Federal devletler bakımından yasamanın iki meclisli olması, bu devlet düzeninin doğasından kaynaklanan bir zorunluluktur. Federal devlet düzenlerinde birinci meclis, federe devletlerin nüfuslarına göre değişen sayıda temsilcilerinden oluşmaktadır. Buna karşılık ikinci mecliste her federe devlet, nüfusunun oranına bakılmaksızın eşit sayıda üye ile temsil edilmektedir. Böylece düşük düzeyde nüfusa sahip olan federe devletler ile kalabalık nüfuslu federe devletler arasında yasama sürecine katılım konusunda eşitlik sağlanmaktadır.

Üniter devlet düzenlerinde yasama organının iki veya tek meclisli olmasını belirleyen herhangi bir zorunluluk bulunmamaktadır. Bu nedenle, üniter devletlerde yasama organının iki veya tek meclisli olmasını belirleyen, anayasa koyucunun iradesidir.

Bu tür devletler bakımından yasamanın iki meclisten oluşmasını teşvik eden asıl faktörün anayasanın üstünlüğü kuralını koruma düşüncesi olduğu söylenebilir. Bu bakış açısına göre, yasama sürecinde ikinci bir meclisin varlığı, birinci meclisin dikkatsizlik veya ihmal neticesinde gözünden kaçan anayasaya aykırılıkların düzeltilmesini sağlayabilecektir. Böylece ikinci meclisler, birinci meclis tarafından kabul edilen anayasaya aykırı kanunların yürürlüğe girmesini önleyebilecektir.

Millet Meclisince kabul edilen kanunları adeta otomatik bir biçimde kabul etmiştir. Böylece Cumhuriyet Senatosunun varlığı, anayasanın üstünlüğü kuralının korunmasına hizmet etmek yerine, yasama sürecinin yavaşlamasına yol açmıştır.

78.maddeye göre “Savaş sebebiyle yeni seçimlerin yapılmasına imkân görülmezse, Türkiye Büyük Millet Meclisi, seçimlerin bir yıl geriye bırakılmasına karar verebilir.” Anayasa, TBMM seçimlerinin ertelenmesini savaş ve seferberlik hali gibi tek bir istisna ile sınırlamıştır.

Kanunun 33. maddesine göre: “Genel seçimlerde ülke genelinde, ara seçimlerde seçim yapılan çevrelerin tümünde, geçerli oyların %10’unu geçmeyen partiler milletvekili çıkaramazlar. Bir siyasî parti listesinde yer almış bağımsız adayların seçilebilmesi de listesinde yer aldığı siyasî partinin ülke genelinde ve ara seçimlerde seçim yapılan çevrelerin tümünde yüzde onluk barajı aşması ile mümkündür.”

Seçim sistemleri, oyların sandalyeye dönüştürülmesinde izlenen yönteme göre, çoğunluk sistemleri ve nispi temsil (orantılı temsil) sistemleri olmak üzere ikiye ayrılır. Çoğunluk sistemleri de basit tek turlu çoğunluk, iki turlu mutlak çoğunluk şeklinde ikiye ayrılmaktadır. Basit tek turlu çoğunluk usulünde bir seçim çevresinde yarışan siyasi partilerden, oyların çoğunluğunu alan siyasi parti o seçim çevresine tahsis edilen milletvekilliklerinin tümünü kazanır. Basit (tek turlu) çoğunluk sistemi, dar bölge yöntemiyle birleşirse; seçim sonuçları, ABD ve İngiltere’deki gibi nispeten dengeli olabilir. Nispi temsil sistemlerinde (Bunu orantılı temsil olarak adlandıran yazarlar da vardır.) ise her siyasi parti, elde ettiği oyla doğru orantılı olarak sandalye kazanmaktadır.

Bu hükmün amacı, parlamento seçimlerine tek başına katılmaları halinde %10 ülke barajını aşma imkanı olmayan küçük siyasi partilere ittifak yoluyla parlamentoda temsil imkanı sunmaktır. Şüphesiz bu, %10 ülke barajının temsilde adaletsizliğe yol açan sonuçlarını bir ölçüde gidermesi bakımından bir tür iyileştirme olarak kabul edilebilir. Ne var ki, dünyada emsali olmayan %10 ülke barajını, %5, %4 gibi makul bir seviyeye indirmek temsilde adaletin sağlanması bakımından daha anlamlı bir iyileştirme olabilirdi.

Otuz yaşını dolduran her Türk milletvekili seçilebilir. En az ilkokul mezunu olmayanlar, kısıtlılar, yükümlü olduğu askerlik hizmetini yapmamış olanlar, kamu hizmetinden yasaklılar, taksirli suçlar hariç toplam bir yıl veya daha fazla hapis ile ağır hapis cezasına hüküm giymiş olanlar; zimmet, ihtilâs, irtikâp, rüşvet, hırsızlık, dolandırıcılık, sahtecilik, inancı kötüye kullanma, dolanlı iflas gibi yüz kızartıcı suçlarla, kaçakçılık, resmî ihale ve alım satımlara fesat karıştırma, Devlet sırlarını açığa vurma, ideolojik ve anarşik eylemlere katılma ve bu gibi eylemleri tahrik ve teşvik suçlarından biriyle hüküm giymiş olanlar, affa uğramış olsalar bile milletvekili seçilemezler.

Milletvekili seçilme yeterliliğini ortadan kaldıran şartlardan birini bir ölçüde yumuşatarak maddeye daha demokratik bir içerik kazandırmıştır.

Milletvekili seçilebilme yaşı on sekize indirilmiştir. Ayrıca, milletvekili seçilebilmek için gerekli olan askerlik hizmetinin yerine getirilmiş olması şartı ortadan kaldırılarak bunun yerine “askerlikle ilişiği olmama” şartı kabul edilmiştir.

1961 Anayasası, bir kişinin milletvekili seçilebilmesi için okur-yazar olmayı yeterli gördüğü halde; 1982 Anayasası, en az ilkokul derecesine sahip olma koşuluna yer vermektedir. Öte yandan 1961 Anayasası, milletvekili seçilme yeterliliğini ortadan kaldıran şartlar arasında “taksirli suçlar hariç olmak üzere beş yıldan fazla hapis cezasıyla hüküm giymiş olma” ifadesine yer verdiği halde; 1982 Anayasası, aynı konuda “bir yıldan fazla hapis veya ağır hapis cezasıyla hüküm giymiş olma” kuralını içermektedir. Bu son nokta ise 1982 Anayasasının milletvekili seçilme yeterliliğini ortadan kaldıran şartlar konusunda daha katı bir anlayışa sahip olduğunu göstermektedir. 

Milletvekili seçilen kişi, sadece kendi seçim çevresindeki seçmenlerin değil; tüm ülkedeki seçmenlerin temsilcisi sıfatını taşıyacaktır. Bu ise milletvekillerinin, görevlerini, sadece kendilerine oy veren seçmenlerin menfaatleri doğrultusunda değil; tüm seçmen kitlesinin beklentilerini dikkate almak suretiyle objektif bir biçimde yerine getirmeleri gerektiği anlamına gelmektedir. Maddenin ikinci ve daha önemli olan sonucu ise milletvekillerinin kendi seçim çevrelerindeki seçmenler tarafından azledilemeyeceğidir. Oysa özel hukuktaki vekâlet akdi, müvekkile, vekilini azil yetkisi sunmaktadır. Anayasanın 80. maddesindeki hüküm karşısında seçmenler, milletvekillerini herhangi bir sebeple azil yetkisine sahip değildir. Buna emredici vekâlet denmektedir.

Milletvekilliği ile bağdaşmayan işlere, literatürde yasama uyumsuzluğu (teşriî imtizaçsızlık) denmektedir. Yasama uyumsuzluğunun amacı, milletvekillerinin yürütme karşısındaki bağımsızlıklarını korumaktır.

Onların, halkın temsilcisi olma sıfatından kaynaklanan yasama sürecindeki görevlerini herhangi bir baskı ve engellemeyle karşılaşmaksızın serbestçe yerine getirmelerini sağlamaktır. Bunlara, parlamenter bağışıklıklar denmektedir.

Sorumsuzluk güvencesi, milletvekillerine mutlak bir koruma sağlamaktadır. Korumanın mutlak olması, üç alanda kendisini göstermektedir. Birincisi, sorumsuzluk güvencesi, bu güvencenin kapsamına giren fiiller bakımından ceza takibi yapılmasını mutlak olarak engellemektedir. İkincisi bu güvence, TBMM kararıyla kaldırılamamaktadır. Nihayet üçüncüsü, milletvekilliği sıfatı herhangi bir nedenle sona erdiğinde dahi bu güvencenin kapsamındaki fiiller bakımından ceza takibi yapılamamaktadır. Bu nedenle sorumsuzluk, mutlak ve sürekli bir güvence niteliği taşımaktadır.

Birincisi,83. maddenin 2. fıkrasında hükme bağlandığı gibi, ağır cezayı gerektiren suçüstü halinin varlığıdır. Örneğin bir milletvekilinin üçüncü şahısların gözleri önünde bir kişiyi öldürmesi bu niteliktedir. Bu durumda dokunulmazlık güvencesi işlemeyeceğinden milletvekili tutulabilir, sorguya çekilebilir ve tutuklanabilir. İkinci istisna ise, soruşturmasına milletvekili seçiminden önce başlanmış olmak kaydıyla, Anayasanın 14. maddesini ihlal eden fiillerdir.

İstifa eden milletvekilinin milletvekilliğinin düşmesi, istifanın geçerli olduğu Türkiye Büyük Millet Meclisi Başkanlık Divanınca tespit edildikten sonra, Türkiye Büyük Millet Meclisi Genel Kurulunca kararlaştırılır. Milletvekilliğinin kesin hüküm giyme veya kısıtlanma halinde düşmesi, bu husustaki kesin mahkeme kararının Genel Kurula bildirilmesiyle olur. 82 nci maddeye göre milletvekilliğiyle bağdaşmayan bir görev veya hizmeti sürdürmekte ısrar eden milletvekilinin milletvekilliğinin düşmesine, yetkili komisyonun bu durumu tespit eden raporu üzerine Genel Kurul gizli oyla karar verir. Meclis çalışmalarına özürsüz veya izinsiz olarak bir ay içerisinde 46 toplam beş birleşim günü katılmayan milletvekilinin milletvekilliğinin düşmesine, durumun Meclis Başkanlık Divanınca tespit edilmesi üzerine, Genel Kurulca üye tamsayısının salt çoğunluğunun oyuyla karar verilebilir.

“Türkiye Büyük Millet Meclisinin görev ve yetkileri, kanun koymak, değiştirmek ve kaldırmak; bütçe ve kesin hesap kanun tekliflerini görüşmek ve kabul etmek; para basılmasına ve savaş ilânına karar vermek; milletlerarası antlaşmaların onaylanmasını uygun bularak, Türkiye Büyük Millet Meclisi üye tamsayısının beşte üç çoğunluğunun kararı ile genel ve özel af ilânına karar vermek ve Anayasanın diğer maddelerinde öngörülen yetkileri kullanmak ve görevleri yerine getirmektir.”

Parlamenter hükümet sisteminde kanun yapma süreci iki biçimde başlamaktadır. Bunlardan ilki, bakanlar kurulunun hazırlayıp Meclise sunduğu kanun yapma sürecini başlatan kanun önerileridir. Bakanlar kurulu tarafından Meclise sunulan bu önerilere kanun tasarısı denir. İkinci yöntem ise, parlamentodaki herhangi bir milletvekilinin hazırlayıp Meclise sunduğu kanun önerisidir. Buna kanun teklifi denir. Şu halde, 6771 sayılı Kanunla bakanlar kurulu ortadan kalktığına göre, artık ülkemizde kanun tasarısı kavramına da yer olmamaktadır.

TBMM tarafından kabul edilen kanunlar, Anayasanın 89. maddesi gereğince yayınlanmak üzere cumhurbaşkanına gönderilir. 21.01.2017 tarihli 6771 sayılı Kanunla değişik 89. maddeye göre, “Cumhurbaşkanı, Türkiye Büyük Millet Meclisince kabul edilen kanunları onbeş gün içinde yayımlar. Yayımlanmasını kısmen veya tamamen uygun bulmadığı kanunları, bir daha görüşülmek üzere, bu hususta gösterdiği gerekçe ile birlikte aynı süre içinde, Türkiye Büyük Millet Meclisine geri gönderir.

Yasama yetkisinin genelliği, kanunun konu yönünden sınırlanmadığını, kanun koyucunun anayasaya aykırı olmamak koşulu ile her alanı kanunla düzenleyebileceğini ifade etmektedir.

Federal devletler bakımından yasamanın iki meclisli olması, bu devlet düzeninin doğasından kaynaklanan bir zorunluluktur. Federal devlet düzenlerinde birinci meclis, federe devletlerin nüfuslarına göre değişen sayıda temsilcilerinden oluşmaktadır. Buna karşılık ikinci mecliste her federe devlet, nüfusunun oranına bakılmaksızın eşit sayıda üye ile temsil edilmektedir. 

Üniter devletlerde yasama organının iki veya tek meclisli olmasını belirleyen, anayasa koyucunun iradesidir.

Yukarıda da değinildiği gibi, 1982 Anayasasının 75. maddesinin ilk metni, TBMM’nin genel oyla seçilen dört yüz milletvekilinden oluşacağına yer vermiştir. 17.05.1987 tarih 3361 sayılı Kanunun maddede yaptığı değişiklikle milletvekili sayısı dört yüz elliye yükseltilmiştir. 23.07.1995 tarihli 4121 sayılı Kanun bu sayıyı beş yüz elliye; 21.01.2017 tarihli 6771 sayılı Kanun ise milletvekili sayısını altı yüze yükseltmiştir. TBMM halen, genel oyla belirlenen altı yüz milletvekilinden oluşmaktadır.

Türkiye Büyük Millet Meclisi ve Cumhurbaşkanlığı seçimleri beş yılda bir aynı günde yapılır. 

Ülke ve seçim çevresi barajıyla amaçlanan, oyların ve parlamento sandalyelerinin aşırı ölçüde parçalanmasını önlemektir.

Geniş anlamda seçim sistemleri kavramı, seçim sürecinin başladığı ilk andan, seçimlerin resmi sonuçları açıklanıncaya kadar geçen döneme ait tüm hususları kapsamaktadır. Bunlar, aday olma, seçilme yeterliliği, oy verme usulleri, seçimlerin yönetim ve denetimi gibi konulardır. Dar anlamda seçim sistemi kavramı ise, oyların sandalyeye dönüştürülmesinde izlenen yöntemi ifade etmektedir. 

Seçim sistemleri seçim çevrelerinin büyüklüğüne yani her seçim çevresinin çıkaracağı milletvekili sayısına göre, tek isim (dar bölge) usulü ve liste usulü olmak üzere ikiye ayrılmaktadır.

Seçim sistemleri, oyların sandalyeye dönüştürülmesinde izlenen yönteme göre, çoğunluk sistemleri ve nispi temsil (orantılı temsil) sistemleri olmak üzere ikiye ayrılır.

Günümüz Fransa’sı, parlamento ve cumhurbaşkanlığı seçimlerinde iki turlu mutlak çoğunluk yöntemini uygulamaktadır.

D’Hondt sisteminin bir alt tipi olan barajlı D’Hondt sisteminde, bir seçim çevresindeki geçerli oy toplamı, o seçim çevresine tahsis edilen milletvekilliği sayısına bölünerek baraj rakamı bulunur. Mevcut milletvekillikleri ancak barajı aşan partiler arasında paylaştırılır. Bu yüzden küçük partiler aleyhine sonuçlar doğurur.

Milletvekili seçilme yeterliliği, 1982 Anayasasının 76. maddesinde düzenlenmiştir.

Bir kişinin milletvekili seçilebilmesi için otuz yaşı doldurmuş olmak ve en az ilkokul derecesine sahip olmak gerekmektedir. Bunlar, seçilme yeterliliğinin olumlu koşullarıdır. Yaşla ilgili, 21.01.2017 tarihli 6771 sayılı Kanunun 76. maddede yaptığı değişiklikle, milletvekili seçilebilme yaşı on sekize indirilmiştir. 

Anayasadaki düzenlemeye göre milletvekilleri kendi seçim çevrelerindeki seçmenler tarafından azledilemezler. Oysa özel hukuktaki vekâlet akdi, müvekkile, vekilini azil yetkisi sunmaktadır. Anayasanın 80. maddesindeki hüküm karşısında seçmenler, milletvekillerini herhangi bir sebeple azil yetkisine sahip değildir. Buna emredici vekâlet denmektedir.

Milletvekilliği ile bağdaşmayan işlere, literatürde yasama uyumsuzluğu (teşriî imtizaçsızlık) denmektedir. Yasama uyumsuzluğunun amacı, milletvekillerinin yürütme karşısındaki bağımsızlıklarını korumaktır.

Parlamenter bağışıklıkların yasama sorumsuzluğu ve yasama dokunulmazlığı olmak üzere iki türü bulunmaktadır. Yasama sorumsuzluğuna kısaca söz hürriyeti (freedom of speech), yasama dokunulmazlığına ise tutuklanmama hürriyeti (freedom from arrest) denmektedir.

Sorumsuzluk, milletvekillerinin meclis çalışmaları sırasındaki oy, söz ve düşünce hürriyetlerini korumaktadır. Diğer bir deyişle, milletvekillerinin meclis çalışmaları sırasındaki oy, söz ve düşünce açıklamaları suç teşkil etse dahi sorumsuzluk güvencesinin gereği olarak, milletvekili hakkında ceza takibi yapılamamaktadır.

Nihayet Anayasa, meclis çalışmaları sırasında milletvekillerinin sergiledikleri oy, söz ve düşünce açıklamalarının dışarıda tekrarlanmasını da sorumsuzluk güvencesinin kapsamına almıştır. Ne var ki TBMM Başkanlık Divanının herhangi bir oturumda kullanılan oy, söz ve düşünce açıklamalarının dışarıda tekrarını yasaklayan bir karar alması halinde, tekrarlanan fiil suç oluşturduğu takdirde sorumsuzluk güvencesinin kapsamına girmeyecektir.

Bu güvence, Anayasanın 83. maddesinin 2. fıkrasından itibaren düzenlenmektedir. Bu hükmün amacı, milletvekillerini asılsız suç isnatlarının yaratabileceği ceza davasının gözaltına alma, tutuklanma gibi tüm aşamalarına karşı korumaktır. Nitekim bu güvenceye, tutuklanmama hürriyeti adı verilmesi de bundan kaynaklanmaktadır.

Dokunulmazlık güvencesi, milletvekillerini tüm ceza takiplerine karşı koruduğu halde; anayasa koyucu, buna iki tür istisna getirmiştir. Bunlardan biri, 83. maddenin 2. fıkrasında hükme bağlandığı gibi, ağır cezayı gerektiren suçüstü halinin varlığıdır. İkinci istisna ise, soruşturmasına milletvekili seçiminden önce başlanmış olmak kaydıyla, Anayasanın 14. maddesini ihlal eden fiillerdir.

Dokunulmazlık güvencesi, milletvekillerine geçici ve nispi bir koruma sağlamaktadır. Dokunulmazlık güvencesinin geçici ve nispi olmasının en önemli nedeni, bu güvencenin TBMM kararıyla kaldırılabilmesidir. Öte yandan milletvekilliği statüsü, herhangi bir nedenle sona erdiğinde, dokunulmazlık güvencesi de otomatik olarak kalkacağından, bu durumdaki bir milletvekilinin ceza yargılaması yapılabilecek; gerektiğinde, hakkında tutuklama kararı da verilerek bu karar uygulamaya koyulabilecektir.

Dokunulmazlık güvencesi ile ilgili olarak üzerinde durulması gereken bir husus da bu güvencenin sadece milletvekillerine sunulmadığı, Anayasanın 112. maddesinin son fıkrasıyla, Bakanlar Kuruluna, parlamento dışından atanan bakanlara da tanındığıdır. Bu fıkraya göre: “Bakanlar Kurulu üyelerinden milletvekili olmayanlar (…) bakan sıfatını taşıdıkları sürece milletvekillerinin tâbi oldukları kayıt ve şartlara uyarlar ve yasama dokunulmazlığına sahip bulunurlar.”

“Yasama dokunulmazlığının kaldırılmasına veya milletvekilliğinin düşmesine 84 üncü maddenin birinci, üçüncü veya dördüncü fıkralarına göre karar verilmiş olması hallerinde, Meclis Genel Kurulu kararının alındığı tarihten başlayarak yedi gün içerisinde ilgili milletvekili veya bir diğer milletvekili, kararın, Anayasaya,
kanuna veya İçtüzüğe aykırılığı iddiasıyla iptali için Anayasa Mahkemesine başvurabilir. Anayasa Mahkemesi, iptal istemini on beş gün içerisinde kesin karara bağlar.”

Cumhurbaşkanı yayımlanmasını uygun bulmadığı kanunları aynı süre içinde gerekçesiyle TBMM’ye iade eder. TBMM, iade edilen kanunu, cumhurbaşkanının gerekçeleri doğrultusunda değiştirerek kabul edebileceği gibi, bu gerekçeleri dikkate almaksızın metni aynen kabul de edebilir. TBMM’nin cumhurbaşkanının iade ettiği kanunu aynen kabul etmesi için Anayasa, üye tamsayısının salt çoğunluğunun kabul oyu kullanmasını zorunlu kılmıştır.

Meclise dört tür denetim vasıtası sunmuştur. Bunlar, yazılı soru, genel görüşme, Meclis araştırması ve Meclis soruşturmasıdır

Anayasamızın ilk metni, parlamentarizmin bütün unsurlarına yer vermekteydi. Bu unsurlardan biri de gensoru mekanizmasıydı. Gensoru, Anayasamızın 99. maddesiyle düzenlenmişti. Ne var ki, 21.01.2017 tarihli 6771 sayılı Anayasa Değişikliği Kanunu, başkanlık sistemine geçişi sağlayan düzenlemelere yer verdiği için gensoruyu ilişkin 99. maddede bu kanunla yürürlükten kaldırıldı.

Parlamenter hükûmet sistemini kabul eden anayasalarda, yasama organlarının üç temel yetkisinin mevcut olduğu görülmektedir. Bunlar kanun yapmak, değiştirmek ve kaldırmak; hükûmeti denetlemek ve hükûmet tarafından hazırlanan bütçe kanunlarını kabul etmektir.

21.01.2017 tarihli 6771 sayılı Anayasa Değişikliği Kanununun yürürlüğe girmesiyle Türkiye’de başkanlık sistemine geçilmiştir. Bu köklü değişiklik, bütçe kanunu tekliflerinin halkın seçtiği cumhurbaşkanı tarafından hazırlanarak Meclise sunulmasını gerektirmektedir.

Milletlerarası hukukun meşrû saydığı hallerde savaş hali ilânına ve Türkiye’nin taraf olduğu milletlerarası andlaşmaların veya milletlerarası nezaket kurallarının gerektirdiği haller dışında, Türk Silahlı Kuvvetlerinin yabancı ülkelere gönderilmesine veya yabancı silahlı kuvvetlerin Türkiye’de bulunmasına
izin verme yetkisi Türkiye Büyük Millet Meclisinindir. 

87. maddede 2001’de yapılan değişiklik, TBMM’nin genel ve özel af kanunu kabul etmesine usulî bir sınır getirmiştir. Buna göre TBMM, her iki nitelikteki af kanunlarını basit çoğunlukla değil, ancak üye tamsayısının 3/5’i ile kabul edebilecektir.

TBMM, Anayasanın 87. maddesiyle kendisine sunulan yetkileri, kanunlar ve parlamento kararı olmak üzere farklı işlemlerle yerine getirmektedir. 

Konu yönünden incelendiklerinde, parlamento kararları çok çeşitlidir. Böyle olmakla beraber, parlamento kararlarını meclisin kendi çalışma usullerini düzenleyen kararlarla, Meclisin yürütme organına ilişkin kararları biçiminde sınıflandırmak mümkündür.

Anayasa hükümleri incelendiğinde, sadece üç tür parlamento kararı üzerinde yargı denetimine olanak tanındığı görülmektedir. Bunlardan ikisi Anayasanın 85. maddesinde düzenlenmiştir. Buna göre, Yasama dokunulmazlığının kaldırılmasına veya milletvekilliğinin düşmesine ilişkin kararlar yargı denetime tabidir. Anayasa Mahkemesinin yargı denetimine tâbi olan diğer parlamento kararı ise Meclis İçtüzüğü düzenlemeleridir.

Cumhurbaşkanlığı kararnameleriyle düzenlenebilecek olan konular şöyledir:
Üst kademe kamu yöneticilerinin atanması, görevlerine son verilmesi ve bunların atanmalarına ilişkin usul ve esasların Cumhurbaşkanlığı kararnamesiyle düzenlenmesi (değişik m.104, f.9); bakanlıkların kurulması, kaldırılması, bunların görevleri ve yetkileriyle teşkilat yapısı, merkez ve taşra teşkilatlarının
kurulmasının Cumhurbaşkanlığı kararnameleriyle düzenlenmesi (değişik m. 106, son fıkra); Devlet Denetleme Kurulunun işleyişi, üyelerinin görev süresi ve diğer özlük işlerinin, Cumhurbaşkanlığı kararnamesiyle düzenlenmesi (değişik m.108, son fıkra); Millî Güvenlik Kurulu Genel Sekreterliğinin teşkilatı ve görevlerinin Cumhurbaşkanlığı kararnamesiyle düzenlenmesi.