Pragmatist Felsefeye Göre Eğitim; temelde işe vuruk bireyler yetiştirmeyi temel düşünce olarak kabul ederek, bu doğrultuda bireyleri yaşamda gereksinme duyacakları bilgileri edinmeleri yolunda güçlü ve ehliyetli bireyler olarak yetiştirmeyi amaçlar. Bu bağlamda genel özellikleri şu biçimde özetlenebilir (Bilhan, 1991; Ocak, 2004; Kazu, 2002): 1. Pragmatist felsefeye göre eğitim durumları yaşamın kendisidir. 2. Öğretim içeriği toplumsal yaşamda kullanılabilecek bilgi, beceri ve sorunların çözümüne yönelik davranışları kapsar. 3. Eğitim programının amacı bireyi yaşama hazırlamaktır. 4. Eğitim programı toplumda var olan gerçek sorunlar ve sorunların çözümüne yönelik kazanımlarla yapılandırılır. 5. Öğretim yöntemi gerçek durumlarda deneyim kazanma, gözlem, sınama-yanılma, deney ve yaparak yaşayarak öğrenme üzerine kuruludur. Bilimsel araştırma süreçlerini hâkim kılmak önemlidir. 6. Bilgi sonradan kazanılır. 7. Öğrenci merkezlidir. 8. Kuram ve uygulama arasındaki kopukluğa karşıdır. 9. Eğitim ve öğretim sürecinde bireysel farklara dikkat edilir. 10. Eleştirel bir bakış açısının kazanılması esastır. Öğrenciler edindikleri bilgi ve becerileri Dewey’in deyimiyle “eleştirel yansıtma” yoluyla işe koşarlar. Bu nedenle öğretim içeriğinin kazanılmasında bireyin düşünsel süreçleri ön plana çıkar. 11. Eleştirel düşüncenin içselleştirilmesi ve toplumsal sorunlarla ilişkilendirilmiş gerçek durumlardaki yaşantılar bireyin çevresini anlamasına, bireyin çevresine bağlanmasına ve bireyde demokratik davranışların gelişmesine katkı sağlar. 12. Ölçme değerlendirme açısından öğrencilerin gerçek durumlarda yaparak yaşayarak elde ettikleri kazanımlarını yine gerçek durumlarda eleştirel yansıtma yoluyla kullanabilmesi esas alınır. Doğru cevap B şıkkıdır.

Bu yaklaşım İslami bir yaklaşımdır çünkü müslümanların inanç ve hayat felsefesinde insanlara hizmet etmek önemli bir ibadettir.

Dewey “deneyim felsefesi” olarak adlandırdığı kavramsallaştırmasında deneyimlerin ne ölçüde eğitici olduğunu tartışır. Ona göre gerçek eğitimin deneyimlerle gerçekleştirildiği inancı tüm deneyimlerin eğitici olduğu anlamına gelmez ve bu nedenle deneyim ve eğitim eş anlamlı olarak kullanılmaz. Aksine bazı deneyimler eğitime ilişkin olumsuzluklar taşıyabilirler. Deneyimin eğitici olabilmesi, en az iki koşulun yerine getirilmesi ile olanaklıdır. Bu koşullar, devamlılık ve etkileşim ilkesidir (Giles ve Eyler, 1994; Le Grange, 2009).

Sosyal politika toplumsal kesimlere hiçbir ayırım gözetmeden; sağlık hizmetleri, sosyal hizmet (çocuk, genç, yaşlı, engelli), başta dezavantajlı gruplar olmak üzere tüm kesimlere; eğitim, istihdam, barınma gibi hizmetler sunulmasını
içerir. Türkiye'de sosyal politikalara ilişkin temel hizmetleri yürüten kurum ve kuruluşlar arasında; Aile, Çalışma ve Sosyal Hizmetler Bakanlığı, Sosyal Güvenlik Kurumu (SGK), Sosyal Hizmetler ve Çocuk Esirgeme Kurumu (SHÇEK), Türkiye İş Kurumu (İŞKUR), Vakıflar Genel Müdürlüğü ve belediyeler yer alır.

Hizmet, aslen Arapça “ha-de-me” fiil kökünden türemiş olup sözlük anlamı yönüyle iş, görev, yardım, birinin işini yapma, başkasına yardım etme demektir.

On dokuzuncu yüzyılın İkinci yarısında İngiltere’de başlayan endüstri devrimiyle birlikte ekonomik model olarak liberalizm egemen olmuştur. Liberalizm basitçe Adam Smith ve David Ricordo’nun klasik ekonomi kuramlarına dayanır. laissez faire, laissez passez (bırakınız yapsınlar, bırakınız geçsinler) ekonomi olarak da adlandırılan bu ekonomik yaklaşım devletin ekonomiye müdahale etmediği hatta ekonomik ve sosyal düzenlemeler açısından devletin rollerinin olmadığı varsayımına dayanır. 

Topluma hizmet eğitimi yapısı ve işleyişi açısından değerlendirildiğinde sosyal sermayenin geliştirilmesine yönelik fırsatlar sunar. Bu fırsatların bazıları, bizzat topluma hizmet eğitimini alan öğrencilere yönelik olur; bazıları da genel olarak toplumun faydasına yöneliktir. Soruda verilen şıklarda C seçeneğinde sosyal hizmet eğitimi sayesinde edinilen bağlantı ve ilişkilerin bireyin (yani bir diğer deyişle öğrencilerin) kişisel gelişimine nasıl katkı sağlayacağı yer almaktadır. Diğer seçeneklerde ise sosyal hizmet eğitiminin genel olarak toplumun gelişmesine olan katkılarından söz edilmektedir. Bu doğrultuda doğru cevap C seçeneğidir. 

Akraba ve komşuluk ilişkileri toplumun işleyişinin temel unsurları olduğu için önemi büyüktür. Bu yüzden topluma hizmet noktasında komşuluk ilişkilerine ihtiyaç devam etmektedir.

Topluma hizmet eğitimi öğrencilerin toplumsallaşma süreçlerinde tamamlayıcı ve geliştirici deneyimler sunar. Topluma hizmet eğitimi toplumsal sorunlara ilişkin bir farkındalık kazandırır. Topluma hizmet deneyimi ile öğrencilerde yurttaşlık sorumlulukları gelişir. Topluma hizmet uygulamaları öğrencilerde sosyal adalet algısının gelişmesine katkı sağlar.

İnsanların sivil toplum kuruluşlarının oluşumunu sağlayan temel güç olduğunu ve sivil toplum kuruluşlarına toplumun şekil vermesinden çok insanın şekil vermesinin daha baskın olduğu tezini öne çıkaran yaklaşım etkileşimselci yaklaşımdır. 

Le Garange (2009) deneyimlerin eğitici bir nitelik taşımasına yönelik Dewey’in bu iki ilkesinin dışında, yine Dewey’in kavramsallaştırmalarına bağlı olarak yedi ölçüt ortaya koymuştur. Bu ölçütler şu biçimde sıralanabilir:
- Sorgulama,
- Yansıtıcı düşünme ve etkinlik,
- Eğitici bir proje niteliği,
- Somut ve soyut bilgi,
- Büyük bir topluluk,
- Yurttaşlık,
- Demokrasi,

Tarihsel süreç içinde devletlerin içinde bulandıkları ekonomik koşullar modern devletlerin işlevlerini de etkilemiştir. On dokuzuncu yüzyılın İkinci yarısında İngiltere’de başlayan endüstri devrimiyle birlikte ekonomik model olarak liberalizm egemen olmuştur. Sonrasında 1929 dünya ekonomik buhranı ile birlikte işsizlik başta olmak üzere birçok ekonomik ve sosyal sorun ortaya çıkmıştır. Keynes, ekonominin canlanması, tüketimin tekrar artması ve büyümenin başlaması için devletin ekonomiye bir seri müdahalesini içeren görüşleriyle sonuçları itibariyle devletin sosyal rollerini yeniden tanımlayan yeni bir yaklaşımı ileri sürmüştür. Keynesyen ekonomide devletin artan işlevlerine rağmen özellikle ikinci dünya savaşı sonrasında toplumsal yapıda ortaya çıkan sorunlar, yurttaşlar arasında artan eşitsizlikler, toplumsal refahın dağıtılmasında ortaya çıkan adaletsizlikler ve bireylerin asgari yaşam koşullarına sahip olmalarına yönelik fırsat eşitsizlikleri devletin rollerine ilişkin yapısal bir dönüşümü de beraberinde getirmiştir. Bu süreç sonrasında ise yurttaşların ekonomik ve sosyal refahının sağlanması ve korunmasında devletin anahtar bir rol üstlendiği rehaf devleti modelleri benimsenmeye başlamıştır. Bu tarihsel süreç doprultusunda doğru sıralama C şıkkında yer almaktadır. 

Sivil toplumun amacı topluma hitap edebilmektir. Bu yüzden toplumcudur, bireyci değildir.

Din, toplum içindeki dağınıklığa, düzensizliğe, bunalıma, acziyete ve ümitsizliğe karşı bütünleşmeyi, umudu, motivasyonu koyar; hem birey ile toplum ilişkisini, hem bireyle kurum ilişkisini ve hem de kurumsal ilişkileri bir bütünlük içinde düzenler. Din, bütünleştirme işleviyle toplumsal dayanışmanın güçlü bir yapı taşı niteliğine sahiptir.

Sivil toplum kuruluşları-siyaset ilişkileri açısından bir başka önemli nokta sivil toplum kuruluşlarının hem devletle rekabet hem de devleti tamamlayan nitelik göstermesidir. Şöyle ki sivil toplum kuruluşları bir yandan muhalif ve bağımsız duruşlarıyla devleti ve kamu otoritesini denetleyen diğer yandan ise devletin yapamadıklarını yaparak tamamlayıcı ve nihayet kamu otoritesi ile halk arasında köprü görevi görürler.

Sivil topluma ilişkin kuramsal yaklaşımlarının tarihsel gelişim içinde dört farklı evre geçirdiği görülmektedir. Bu yaklaşımlar klasik, modern, liberal ve toplumcu, güncel ve post-modern yaklaşım biçimde sıralanabilir.

Bu dönem her şeyin piyasa koşullarına göre belirlendiği, sadece pazardaki ürünlerin değil, çalışanlarında ücretlerinin ve dolayısıyla yaşam koşullarının kar güdüsüyle en düşük seviyede tanımlandığı, sosyal sınıflar arasında eşitsizliklerin toplumsal bir sorun olduğu bir dönemdir. Doğru cevap B'dir.

İlim alanında hizmet eden vakıf eserlerinden medreseler, mektep ve okullar, kütüphaneler; din alanında hizmet eden vakıf eserlerden camiler, mescitler; sağlık alanında hastaneler, dârü’ş-şifâlar, dâru’t-tıblar, dâru’l-âfiyeler; sosyo-ekonomik ve sosyokültürel alanda hizmet eden vakıf eserleri, imaretler, yollar, su tesisleri, köprüler, hanlar, hamamlar, vs. vakıfların topluma vazgeçilmez hizmetlerde bulunduklarını göstermektedir. Vakıflar devlet bütçesine ek bir yük olmaktan ziyade bu hizmetleri ile ek bir kaynaktır.

Sivil toplum kuruluşlarının işlevleri Yıldırım (2004), Kabasakal (2008)’dan yararlanılarak siyasal, ekonomik, kültürel, bireysel ve toplumsal işlevler biçiminde beş alt başlıkta toplanmıştır.