Kamu hizmetlerinin yerine getirilmesi için, yasa
koyucu Anayasada belirtilen esaslar çerçevesinde, merkezi
yönetim ile yerel yönetim arasında, bir yandan
hizmetlerden dolayı yapılan harcamaların, öte yandan da
giderleri karşılayan gelirlerin sistematik tarzda
bölüşülmesini ifade eden sistemdir.

 Mali tevzi, merkezi yönetim ile yerel yönetimler
arasındaki görevlerin ve kaynakların bölüşülmesini ifade
eder. Kaynak bölüşümünün literatürdeki adıdır. Tevzi aynı
zamanda da denkleştirme, dengeleme anlamına da
gelmektedir.

Mali tevzinin gerekçesi, kamu maliyesinin ve
ulusal ekonominin birliği ve bütünlüğünün anlayışıdır.
Devletin kamusal, yarı kamusal ve özel mal ve
hizmetlerin üretimine ilişkin tüm faaliyetlerin
sürdürülebilmesindeki güçlük nedeniyle, yerel
yönetimlerin bölgelerin iyi tanımaları gerekçesiyle bazı
hizmetlerin yerel yönetimiler tarafından yürütülmesi
gerekmektedir. Bu durum hem geleneksel açıdan hem de
ekonomik nedenlerden dolayı doğru bir düşüncedir.

Kamu hizmetlerinin bölüşümü aynı zamanda
bölüşülen kamu hizmetlerini finanse edecek olan kamusal
kaynakların hangi esas ve yöntemlere göre bölüneceğini
düzenlenmesini gerektirmektedir. Bu şekilde kaynak
paylaşım esasları sayesinde kaynakların kullanılması bir
düzene girmiş olacaktır.

Mali tevzi hem dar hem de geniş olmak üzere iki
türlü tanımlanır. Dar anlamada mali tevzi, sadece kamu
gelirlerinin merkezi yönetimle yerel yönetimler arasında
bölüşmesine ilişkin düzenlemeleri içerir. Bu durum yerel
yönetimlerin vergi koyma yetkilerinin kapsamını ve
sınırlarının saptanmasını gerektirir.

Geniş anlamda mali tevzi, merkezi yönetim ile
yerel yönetimler arasındaki kamu gelir kaynaklarının
bölüştürülmesinin yanında, yerel yönetimlerin görev ve
etkinlik alanlarındaki sınır ve kapsamların saptanmasıdır

İdareler arası mali sistemin harcamalar, öz
gelirler, idareler arası mali aktarımlar e borçlanma olarak
dört bileşimi vardır

Etkin ve verimle bir mali tevzinin hayata
geçirilmesi için, doğru harcama sorumlulukları ve öz gelir
kaynaklarının yerel yönetimlere tahsisi, yerel yönetimlerin harcamaları ve gelirleri arasında oluşabilecek
dengesizlikleri ise yönetimler arası aktarmalar veya yerler
borçlanmaların düzenlemeleriyle giderilmesi
gerektirmektedir. Bu şekilde idareler arası mali sistemin
dört bileşenin bir biriyle yakında bağlantılı ve bir çok
olayda da iç içe geçmiş durumdadır

İdareler arası mali sistemin uygulanması,
kamusal hizmet sunulan yerler arası farklılık gösterebilir.
Harcamalar ile gelirlerin bir birine uyumu için, hesap
verebilirlik, ve şeffaflık en önemli noktadır. Ülkenin
kamusal yapısı ve ekonomik öncelikler göz önünde
bulundurulmalıdır. Bunun için kamusal düzenlemelerin
etkin işlemesi bu açıdan çok önemlidir. Bunun için kararlı
ve iyi planlanmış sisteme ihtiyaç vardır. Zaman açısından
da mali sistemin kalitesi ve olgunluğa erişmesi ve devletin
politikalarıyla da örtüşmesi gerekmektedir.

İdareler arası mali ilişkilerin denetimi, etkin ve
verimli olması şarttır. Verimli ve etkin olmanın yanı sıra
da adaletli bir vergi sistemine gerek duyulmaktadır. Gelir
ve gider arası uyumsuzlukların ortadan kaldırılması da
gerekecektir.

Mali sistemde harcama sorumluluklarının
saptanması için gerekli kuralları koymak gerekir. Hangi
hizmetin hangi yönetim düzeyinde etkin bir biçimde
oluşturulacaktır? Bunun için iyi düşünülmüş kurallara ve
standartlara ihtiyaç vardır. Uygulamada hangi kurumun
hangi hizmeti üsteneceğini, ekonomik kısıtlamaların
getirdiği zorluklar, ülkenin tarihi ve politik faktörleri göz
önüne alınarak belirlenmektedir.

Uygulamada kamu harcama sorumlulukları
karmaşık bir işlemdir ve çok boyutludur. Çok farklı
hizmet sunumları ve katılımları olabilmektedir.
Uygulamada tüm hizmet masrafları merkezi yönetim
bütçesinden finanse edilirken, bazı hizmetlerde ise
harcama sorumlulukları yönetim düzeyi arasında
paylaşılmaktadır. Bu paylaşım genellikle fonksiyon
düzeyinde olmaktadır. Merkezi yönetim, orta öğretimi
hastaneneler ve sosyal yardımları üzerine alırken, yerel
yönetimler de ilk okul eğitimi, teme sağlık ve sosyal
hizmetleri üstlenebilmektedirler.

İdareler ve yerel idareler arasında yapılan görev
dağılımları yapılan görevlerin fonksiyonuna göre dağılım
yapılırken bazen de paylaşım maliyet bazında da
yapılmaktadır. Bunu en güzel örnek, çalışanların
maaşlarını merkezi yöntemi öderken, yapılan işletme masraflarını da yerel yönetim üstenmektedir. Bazı yerel
yönetimler bu maliyetlerin her ikisini de üzerine
almaktadır.

Bir çok ülkede, şehir içi yolların, su ve
kanalizasyonun yapımı, parklar, spor tesisleri, itfaiye,
mezarlıkların yapımı, bakımı, ışıklandırma, çöp toplama,
sosyal barındırma gibi bir çok hizmetlerden yerel
yönetimler sorumludur. Bunlara komünal hizmetler
olarak adlandırılır. Çünkü kent halkının toplu yaşama
sonucu ihtiyaç duyduğu temel kamusal hizmetlerdir.

Yerel belediyelerin komünal hizmetlerinin
yanında en yüksek boyutta sorumluluk ise sosyal sektör
hizmetleri denilen eğitim, sağlık ve sosyal destek alanında
verilen hizmetlerdir. Bu tip sosyal sektör hizmetleri,
sosyal devlet olmanın getirdiği, toplumun kalkınma ve
refahı için gerekli kamusal hizmetler olarak
görülmektedir

Harcamaların yönetimlerin arasında bölüşülmesi,
yerel yönetimlerin genel yetki verilmesi, görevlerinin
kanunlarda açık olarak belirtilmesi ve bu yöntemlerin
karma bir biçimde uygulanması söz konusudur.

Genel yetki yöntemi, yerel yönetimlerin,
anayasada yada kanunlarda açıkça yasaklanmamış, kendi
yetki alanları dışında bırakılmamış veya başka herhangi
yönetimin görev alanına girmemiş ve başka herhangi bir
yönetime verilmemiş olmak şartıyla her türlü görevi
üstelenebilirler ve bu konuda takdir yetkisine sahip
olabilirler. Ama bu tip harcamaların yerel yönetim
tarafından harcanabilmesi için yerel halkın ortak
ihtiyaçlarını karşılamaya yönelik olması gerekir.

Liste yetki yönteminde, yerel yönetimler kanuni
sınırlamalara uymak zorundadır, sınır dışına çıkmak için
yeniden kanuni yetkilere ihtiyaç vardır. Bu tip yerel
yönetimler parlamento karşısında özerk değildirler.
Yetkilerinin genişletilmesi ancak parlamento aracılığı ili
olabilir. Eğer yetkisiz bir görev üstlenilirse, bu yetkiler
hukuki olmayacaktır.

Merkezi ve yerel yönetimlerde, görev
bölüşümlerinde, genel ve liste yönetimi dışında, bir de
karma yetki yönetimi vardır. Bu yöntemde yerel
yönetimler, kanunlarda öngörülen belirli sayıdaki
hizmetleri yapmakla mükelleftirler. Bu durumda, yerel
yönetimlere, kanunların kendilerine yüklediği görev ve
hizmetleri yerine getirdikten sonra bölgenin ortak ve
medeni ihtiyaçlarının gerektirdiği her türlü hizmeti
yüklenme yetkisi verebilmektedir. Bu durumda yerel yönetimlerin görevleri sayıldıktan sonra, bunların zorunlu
ve isteğe bağlı hizmetler olmak üzere iki kısma ayrılabilir.

Harcamaların yönetimi arasında bölüşüm, açıklık
yerindelik, ölçek ekonomisi ve dışsallık gibi ekonomik
faktörleri göz önünde bulunduran ilkelerdir.

Açıklık harcamaların sorumluluğunu gösterir ve
hesap verebilirliği ilkesidir. Açıklık hangi hizmetin hangi
yönetim düzeyi tarafından üretileceği yada ortaklaşa
yürütülenlerin hangi rolü üsteleneceğinin belirlenmesidir.
Yetkinin belirlenmesi, harcamaların hangi limitler
içerisinde olacağını, ilgili yönetim düzeyinde kimin
sorumlu olduğunun belirlenmesini içermektedir. Yetkinin
ardından da ikinci adım olarak hesap verilebilirliğin
olması gerekir. Bu adımda hizmetler için yapılan
harcamaların şeffaflığının belirlenmesini içermektedir. Bu
şekilde harcamaları başka yöne çeken, hesabını
veremeyenlerin tekrar iş başına gelmelerini engellemektir.

Avrupa Yerel Yönetimler Özerklik şartının 4.
Maddesinde yerindenlik ‘subsidarite’ ilkesi, kamu
sorumluluklarının genellikle ve tercihen vatandaşa en
yakın olan makamlar tarafından kullanılması şeklinde
tanımlanmıştır. Buradaki amaç merkezi yönteme nazaran,
yerel yönetimlerin vatandaşın sorunlarını daha iyi
anlamasından kaynaklanmaktadır. Mal ve hizmetlerin
halka en yakın kurum tarafından çözülmesi, hizmet
sunumunda şeffaflık, etkinlik ve hesap verebilirliği
arttıracaktır.

Merkezi ve yerel yönetimlerin sunduğu hizmetin
fayda ve maliyetleri sunulan alan ile sınırlı kalmalıdır.
Sunulan hizmet bir birimin sorumluluk alanına giriyorsa,
o ilgili birimin sorumluluk alanında olmalıdır. Kaynak
dağıtımında etkinlik için, kamusal hizmet sunumu kişilerin
tercihleri ve ihtiyaçları ile orantılı olmalıdır. Kişinin
beklentisinin üzerinde bir hizmet götürmek, maliyeti
arttırıcı bir etkisi vardır. Bunun için hizmetin
maliyetlerinin iyi belirlenmesi gerekir. Bu ilkeye göre,
itfaiye, çöpün toplanması, şehir içi ulaşım, aydınlatma,
kanalizasyon gibi hizmetlerin yerel yönetim birimlerince sunulması gerekmektedir.

Bir üretim ve sunum faaliyetinin ölçeğinin
genişletilmesi sonucu birim başına maliyetlerin
azalmasıdır. Yani bir firma ne kadar çok ürün üretirse,
üretilen miktarda da maliyetleri düşecektir. Bunun nedeni işletmenin genel giderlerinin üretilen ürün sayısına bölünmesidir.

Ölçek ekonomileri bir üretim veya hizmet
faaliyetlerinin ölçeğinin genişletilmesi sonucu sağlanan
maliyet kazanımlarını ifade etmektedir. Ölçek
ekonomilerinin geçerli olduğu durumda. Üretilen mal
miktarı arttıkça ve sunulan hizmetlerden yararlanan kişi sayısında arttıkça kişi başına maliyetler azalmaktadır.
Belediye otobüslerinin bilet fiyatlarının ucuz olmasının
nedeni ölçek maliyetidir. Ama ölçek ekonomilerinin
varlığı mal ve hizmetlerin niteliğine göre farklılıklar
göstermektedir. Cerrahi müdahale ve örgün öğretim gibi
hizmetlerde bu mümkün değildir

Ölçek ekonomilerinin sağladığı maliyet
kazanımları en yaygın biçimde gerekli hammadde ve
materyallerin büyük miktarda sipariş edilmesi sonucunda
daha uygun fiyattan satın alınabilmektedir. Çok defa satın
almanın tekrarlanması personeli bu konuda
uzmanlaştıracak ve personelin tecrübesinin artması sonucu
maliyetlere etki edecektir.

Ölçek ekonomileri, bir hizmet ile ilgili optimal
görev ve yetki alanlarının belirlenmesinde göz önüne
alınması gereken önemli bir ögedir. Nüfusu az olan yere
götürülen hizmetlerden yerel yönetimler çok fazla etkin
şekilde avantaj sağlayamayacaklardır. Nüfusu az olan bir
yere giden bir otobüs seferi devamlı boş olacaktır. Küçük
bir yere götürülmek istenilen su hizmeti nüfusa fazla olan
yerlere göre daha masraflı olacaktır. Bu tür hizmetler özel
amaçlarlar oluşturulan yönetim aracılığı ile de
ürütülebilir. Ayrıca harcama sorumluluklarının tahsisinde
ölçek ekonomisinin belirlenmesi için nüfus büyüklüğü,
kırsal kentsel sınıflandırma yapılması gibi kriterler göz
önünde bulundurulması gerekir.

Dışsallıklar bir mal veya hizmetin üretim ve
tüketiminin üçüncü kişiler üzerinde olumlu veya olumsuz
etkiler yaratmasıdır. Üçüncü kişiler bölge dışında yaşayan
kişilerdir.

Kamusal harcamaların yerelleşmesini kısıtlayan v
göz önünde bulundurulmasını gereken etkenlerinden birisi
de Dışsallıklardır. Dışsallıklar, bir mal ve hizmetin üretim
ve tüketimin üçüncü kişiler üzerinde olumlu veya
olumsuz etikler bırakmasıdır. Bu açıdan bakıldığında mal
ve hizmetlerin fayda ve maliyet alanları ile bağlantılıdır.
Bazı yerel yönetimler sunduğu hizmetlerin faydalarını
sınırlarının ötesine de taşıyabilmektedirler. Bir birine
komşu oturan insanlar birbirlerinin hizmetlerinden
faydalanabilmektedirler. Bu tip dışsal hizmetler genellikle sağlık, eğiti ve sosyal yardım gibi hizmetlerdir. Bir hizmetten daha çok komşu bölge faydalanıyorsa, yerel
yönetim bu maliyetlere katlanmak zorunda kalacaktır.
Dolayısıyla, dışsallıkların varlığı, söz konusu yerel hizmetler için daha fazla hizmet sunumu demektir ve
bütçelerinin zorlanmasına sebep olacaktır.

Kaynak dağılımında etkinliğin sağlanması, kamu
hizmetlerinin sunulması ve harcamaların tahsisi açısından,
halkın tercihlerini de göz önüne alarak, sorumluluk alanı
dışındaki bölgelerin, yani dışsallıktan etkilenen alanların
da yerel hizmet bölgesine katılmalarıdır. Burada
belirtilmek istenilen, mal ve hizmetlerin üretilmesinin
veya üretilmemesinin yaratacağı fayda alanıdır. Bu
durumda kaynak dağıtımında etkinlik sağlanması amacıyla
dışsallık yayan hizmetin merkezi yönetim ile yerel
yönetim tarafından ortaklaşa veya özel bir yönetim birimi
oluşturarak hizmet sunumu da söz konusu olabilir.

Bütçe yapılınca, harcamaların yeri belirlendikten sonra
sıra bu harcamaların nasıl finanse edeceği sorununa gelir.
Harcamaların önceliği ilkesinden hareket edilerek, idareler
arası mali sistemin önemli kararı öz gelirlerin
bölüştürülmesidir. Şeffaflık ve hesap verilebilirliği göz
önüne alarak, yerel harcama sorumlulukları ağırlıklı olarak
mahalli idarelerin elde edecekleri öz gelirler ile finanse
edilecek şekilde tasarlanması gerekir. Genel olarak
idarelerin öz gelirleri, yerel vergiler, yerel harçlar,
harcamalar katılma payları, taşınır taşınmazlardan elde
edilen kiralar, satış ve başka yollarla elde edilen
gelirlerdir. Ama bunlar içinde en büyük payı yerel vergiler
almaktadır.

Yerel vergi ise, yerel yönetimler tarafından tarh olunan ve
yerel yönetimlerin belirlediği, gelirleri yerel yönetimlere
kalan vergilerdir. Buna göre bir vergi, merkezi yönetim
tarafından tahsil edilse bile, söz konusu özellikleri
taşıyorsa öz gelir sayılır

Bazı ülkelerde yerel yönetimlere sınırsız
vergilendirme yetkisi verilse de, bazı vergiler idareler
arasında paylaşılmakta, merkezi ve mahalli idareler aynı
vergi üzerinden değişen oranlarda pay almaktadırlar.

Yerel yönetimlerin, idari etkinlik faktörü ve yerel
hudutlar içerisinde hiç bir sınırlamaya tabi olmaksızın,
tamamen kendi takdirine bağlı olarak tam bir
vergilendirme yöntemine, vergi kaynağı seçimine ve
idaresinde özerktirler

Sistemin en önemli faydası, yerel yönetimlere
tam bir mali özerklik sağlamasıdır ama sistemin sakıncalı
tarafları ise, gerekli düzenlemelerin önceden yapılmaması
ve belirli kriterlere bağlanmaması, vergilendirme
yetkisinin kötüye kullanılmasına sebep olur. Bu aşırılık durumunda, toplumda vergi direnci oluşur ve çifte
vergilendirme gibi sorunlar ile karşı karşıya kalınabilir.

Vergi kaynaklarının çeşitli idari üniteler arasında
paylaştırılır. Bazı vergiler yerel yönetimlere bırakılır, bazı
vergiler de merkezi yönetime bırakılır.

Bu sistemde her vergi tek bir idare tarafından
yönetildiğinden başka bir idarenin vergileme yetkisini
kullanmaması, tekrarın öne geçilmesini sağlamakta ve
çifte vergiyi engellemektedir.

 Bu sistemin olumsuz yanı ise idarelerin mali
kapasitelerinde ve politikalarında birlik ve bütünlüğün
sağlanmasının güçlüğü ve ayrı ayrı saptanacak vergi
oranlarının varlığı nedeniyle optimal bir yapıya ulaşmanın
zorluğudur

Ek oran yöntemine göre, elde edilen vergiler,
elde ettiği geliri diğer yönetimler ile paylaşan, tek bir
yönetim tarafından idare edilmektedir. Bazen yerel
yönetim, bazen de merkezi yönetim vergiyi toplarken,
belirli bir oranı da merkezi yönetim için tahsil eder. Bunun
amacı verginin tek bir idare tarafından toplanması, maliyet
açısından avantajlı olmasıdır

Ek oran yönteminde, vergiler tek yönetim
tarafından toplanır ve yönetilir, böylece çifte
vergilendirmenin önüne geçilir. Ayrıca, mali açıdan yeterli
gelire sahip olmayan bölgeler arasındaki eşitsizliği
gidermeye çalışır. Bu yöntemin olumsuz yanı ise, başka
bir idare tarafından toplanılan verginin, toplama
gayretinin azalması. Vergi gelirinin azalmasına sebep olur.

Etkin bir öz gelir sistemi tasarlanırken iç piyasa
etkinliği, idari maliyetler, istikrarlılık, esneklik, ulusal
eşitlik ve fayda/maliyet ilişkisi gibi konular göz önünde
bulundurulur.

Vergiler ekonomik aktivitelerin bölgeler
arasındaki etkinliğini etkileyen en önemli unsurdur. Vergi
mükellefinin uluslararası dolaşımı maliyetli ve zor
olmasına rağmen aynı ülke içinde dolaşması nispeten daha
kolaydır. Bu bakımdan vergi oranlarının belirlenmesinde
koordinasyon sağlanması gerekir. Vergi yasaları da
tasalanırken, yerel yönetimler arası kaynak hareketliliğini
de göz önünde bulundurmak gerekir. Bölgeler arası
hareketi dikkate alarak ve bölgeler arası faktörleri de
dikkate alarak vergilendirmeler yerel yönetimlere
bırakılmalıdır. Bunun en iyi örneği emlak vergisi ile
motorlu taşıt vergileridir

Vergi kayıp ve kaçağını en aza indirmek için
yerel yönetimlerin birbirleriyle eş güdümlü çalışmaya
ihtiyacı vardı ve buda ek maliyet getirir. Bu maliyetler göz
ardı edildiğinde ise bazı vergi tabanları çifte
vergilendirilmeyi konu olacak bazı vergiler ise hiç
vergilendirilmeyecektir. Yerel yönetimler gelir yönetmesi
biraz zayıftır ve bu zor karmaşık ve masraflı olan gelirleri
yerel yönetimler üstlenmemelidirler.

Yerel yönetimlerin sunduğu hizmetlerin
boyutunun ve maliyetlerinin zaman içerisinde arttığı
gözlemlenmektedir. Bunun sebebi de, hızlı kentleşme,
nüfus artışı ve yükselen yaşam standartlarıdır. Bu gibi
nedenler de yerel yönetimlere beklenmedik ve büyük çaplı
ilave hizmet maliyetleri yükleyebilmektedirler. Yerel
yönetimlere tahsis edilen gelirlerin istikrarlılık ve esneklik
özelliklerini bir arada bulundurması beklenmektedir. Etkin
ve dengeli harcama sistemini tahmin etmek,
maliyetlerdeki gelişmelere cevap verebilecek yeterli
esnekliğe sahip bir gelir sisteminin varlığına ihtiyaç
duyulmaktadır.

Ekonomik aktiviteler genellikle belirli bir nüfus
yoğunluğuna ve ticari potansiyele sahip yörelere
yoğunlaşma eğilimi göstermektedir. Bu yoğunlaşma da
zengin yöreler ile fakir yöreler arasındaki farkları
derinleştirmektedir. Öz gelire dayalı bir sistemin
uygulanması durumunda zengin yöreler daha avantajlıdır.
Ama fakir yörelerdeki yönetimler de kendi temel
ihtiyaçlarını bile zar zor yerine getirebilmektedirler.

Fakir yörelerdeki insanlar yerel yönetimlerinde
gelirlerinin az olması nedeniyle yeterince hizmet
alamazlar ve bunun sonucunda da, fakir bölgelerde
yaşayan halk zengin yönetimlerin olduğu bölgelere göç
etmeye başlayacaktır

Yerel yönetimler de yüksek gelirli mükellefleri
kendilerine çekme isteyecekler bunun yanında da düşük
gelirli mükellefleri kaçırmak isteyeceklerdir. Ters gelir
dağılımı politikaları şeklinde vergi ve aktarım politikaları
uygulamaları gerekir. Merkezi yönetimce dengeleyici
yardımlara müdahale edilemez ise zengin yerel yönetim
ile fakir yerel yönetim arasındaki fark açılacaktır.

Yerel yönetimler hizmetlerin fayda ve maliyet
ilişkilerini iyi kurmaları gerekir. Bunun için gelir yönetim
araçları faydalanma vergileri ve kullanıcı harçlarıdır. Aynı
zamanda ortaya çıkan sıkışık maliyetleri ve dışsallıkları da
kontrol etmek içinde kullanılabilir. Akaryakıt vergisi bu tip bir vergidir. Bu vergiden gelen para ile daha iyi
yolların yapımında kullanabileceklerdir.

İdareler arası mali aktarım yöntemleri iki temel
gruba ayrılır. Bunlardan ilki Gelir paylaşım düzenlemeleri
ve yardımlardır.

Bu düzenlemeler genellikle belirli bir vergi
üzerinden yada tüm gelir havuzundan, gelirin elde edildiği
kaynağa göre veya daha önce belirlenmiş bir formüle göre
yerel yönetimlere bay verilir.

Gelirlerin paylaşımları istikrarlı ve maliyetsiz
olmasına rağmen gelir yönetimi konusunda yerel
yönetimlere esneklik bırakmaz ve ihtiyaca göre gelir
arttırma imkanını ortadan kaldıracaktır.

İdareler arası mali yardımlar merkezi yönetimin
tasarrufuna yada yerel yönetimin talebine bağlı olarak
süreklilik taşımayan yardımlardır.

Koşullu yardım, merkezi yönetimin belirli bir
harcama programının bir parçası olarak kullanılmak
şartıyla verilir. Örnek olarak yerel yatırımın yetersiz
görüldüğü dışsal yarar sağlayan yerel hizmetler için
konulabilir.

Koşulsuz yardım genel bir katkı olarak yapılır
ama yardım kriterlerini belirlemek önemlidir. Bu kriterler
objektif veya sübjektif de olabilir.

Bölgeler arası mali kapasite ve hizmet sunum
maliyetlerinden konaklamaktadır. Bu mali farlılıklar
çarpık gelir dağılımına yol açıp yaşam kalitesini de
etkileyebilir.

Kamusal mal ve hizmetlerin fayda alanları her bir
mal ve hizmet için farklılıklar göstermektedir. Eğer bir
hizmetin fayda alanı, bu hizmeti sunan yönetim düzeyinin
yetki alanı ile tam olarak örtüşmüyorsa, merkezi yöntemi
söz konusu kamusal mal ve hizmetlerin optimal sunum
için mali aktarımlara müdahale etmesi gerekecektir.

Merkezi yönetimler yerel yönetimlerin
borçlanmasını doğrudan kontrol yetkisine sahiptir. Bu
kontroller yıllık toplam dış borç miktarına veya sadece dış
borçlanmaya sınırlama gerilmesi, aynı şekilde
borçlanmanın tümünün merkezîleştirilmesi ve yerel
yönetimlere ihtiyacı kadar borç verilmesidir.

Yerel borçlanma ilkeleri , nesiller arası eşitleme,
sermaye yatırım harcamaları finansmanı, gelir ve gider
harcama akımlarının uyumlaştırılmasıdır.

Çeşitli yatırım projeleri uzun süreli projelerdir ve
geniş zamana yayılmıştır. Bunun anlamı sadece şimdiki
nesiller değil aynı zamanda gelecekteki nesillerinde
faydalanacağı yatırımlardır. Bu nedenler yatırım
harcamalarında nesiller arası bağlantı kurulması
gerekmektedir.

Bazen yerel yatırımlar büyük kamu yatırımları
yapmaları gerekmektedirler. Ama bu tip yatırımların
finansmanı yerel yönetimler tarafından karşılanamaz.
Önemli alt yapı yatırımlarını ertelemekte ekonomik
performans üzerinde kötü etkiler yapabilir. Bu nedenle
yerel yönetimler kalkınmaya etki eden yatırımlar için
kullanıcıların faizi üstlenerek uzun vadeli yatırımlara
girişebilir.

Altın kurala göre devlet yalnızca yatırım
amacıyla borçlanabilir.

Yerel yönetimlerin yapacakları harcamalar ile
gelirlerin elde edileceği zamanlar arasında farklılıklar
olabilir. Bazen yatırımları ertelemek mümkün olmayabilir.
Diğer taraftan da yerel işletmeye yatırım ilave faiz yükü
getirecektir. Bu bakımdan yerel yönetimler gelir ve
harcamalarını uyumlu bir hale getirmesi gerekmektedir.