyalizme ve savaşa engel olacağı tezi temellendirilmeye çalışılmaktadır.